ହାପି ରଜ…

ରଜ ସଂକ୍ରାନ୍ତି ରେ ପଢନ୍ତୁ…

ହାପି ରଜ…

ସୁଵଳ ମହାପାତ୍ର

ସକାଳୁ ସକାଳୁ ନାନୁଆଁ ଡାକିଲା,”ବବୁଲୁ, ଶୀଘ୍ର ଆ….ସିଆଡେ ଦଳ ସବୁ ଆସି ସାରିଲେଣି”। ଗାଁ ରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ନାଁ ପଛରେ ଆ ଲାଗିବା ଥୟ। କୁନିଆ, ପିଣ୍ଟୁଆ, ମଣ୍ଟୁଆ, ସନିଆଁ, ମାନିଆଁ, ନାନୁଆଁ ଏମିତି ସବୁ। ମୋ ନାଁ ଟା ବବୁଲୁ ବୋଲି ଟିକେ ଅଲଗା। ଯାହା ହଉ, ବୁଝିବାକୁ ଆଉ ବାକି ନଥିଲା ଯେ ପାଖ ଗାଁ ର ଝିଅ ଦଳ ଆମ ଗାଁ କୁ ଆସିଲେଣି ଦୋଳି ଖେଳି। ଗାଁ ରେ ଦୋଳି ଖେଳ ଟା ନିଆରା। ଗୋଟେ ଗାଁ ର ଝିଅ, ଆର ଗାଁ ର ଦୋଳି କେମିତି ହେଇଛି ନ ଦେଖିଲେ ତାଙ୍କ ପୋଡପିଠା ହଜମ ହୁଏନି। ପୋଡପିଠା ହଜମ ହୁଏନି କି ଖାସି ଟା ପେଟ ଭିତରେ ମେ ମେ କରେ ମା ଗଙ୍ଗାଙ୍କୁ ଜଣା। ତାଙ୍କ ମନ ଭିତରେ ବି କଣ ସେମିତି କିଛି ଥାଏ କି? ଯାହା ଏ ଗାଁ ର ଟୋକାଙ୍କ ମନରେ ଥାଏ? କେଜାଣି?

ମୋର ପୁରା ବାଲ୍ୟକାଳ ଟି ସହରରେ କଟିଛି, ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ଏ ସବୁ ବିଷୟ ରେ ଟିକେ ଅନଭିଜ୍ଞ। କିନ୍ତୁ ନାନୁଆଁକୁ ସବୁ ଜଣା । ଯାହା ହେଲେ ଗାଁ ଟୋକା ନା।ମାମୁଁ ଘର ଗାଁରେ ରଜ ରେ କବାଡି ଖେଳ ଟା ଭଲ ଜମେ। ବୁଢା ହଡା ଯେତେ ସବୁ ଟ୍ୱେଣ୍ଟି ନାଇଁନ ଖେଳିବାରେ ବସି ଯାଆନ୍ତି। କଥା କଥା ରୁ ହାତାହାତି ଯାଏଁ କଥା ଯାଇ ତାସ ଚିରିବା ରେ କଥା ସରେ। ପୁଣି ଆଉ ହଳେ ଆସେ। ଟୋକା ଦଳ କିନ୍ତୁ ଲାଗନ୍ତି କବାଡି ଖେଳ ରେ। କବାଡି ଯେଉଁଠି ଖେଳ ହୁଏ, କିଛି ଦୂର ଛାଡି ଆମ୍ବ ତୋଟା ରେ ଭିଡା ଯାଇଥାଏ ଦୋଳି। କବାଡି ଖେଳ ର ଆକର୍ଷଣ ସେତେବେଳେ ଜମେ, ଯେତେବେଳେ ପାଖ ଗାଁ ରୁ ଝିଅ ଦଳ ଆସନ୍ତି ଦୋଳି ଖେଳିବା ପାଇଁ। ନିଜ ଗାଁ ଝିଅ ତ ସିଙ୍ଘାଣିନାକୀ, ଯେତେ ଭଲ ହେଲେ ବି କେଉଁ ମନକୁ ଆସେ? ଯାହା ହେଲେ ପାଖ ଗାଁ ଝିଅ ନା…ସୁନ୍ଦରୀ ଗୁଡା ତ….ଆଉ । ପୁରୁଷ ପଣିଆ ଦେଖେଇବାର ଏଇଟା ପ୍ରକୃଷ୍ଟ ସମୟ। ଆଃ….କାହାର ନା କାହାର ହୃଦୟ ଟି ଆମ୍ବ ଗଛ ରେ ଲଟକି ଥାଏ ଆଉ ସେଇ ଝିଅଟିକୁ ଛାଡି ବାକି ସମସ୍ତେ ଜାଣିଥାନ୍ତି ଏ ବିଷୟରେ। “ନନା, ଭାଉଜ …ଭାଉଜ…” ଡାକରେ ଠରା ଠରି ହୋଇ ଯାଆନ୍ତି ସାଙ୍ଗମାନେ। ଥରେ ମୁହଁ ଉଠେଇ ଦେଖିଦେଲେ ତ ମନ କୁଣ୍ଢେମୋଟ।

ଗାଁ ରେ ପ୍ରେମ ମାନେ ଆଉ କଣ କି? ନା ପାର୍କ ଅଛି ନା ହୋଟେଲ। ମନ ଦିଆନିଆ ହୁଏ ଏଇ କବାଡି ଆଉ ଦୋଳି ଖେଳ ଭିତରେ। ପ୍ରେମ ଉଚ୍ଛୁଳେ କବାଟ ଫାଙ୍କ ରୁ ଅବା ନଈ କୁ ପାଣି ଆଣି ଗଲାବେଳେ। ସାଇକେଲ ଧରି ପ୍ରେମିକା ର ଗାଁ ଆଡେ ଘେରେ ମାରି ଆସିଲେ ମନ ଶାନ୍ତି। ସାଇକେଲ ର ଘଣ୍ଟି ଟା କେମିତି କେଜାଣି ଆପେ ଆପେ ବାଜି ଉଠେ ପ୍ରେମିକା ଘର ପାଖାପାଖି। କବାଟ ଫାଙ୍କ ରୁ ସତେ ଅବା କିଏ ଚାହିଁଥାଏ…ଦିଶିଯାଏ ଆଖିରୁ ଗୋଟେ କିମ୍ବା ମୁହଁ ରୁ ଫାଳେ। ବାସ…ଦିନ ଯାକର କଷ୍ଟ ଦୂର ହୋଇଯାଏ। ପ୍ରେମିକା ର ରଙ୍ଗ କେଉଁ କମ କି?? ନଈ କୁ ପାଣି ଆଣି ଗଲାବେଳେ ଆଖି ଦି ଥର ବୁଲି ଯାଏ ସବୁ ଆଡେ, କାଳେ ଆସିଲେ କି? ଦେଖା ହେଲେ ବି ମଝିରେ ଷଣ୍ଢ ପୁରାନ୍ତି ଗାଁ ର ବୟସ୍କ ଲୋକ କେହିଜଣେ। ଫେରୁଥିବେ ନଈ ଆଡୁ ନହେଲେ ଯାଉଥିବେ ବିଲ ଦେଖି। ଭାରି ଚିଡି ଲାଗେ। ଆଖି ନଚେଇ ଆଖି ଆଖି ରେ ଗୁଳି ମାରେ ପ୍ରେମିକା ଟି ଆଉ ପ୍ରେମିକ ବି ସେତିକି ରେ ବେହାଲ…..

©subal mohapatra

ବ..ବୁ..ଲୁ..ଉ..ଉ..ଉ.. ଏଇ ଡାକଟି ଯଥେଷ୍ଟ ଥିଲା ଦାଣ୍ଡ ପଟୁ ବାଡ଼ି ଯାଏଁ । ଟି ଶାର୍ଟ ଟି ଗଳେଇ ଦେଇ ବାହାରି ପଡ଼ିଲି। ସିକ୍ସ ପକେଟ ବାଲା ହାଫ ପ୍ୟାଣ୍ଟ କୁ ଫୁଲ ହାତ ଵାଲା ଟି ଶାର୍ଟ। ନାନୁଆଁ କିନ୍ତୁ ହାତ କଟା ଗଞ୍ଜି ଖଣ୍ଡେ କୁ ଲୁଙ୍ଗି ଖଣ୍ଡେ ପିନ୍ଧି ଥାଏ। ତାକୁ ପୁଣି ଆଣ୍ଠୁ ପାଖରୁ ଭାଙ୍ଗି ଗଣ୍ଠି ମାରି ପିନ୍ଧିଥାଏ। ତା ବେଶ ଦେଖି ମୁଁ କଣ କହିବି ଭାବୁ ଭାବୁ, ସେ ସାଇକେଲ ର ରଡ଼ ରେ ବସି ସାରି ମୋତେ ଇଙ୍ଗିତ କରୁଥିଲା ସିଟ ରେ ବସି ସାଇକେଲ ଚଳେଇବାକୁ। “ନା ବେ, ତୁ ଚଲା” କହି ମୁଁ ଟିକେ କୁନ୍ଥୁ କୁନ୍ଥୁ ହେଲି।
“ମୋ ଭାଇଟା ପରା। ଲୁଙ୍ଗି ଟା ପିନ୍ଧିଛି, ନହଲେ ଚଳେଇଥାନ୍ତି । ଏଇଟା ରେ ପରା ସବୁଆଡୁ ଦିଶିବ । ମୁଁ ପଛେ ଡବଲ ମାରିବି” କହି ସେ ଅନୁନୟ ହେଲା। ଲୁଙ୍ଗି ଖଣ୍ଡେ ପିନ୍ଧି କେହି ଯେ ଝିଅଙ୍କୁ ଲାଇନ ମାରିବା ପାଇଁ ଯାଇପାରେ ଏହା ମୋ ଚିନ୍ତା ର ପରିସୀମା ବାହାରେ ଥିଲା। ଛାଡ଼, କହି ସାଇକେଲ ସିଟ ରେ ବସି ପେଡଲ ମାରିଲି ଆଗକୁ।

ନଈ ପାଖ ଆମ୍ବ ତୋଟା ରେ କବାଡି ଖେଳ ଟା ଜମି ଆସିଥାଏ, ତା’ସହ ଦୋଳି ଖେଳ ବି। “ସର” ସହ ଆଉ ଗୋଟେ ଝିଅ କୁ ଦେଖି ଆଖିଟା ବାରମ୍ବାର କାହିଁକି ସେପଟକୁ ଚାଲି ଯାଉଥାଏ। ସର, ମୋ ମାମୁଙ୍କ ଛାତ୍ରୀ। ମନଟା ଟିକେ ଖୁଜୁବୁଜୁ ହେଉଥାଏ କଣ ଗୋଟେ ପଚାରି ଦେବାକୁ। କିନ୍ତୁ ଆରପଟେ ଅଳ୍ପ ଟିକେ ଡର ବି ଲାଗୁଥାଏ। ହଠାତ ନାନୁଆଁ ର ଡାକ ରେ ଚମକି ପଡିଲି,”ଆମ ପଟୁ ବବୁଲୁ ଖେଳିବ, ତମେ ଶଳେ ସବୁ ଗଜା ଟୋକା ନବ ଆଉ ଆମକୁ ସେନ୍ତେରା ସବୁ ଦବ? ଚଳିବନି ନନା, ସେ ସବୁ ଥାଉ ଆର କାଳକୁ। ତେମେ ଆମକୁ କଣ ବୋଲି ଭାବିଛ କି? ଆଜି ପାଣି ପିଏଇବୁ ରୁହ। ଜଣ ଜଣ କରି ଯଦି ଟେକି ନ ଆଣିଛୁ…. ଆ ରେ ବବୁଲୁ, ଏଇ ପଟକୁ ଆ….”

କିଛି ସମୟ ଭିତରେ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା କବାଡି, ଆମ ଦଳ ରୁ ଜଣେ ଜଣେ କରି ସବୁ ମରି (out ହୋଇ) ସାରିଥାନ୍ତି । ଏକା ମୁଁ, କଣ କରିବି? ଏପଟେ କବାଡି ର ଦାୟ ନା ସେପଟେ ଚାହାଣି ର ଦାୟ? ଦୋଳି ପାଖରୁ ଆଖି ଦୁଇଟି ମୋତେ ଚାହିଁଥାନ୍ତି। ଏପଟେ ଗାଁ ର କିଛି ପିଲା ମୋତେ ସାହସ ଦଉଥାନ୍ତି ତ ଆଉ କିଛି, “ଇଏ ଭାଇ ଆମ ପଖାଳ ବଡି ନୁହେଁ, ପାରିବନି” ବୋଲି ମନ୍ତବ୍ୟ ଦେଉଥାନ୍ତି।ଆର ଦଳ ର ପିଲା ବି ମୋତେ ହତୋସ୍ଛାହ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥାନ୍ତି। “ଯାହା ହବ ଦେଖାଯିବ” କହି ନାନୁଆଁ ମୋତେ ଆର ପଟକୁ ଯାଇ ଦି ଚାରିଟା କୁ ମାରି ଆସିବାକୁ ଇସାରା ଦେଲା। ଖେଳ ଖେଳ ରେ ହାର ଜିତ ଥାଏ। କିନ୍ତୁ ସେ ଝିଅଟି ଆଗରେ ହାରିବାକୁ ଜମାରୁ ଇଛା ନଥାଏ ମୋର। କବାଡି…କବାଡି…କବାଡି…କହି ଆଗକୁ ମାଡ଼ିଗଲି। ଦୁଇ ତିନି ଥର ଏପଟ ସେପଟ ହେଲା ପରେ ଭିତର ଗାର ଛୁଇଁ ଆସିଲା ବେଳକୁ ହାତ ଦୁଇଟି କୁଆଡୁ ଆସି ମୋତେ ଧରି ସାରିଥିଲେ। ଜଣେ ପରେ ଜଣେ ଛଅ ଜଣ ଟାଣି ଧରି ଭିଡି ନେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥାନ୍ତି। ମୁଁ ବି ସବୁ ବଳ ଖଟେଇ ଖସି ଆସିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥାଏ। ହଠାତ ଜଣଙ୍କ ହାତ ଖସି ଯିବାରୁ ମୋ ବଳ ର ପ୍ରଭାବରେ ଆଗକୁ ଭିଡି ହୋଇଗଲି ଆଉ…. ମୁହଁ ମାଡି ତଳେ।

ଶଳାଟାର ବଳ ଅଛି ବେ…ତମେ ସବୁଗୁଡା ମାଈ ଛୁଆ। ଛଅ ଜଣ ଭିଡି ଧରି ପାରୁନ…ଖେଳ ଖେଳୁଛ….ଏଭଳି ମନ୍ତବ୍ୟ ଗୁଡିକ କାନ ରେ ବାଜିବାକ୍ଷଣି ଦୋଳି ଆଡକୁ ଚାହିଁଲି। ଆଖି ଦୁଇଟି ଖୁସି ରେ କୁରୁଳି ଉଠୁଥିଲେ। କିନ୍ତୁ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟବଶତଃ ମୋ ସିକ୍ସ ପକେଟ ପେଣ୍ଟ ଟି ଚିରି ସାରିଥିଲା ଆଉ ମୁହଁ ତଳେ ମାଡ଼ ହୋଇ ରକ୍ତ ବାହାରି ସାରିଥିଲା। ଗୋଡ ହାତ କଥା ନକହିବା ଭଲ। ପଡୁ ପଡୁ କୁଆଡେ ମୁଁ ମଝି ଗାରଟି ଛୁଇଁ ଦେଇଥିଲି ଆଉ ଆର ଦଳ ର ଛଅ ଜଣ ଯାକ ମରି (out ହୋଇ) ସାରିଥିଲେ।

ଖେଳ ରେ ଖଣ୍ଡିଆ ଖାବରା ହୋଇ, ମୁଁ ଆଉ ଖେଳିବିନି ବୋଲି କହି ନଈ ଆଡେ ଧୋଇ ହେବାକୁ ଗଲି। ନାନୁଆଁ କିନ୍ତୁ ଖେଳିବାକୁ ରହିଲା। ନଈ ରେ ପଶି, ରକ୍ତ ବାହାରୁଥିବା ଜାଗା ଗୁଡାକୁ ଧୋଇଲା ବେଳେ ପାଖରୁ କିଛି ଶବ୍ଦ ଶୁଭିଲା, “ଜିତିବା କଣ ନିହାତି ଜରୁରୀ ଥିଲା”? ଚାହିଁ ଦେଖିଲି ସେଇ ଝିଅ ଟି। ଆଖିରେ ଆନନ୍ଦ ମିଶ୍ରିତ କଷ୍ଟ ର ସୂଚନା। ଆନନ୍ଦ, ମୁଁ ଜିତି ଯାଇଥିଲି। କଷ୍ଟ, ମୋ ଗୋଡ଼ ହାତ ଖଣ୍ଡିଆ ହୋଇଥିଲା। “ନା, ମାନେ ମୁଁ ତ ଖସି ଆସିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲି, କିନ୍ତୁ …ହଁ, ହୁଏ ଏସବୁ ଖେଳ ରେ…” କଷ୍ଟ ସମ୍ଭାଳି ମୁହଁରେ ହସ ଫୁଟେଇ ଏକାଥରେ କହିଗଲି ଏତକ। ଖଣ୍ଡିଆ ଯୋଗୁଁ ଜାଗା ଗୁଡିକ ପୋଡି ଉଠୁଥିଲେ ବି, ଏ ସମୟ ରେ ମୁଁ ଆହୁରି ତିନୋଟି ମ୍ୟାଚ ଖେଳି ପାରିବି ବୋଲି ମୋ ମନ କହୁଥିଲା।

ମୁଁ ବୋଧେ ପ୍ରେମ ରେ ଥିଲି….ଆଉ ସେ???

–ସମାପ୍ତ–

ସୁଵଳ ମହାପାତ୍ର

ଗାନ୍ଧିନଗର, ଗୁଜରାଟ

9376012500

ପରମାଣୁ ଗଳ୍ପ….. ମା !!!

ପରମାଣୁ ଗଳ୍ପ…..

ମା !!!

ସୁବଳ ମହାପାତ୍ର

ଵୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ ରେ ରହୁଥିବା ମା କୁ, ନିଜ ପୁଅ ବୋହୁଙ୍କ ପାଖରେ ରହୁଥିବା ମା ର ସ୍ୱର୍ଗାରୋକ୍ତି, “ଭଉଣୀ, ତୁମେ ବରଂ ଭଲ ରେ ଅଛ” I

-ସମାପ୍ତ –

ସୁବଳ ମହାପାତ୍ର

ଗାନ୍ଧିନଗର, ଗୁଜରାଟ

9376012500

ଘଟଣା ଟି “http://www.sambadepaper.com/Details.aspx?id=460385…” ପଢିଲା ପରେ ଏ ଲେଖା ଟି…….

କବିତା — ଲେଖକ ର ସ୍ବପ୍ନ….

କବିତା — ଲେଖକ ର ସ୍ବପ୍ନ….

ସୁଵଳ ମହାପାତ୍ର

ବେଳେବେଳେ ଶବ୍ଦ ସବୁ ଧସେଇ ପଶନ୍ତି ମୁଣ୍ଡ ଭିତରେ,

ଲେଖି ପାରିବା ବା ନପାରିବା ଗ୍ଲାନି ରେ ହାତ ଥରେ,

ଶବ୍ଦ ମାନେ ବାହାରି ଆସିବାକୁ ଅପେକ୍ଷା ରେ ଥାଆନ୍ତି,

ପ୍ରତୀକ୍ଷା, ଗଳ୍ପ କିମ୍ବା କବିତା ର ଦେହାବଶେଷ ହେବାର। (୧)

ଖାତା, ପେନ ଧରି ବସିଯାଏ,

କିଛି ଲାଗି ଯାଆନ୍ତି, କିଛି ବିଛୁରିତ ହୋଇ ଯାଆନ୍ତି,

କିଛି ଶବ୍ଦ, ବିନା ବାକ୍ୟବ୍ୟୟରେ ଓହରି ବି ଯାଆନ୍ତି,

ସବୁ କିଛି ମୋ ହାତରେ ଥାଏ, କାହାକୁ ରଖିବି, କାହାକୁ ତଡିବି,

କାହାକୁ କାହା ସହ ଯୋଡି, ତୋଳିବି ମୋ ସ୍ବପ୍ନ ର ମାନସ ପୁତ୍ର,

ଏ ଚିନ୍ତା ରେ ବିନିଦ୍ର ରଜନୀ ପୁଣି ସକାଳ ହୁଏ।(୨)

ମନଭିତରେ ବୁଲୁଥାଏ ମାନସ ପୁତ୍ର ର ମୁହଁ, ଦେହ, ହାତ,ପୁରା ଶରୀର,

ଚିନ୍ତା ରେ ଦିନ ବିତେ, ପୁଣି ରାତି ହୁଏ,

ଅଧଗଢା ସ୍ବପ୍ନ ସବୁ ଭାଙ୍ଗି ରୁଜି ଯାଆନ୍ତି,

ଆଉ କିଛି, ଅନ୍ୟ ବାଟ ଦେଇ ପୂରଣ ହୁଅନ୍ତି।(୩)

ଆଉ ମୁଁ??

ନୂଆ, ପୁରୁଣା, ସମସ୍ତ(ଗଳ୍ପ)ଙ୍କୁ ନେଇ ଭେଟି ଦିଏ ମୋ ଭଗବାନ(ପାଠକ) ଙ୍କ ପାଖରେ,

କିଛି ଅଧାଗଢା ବି, ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ପରି ବିଶ୍ବ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଚହଳ କରନ୍ତି,

ଆଉ କିଛି ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅବୟବ ବି ଖାତା ର କେଉଁ କୋଣ ରେ କବର ପାଆନ୍ତି,

କିଛି ତାଳି, କିଛି ବାଃ ବାଃ, କିଛି ଲାଇକ ଆଉ କିଛି କମେଣ୍ଟ ପାଇ,

ଖୁସି ହୁଏ, ଧନ୍ୟବାଦ ଦିଏ, କେବେକେବେ କିଛି ଗାଳି ରେ ପେଟ ପୁରାଏ।(୪)

ତଥାପି ଖୁସି ହୁଏ,

ପୁଣି ଏହିପରି ଏକ ଦିନ କୁ ଅପେକ୍ଷା କରେ….

–x–

ସୁଵଳ ମହାପାତ୍ର

ଗାନ୍ଧିନଗର, ଗୁଜରାଟ

ଦୂରଭାଷ-୯୩୭୬୦୧୨୫୦୦

ଇମେଲ-subal.mohapatra@gmail.com

ସାଥି…..

ସାଥି…..

ସୁବଳ ମହାପାତ୍ର

ପ୍ରେମ କଣ ? ଖାଲି କ’ଣ ମା ଛୁଆ କୁ ଭଲ ପାଇବା ପ୍ରେମ, ପୁଅ ଝିଅ କୁ ଭଲ ପାଇବା ପ୍ରେମ, ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ କୁ ଭଲ ପାଇବା ପ୍ରେମ, ଛୁଆ ନିଜ ବାପା ମା ଙ୍କୁ ଭଲ ପାଇବା ପ୍ରେମ, ସାଙ୍ଗ ସାଥୀଙ୍କୁ ଭଲ ପାଇବା ପ୍ରେମ …  ଏମିତି ଆହୁରି କେତେ କଣ… କିନ୍ତୁ ଆମେ ଜାଣୁ କି “ଆବଶ୍ୟକତା” କଣ ?

କିଛି ପ୍ରେମ ବି ଥାଏ ନିଜ ଆବଶ୍ୟକତା ପାଇଁ, ନିଜେ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ, ଏକାକୀତ୍ୱକୁ ଦୁରେଇ ଦେବା ପାଇଁ I ସେଥିପାଇଁ ସାଥି ଟିଏ ଦରକାର, ନିଜ ମନ କଥା ଆଉ କାହା ଆଗରେ ଖୋଲି କହିବା ପାଇଁ ସାଥି ଟିଏ ଦରକାର, ବୁଢା ବୟସ ରେ କିଛି କାମ କରିବା ପାଇଁ ସାଥି ଟିଏ ଦରକାର I ହୋଇପାରେ ସେ କେଉଁ ଜୀବ ଜନ୍ତୁ, ହୋଇପାରେ ଗଛଲତା, କି ହୋଇପାରେ ସମାନ ହୃଦୟ ଆଉ ସ୍ନେହ ଥିବା ଗୋଟେ ମଣିଷ I କିଛି ଫରକ ପଡ଼େନି ସେ ସ୍ତ୍ରୀ କି ପୁରୁଷ I ଛି… ଛି…. କି ହୀନ ଚିନ୍ତାଧାରା ଏ ଲୋକଙ୍କର.. ଅଣାଅଶୀ ବୟସର ଗୋଟେ ବୁଢା କଣ କେବେ ଦୈହିକ ସମ୍ପର୍କ ପାଇଁ ଭଲ ପାଇ ପାରେ ଗୋଟେ ପଞ୍ଚସ୍ତରୀ ବୟସ୍କ ବୁଢ଼ୀ କୁ? ଛି.. ଛି… କି ଖରାପ କଥା କହନ୍ତି ଏ ଲୋକମାନେ? ନିଜେ ଭେଣ୍ଡିଆ ଅଛନ୍ତି ତ ସେଥିପାଇଁ ବୋଧେ ବୁଝି ପାରନ୍ତିନି ଜଣେ ମଣିଷ ର ଅସହାୟତା କୁ I ଜାଣି ପାରନ୍ତି ନି ଗୋଟେ ମନ ର ବେଦନା I ନିଃସହାୟ, ବେସାହାରା ଲୋକ ଙ୍କ ମନ କଣ ବୁଝି ପାରିବେ ଏ ଭେଣ୍ଡିଆ ଟୋକା ଆଉ ପଇସାଥିବା ମଣିଷ ଗୁଡା ? ବୋଧହୁଏ ନା…  କିନ୍ତୁ କେତେ କାଳ ? ଆଉ କେତେକାଳ ଏମାନଙ୍କୁ କୈଫିୟତ ଦେଇ ଆସୁଥିବୁ ଆମେ ମାନେ ? ଆଉ ନୁହଁ …. ଯେତିକି ହେଲା ସେତିକି …  ବହୁତ ହେଲା …  ଆଉ ନୁହଁ …

ମକରା ବୁଢା ଏମିତି କେତେ କଣ ଭାବି ଚାଲିଥାଏ I ରାତି ଘଡ଼ିକ ରୁ ଘର ଭିତରେ ବୁଢ଼ୀଟା ମରି କି ପଡିଛି I ଆଖପାଖ କେତେ ଲୋକଙ୍କୁ ନେହୁରା ହୋଇ ସାରିଲାଣି ସେ ମାତ୍ର ଚାରୋଟି କାନ୍ଧ ପାଇଁ I କିନ୍ତୁ କେହି ଶୁଣୁ ନାହାନ୍ତି I ତା କନ୍ଦାକଟା ଦେଖି କିଛି ଲୋକ ଆସିଥିଲେ କିନ୍ତୁ କେହିଜଣେ କହିଦେଲା ବୁଢା ବୟସ ରେ ୟେ ବାହା ହୋଇଥିଲା ଏ ବୁଢ଼ୀ କୁ ବର୍ଷେ ତଳେ I ଲୋକ ଛି.. ଛାକର.. କରି ଯେଝା ବାଟେ ଯେଝେ ଚାଲିଗଲେ I

କେହି ଜଣେ ବୁଝିଲେନି ଘଟଣା କଣ I ମଲା ପରେ କଣ ଚାରିଟା କାନ୍ଧ ୟାକୁ ମିଳିବନି ? ନ ମିଳୁ… ସେ ଏକା ଶବ ସଂସ୍କାର କରିବ I ସେ ନିଆଁ ଦବ ଏ ବୁଢ଼ୀ ମୁହଁ ରେ I ନମିଳୁ ଚାରିଟା କାନ୍ଧ I ଏକା ଏକା ନେବ ଶ୍ମଶାନ କୁ I କିଛି ପଇସା ଅଛି ତା ପାଖରେ, ସେତିକି ରେ ଅତ୍ୟନ୍ତ କିଛି କାଠ, ମାଟି ହାଣ୍ଡି ଖଣ୍ଡେ ଆଉ ଚାଉଳ ଦି ଟା ମିଳିଯିବ I ବୁଢ଼ୀ କାନେ କାନେ କହି ଯାଇଥିଲା, “ମୋ ମୁହଁ ରେ ତୁ ନିଆଁ ଦେବୁ ପଛେ ସେ ସବାଖିଆ ଭେଣ୍ଡିଆ ଦିଟାକୁ ମୋ ମଲା ମୁହଁ ବି ଦେଖିବାକୁ ଦବୁନି I ସେମାନେ ମୋ ପୁଅ ନୁହନ୍ତି I କୁଳାଙ୍ଗାର ଦି ଟା ଯାକ I ବୁଢା (ବୁଢ଼ୀ ର ସ୍ବାମୀ )ମଲା ପରେ ମାଈପ କଥା ରେ ପଡି ଦି ଜଣ ଯାକ ମୋତେ ପିଟି ଘରୁ ବାହାର କରିଦେଲେ I ସମ୍ପତି ବାଡ଼ି ତ ଯାହା ଖାଇଲେ ଖାଇଲେ, ମୋ ସୁନା ରୁପା ତକ ବି ମୋଠୁ ଛଡେଇ ତାଙ୍କ ମାଈପ ମାନଙ୍କୁ ଦେଲେ I ଯଦି ନିଆଁ ନ ଦେଇ ପାରିବୁ ତେବେ ଦେଇ ଦବୁ କଉ ଡାକ୍ତରଖାନା ରେ I ସେମାନେ ମୋ ଦେହ କୁ ଚିରି ଫାଡ଼ି ହେଲେ କିଛି ଶିଖିବେ I ଜିଇଁ ଥାଉ ଥାଉ ତ ଏ ବାଡିପୋଡା ଦି ଜଣ ମୋତେ ଯେଉଁ କଷ୍ଟ ଦେଲେ I ତା’ ଠୁ ବରଂ କମ କଷ୍ଟ ହେବ ସେଠି I ”

ଆଃ… କେତେ ଆଉ ସହିଥାନ୍ତା ବୁଢ଼ୀ ଟା ? ମରିଗଲାନି ଯେ ତରିଗଲା I ମୋର ଆଉ ଦିନ କାଳ କେତେ କେଜାଣି ? ମୋ ପୁଏ (ପୁଅମାନେ) ଶଳେ କେଉଁ କମ କି? ମୋ ବାପା ମଲା ବେଳକୁ ମାଣେ ଜମି ଛାଡିକି କି ଯାଇଥିଲା I ବାହାହେଇ ପାଞ୍ଚଟା ପୁଅ ଜନ୍ମ କରି, ମାଣେ ଜମିକୁ ବଢ଼େଇ ବଢ଼େଇ ପାଞ୍ଚ ଏକର କଲି I ବୁଢ଼ୀ (ବୁଢା ର ସ୍ତ୍ରୀ ) ମଲା ପରେ ଶଳେ ଭାଗ ହେଲେ I ଜମି ବାଡ଼ି ସହ ଶଳେ ମୋତେ ବି ଭାଗ କରିଦେଲେ I ମାସେ ୟା ଘରେ ତ ଆଉ ମାସେ ତା ଘରେ, ଶେଷରେ ଶଳେ ମୋ ସମ୍ପତି ଖାଇ ମୋତେ ବାହାର କରିଦେଲେ ଘରୁ I ଖାଅ ଶଳେ… ଭାବିଛ ଏ ସମ୍ପତି ତମକୁ ହଜମ ହବ ? ମୋ ସହ ଯାହା କଲ, ତମ ପିଲାଛୁଆ ବି ସେଇୟା କରିବେ ତମ ସହ I ତମେ ଶଳେ ପୂର୍ବ ପୁରୁଷଙ୍କୁ କଣ ପାଣି ଦବ, ଜିଇଁ ଥାଉ ଥାଉ ତ ଜନ୍ମ କଲା ବାପା ମାଙ୍କୁ ପିଟି ମାରି ଘରୁ ବାହାର କରୁଛ… ଛି… ଛି… ଏହାକୁ କୁହନ୍ତି ସଂସ୍କାର ? ତମ ସେ ସଂସ୍କାର ମୁହଁ ରେ ନିଆଁ ପଡୁ I ସେଥିପାଇଁ ପରା କୁହନ୍ତି, “ପୁଅ ଯଦି ଭଲ ହେଲା ସମ୍ପତ୍ତି ରଖିବି କାହାପାଇଁ? ପୁଅ ଯଦି ଖରାପ ହେଲା ସମ୍ପତ୍ତି ରଖିବି କାହାପାଇଁ?

ପାଟିରୁ ଅଭିସମ୍ପାତ ସହ ଆଖିରୁ ଲୁହ ବାହାରି ଆସୁଥାଏ ତାର… ତା ସହ ମନେ ପଡି ଯାଉଥାଏ ଘର ଭିତରେ ମରି ପଡିଥିବା ବୁଢ଼ୀ କଥା….

ବୁଢା ସହ ବୁଢ଼ୀ ର ଦେଖା ହୋଇଥିଲା ପ୍ରାୟ ବର୍ଷେ ତଳେ I ପୁଅ ମାନେ ବୁଢା କୁ ଘରୁ ବାହାର କରିଦେବାପରେ ଏକୁଟିଆ ବୁଢା ପଳେଇ ଆସିଥିଲା ଏ ସହର କୁ ଭିକ ମାଗି ଚଳିଯିବା ଆଳ ରେ I ଏ ଭିତରେ ପ୍ରାୟ ମାସେ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା I ଠିକ ରେ ତା’କୁ ଖାଇବାକୁ ଗଣ୍ଡେ ମିଳୁ ନଥିଲା I ତାଟିଆ ଟିଏ, ଆଉ ପାଣି ପିଇବାକୁ ବୋତଲ ଟିଏ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କିଛି ନଥିଲା ତା ପାଖରେ I ପଇସା ମିଳିଲେ କିଛି କିଣି ଖାଉଥିଲା ନ ହେଲେ ଚୁଡା ଖାଇ ରହୁଥିଲା ସେ I ଭାତ ଗଣ୍ଡେ ପାଇଁ ଡହଳ ବିକଳ ହେବା ପରେ ବି ଭାତ ଗଣ୍ଡେ ଠିକରେ ମିଳୁ ନଥିଲା ତା’କୁ I

ଠିକ ସେମିତି ପୁଅ ମାନେ ବୋହୁ ମାନଙ୍କ କଥା ରେ ପଡି ମାଡମାରି ଘରୁ ବାହାର କରିଦେବା ପରେ ବୁଢ଼ୀ ଚାଲି ଆସିଥିଲା ଏ ସହର କୁ I ନାଳ କଡରେ ଗୋଟେ ଗଛ ଆଢୁଆଳ ରେ ବୁଢ଼ୀ ତିଆରି କରିଥିଲା ତା ବସା ଖଣ୍ଡେ I କିଛି ଛିଣ୍ଡା ପଲିଥିନ, କିଛି ଚିରା ପୋଷ୍ଟର, ଖଣ୍ଡେ ଚେପା ଟୋଲା ଡେ଼କଚି ଆଉ କଣା ଚେପା ରସ ତାଟିଆ ଦୁଇଟି ଥିଲା ତା’ର ସମ୍ପତି I କାଠ ଦୁଇଖଣ୍ଡ ପୋତି, ତା ଉପରେ ପଲିଥିନ ଖଣ୍ଡେ ଟାଙ୍ଗି ସେ ତିଆରି କରିଥିଲା ତା ବାସଗୃହ I ଦିନରେ ଭିକ ମାଗେ, ରାତିରେ ଇଟା ତିନୋଟି ଉପରେ ଡେ଼କଚି ବସେଇ କାଠ ଜାଳି ଭାତ ରାନ୍ଧେ I ସେଇ ଟେଣ୍ଟ ତଳେ ଭାତ ହାଣ୍ଡି କୁ କୋଳ ରେ ପଶେଇ ସେ ଶୋଇପଡେ କାଳେ ହାଣ୍ଡିରୁ ଭାତ ତକ କୁକୁର ଖାଇଯିବା ଭୟରେ I

ସେଦିନ ଭିକ ମାଗି ମାଗି ଦି ଜଣ ଯାକ ପହଞ୍ଚିଥିଲେ ଜଣେ ବାବୁଙ୍କ ଘରେ I ବାବୁଙ୍କ ଚାରି ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷ ର ଛୋଟ ଝିଅ ଟି ହାତରେ ଦଶ ଟଙ୍କିଆ ଟିଏ ଧରି, ଦେବାକୁ ଆସିଲା ବେଳକୁ ଦି ଜଣଙ୍କୁ ଦେଖି ଠିଆ ହୋଇ ରହିଲା I କାହାକୁ ଦେବ ବୋଲି ଭାବି ହେଲା ବେଳକୁ ପଛରୁ ମା କହିଲେ “ଦେଇ ଦେ” I ସେ ବୁଢା ଥାଳ ରେ ପକେଇ ଦେଇ ପଳେଇଲା ପରେ ବୁଢ଼ୀ ଚିହିଁକି ଉଠିଥିଲା I ସ୍ଵଜାତି ପରହିଂସ୍ରକଃ ପରି ଏକରକମ ଝାମ୍ପି ନେଇଥିଲା ଦଶଟଙ୍କିଆ ଟି ବୁଢା ଥାଳରୁ I ମୋ ଟଙ୍କା କହି ବୁଢା ଧରୁ ଧରୁ ବୁଢ଼ୀ ସମ୍ପିବା ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଇ ଥିଲା I ବାବୁଆଣୀ ଆସି ଆଉ ଗୋଟିଏ ଦଶ ଟଙ୍କା ଦେଇଥିଲେ ବୁଢା କୁ I ତା ପରଠୁ ବୁଢ଼ୀ ଶୀଘ୍ର ଶୀଘ୍ର ପାଦ ପକେଇ ଦୌଡ଼ିଥିଲା ଆଗକୁ ଆଗକୁ ଜଲଦି ଜଲଦି ବୁଢା ପୂର୍ବରୁ ଅନ୍ୟ ଘର ଗୁଡିକ ରେ ପଶି ଭିକ ନେବା ପାଇଁ I

ସନ୍ଧ୍ୟା ହୋଇ ଆସୁଥାଏ, ଦିହେଁ ଯାକ ଭିକ ମାଗି ସାରି ଫେରୁଥାନ୍ତି I ବୁଢ଼ୀ ଫେରୁଥାଏ ନିଜ ଘରକୁ, କିନ୍ତୁ ବୁଢା ? ସେ ଯିବ କୁଆଡେ? ନା ଅଛି ଘର ଦ୍ୱାର ନା କିଏ ଚିହ୍ନI ଜଣା I କୌଣସି ଏକ ଦୋକାନ ବାରଣ୍ଡା ରେ ଶୋଇବ ବୋଲି ଚିନ୍ତା କରି କରି ଆସୁଥାଏ I ଛକ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚି ଦେଖେ ତ ଦୋକାନ ସବୁ ଖୋଲା ଅଛି, ବନ୍ଦ ହେବ ପ୍ରାୟ ୯ ଟା ପରେ I ଚାଉଳ ତ ଅଛି ତା ପାଖରେ କିନ୍ତୁ କଣ କରିବ? ରୋଷେଇ କେମିତି କରିବ? କେମିତି ଗୋଟେ ଖୋଜିବା ଖୋଜିବା ପରି ଚାଲୁ ଚାଲୁ ଦେଖି ପାରିଲା ବୁଢ଼ୀ କୁ  I ଭାତ ରାନ୍ଧୁଥାଏ ସେ I ପାଖକୁ ଯାଇ କଣ କହିବ କହିବ ହୋଇ ରହିଗଲା I ରନ୍ଧା ଭାତ ର ବାସ୍ନା ରେ ତା ପାଟିରୁ ଲାଳ ବୋହି ପଡୁଥିଲା I ପାଖରେ ଚାଉଳ ଥିଲେ ବି ରନ୍ଧା ଭାତ ର ବାସ୍ନା ତା ନାକ ରେ କେବେଠୁ ବାଜି ନଥିଲା I ବୁଢ଼ୀ ପାଖରୁ କିଛି ଦୂରରେ ଯାଇ ବସିଲା ସେ I ବୁଢ଼ୀ ୟାକୁ ଦେଖି ପୁଣି ଚିହିଁକି ଉଠିଲା I କିଛି ସମୟ ପରେ, ବୁଢ଼ୀ ସମ୍ପି କାଟି ଟିକେ ଚୁପ ହେଲା ପରେ ବୁଢା କହିଲା…

—  ମୋ ଚାଉଳ ସବୁ ତକ ନେ ପଛେ… ମୋ ପାଇଁ ଗଣ୍ଡେ ଭାତ ରାନ୍ଧି ଥା I

—  କିଆଁ, ତୋ ପାଖେ ଡେ଼କଚି ନାହିଁ କି ? ତୁ ରାନ୍ଧୁନୁ..

—  ନାହିଁ ବୋଲି ତ ତତେ କହୁଛି I

— ମୁଁ ରାନ୍ଧି ପାରିବିନି, ମୋ ତକ ତ ମୋତେ ନିଅଣ୍ଟ, ଆଉ ୟାକୁ…

— ମୋ ତକ ନେ କହିଲି ପରା… ଆଜି ରାତିକ ଗଣ୍ଡେ ଦେଇଥା… କାଲି ପୁଣି ଆଣିଲେ ପୁଣି ଦେବି…

ବୁଢ଼ୀ କଣ ଭାବିଲା କେଜାଣି, ଆଗ ସବୁ ତକ ଚାଉଳ ବୁଢା ଠୁ ନେଇ ସାରିଲା ପରେ ରାତିରେ ବୁଢା କୁ ଗଣ୍ଡେ ଭାତ ଦେବାକୁ ରାଜି ହେଲା I ତା ପରେ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା ଏମାନଙ୍କର କଥାବାର୍ତା I ଦି ଜଣ ଭୋକିଲା ଙ୍କ କଥାବାର୍ତା କଣ ଅବା ହେଇପାରେ ??

ଖାଇ ସାରିଲା ପରେ ବୁଢ଼ୀ ପଚାରିଲା..

— ରାତିରେ ଶୋଇବୁ କେଉଁଠି?

— ଦୋକାନ ବାରଣ୍ଡା ରେ I

— ସେଠି କିନ୍ତୁ ପୁଲିସି ଆଉ କେତେଟା ମଦୁଆ ଗହଳି କରନ୍ତି ରାତି ଅଧା ଯାଏ I

— ତାହେଲେ ?

— ଏ ଗଛ ମୂଳେ ଶୋଇପଡ I

— ହଉ

ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ଦି ଜଣଙ୍କର ଦି ଜଣଙ୍କ ପ୍ରତି କେମିତି ଗୋଟେ ମାୟା ଆସିଯାଇଥିଲା I ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ଯାଇଥିଲେ ଦି ଜଣ I ବୁଢୀକୁ ବୁଢା ଆଉ ବୁଢା କୁ ବୁଢ଼ୀ I ସାଥି ମିଳିଯାଇଥିଲା ଦି ଜଣଙ୍କୁ I ନିଜ ଦେହ ପା ଦେଖିବା ପାଇଁ, ମନ ର କଥା ବୁଝିବା ପାଇଁ, ମନ ଭିତରେ ଥିବା କୋହ କୁ ସବୁକୁ ବୁଝିବା ପାଇଁ, ଲେଞ୍ଜେରା ଲଗା ଲୁହଭିଜା ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛିବା ପାଇଁ, ସ୍ମୃତି ସବୁ କୁ କୋଳେଇ ନେବା ପାଇଁ I ଆଉ କଣ ଦରକାର ???

ନିଜ ଜନ୍ମ କଲା ଛୁଆ ତ ପଚାରିଲେନି, ଆଉ କିଏ ପଚାରିଥାନ୍ତା…. ଏମାନଙ୍କ ଜାତି କଣ?… ଗୋତ୍ର କଣ ?… ଥିଲା ବାଲା କି ନଥିଲା ବାଲା?…ଶିକ୍ଷିତ କି ମୂର୍ଖ? କଣ ବି ଜାଣିବା ଦରକାର ଥିଲା ଏ ସବୁ ? ଏବେ ତ ସେମାନେ ଗୋଟିଏ ଜାତି .. ଭିକାରି…

ସେତକ ବି ସହିଲେନି ଏ ରଇଜଳା ଦଳ… କହିଲେ କଣ ନା ସେ ମୋ ମାଈପ… ହଁ, ହେଲା ସେ ମୋ ମାଈପ… ତମର କଣ ଗଲା ସେଇଠୁ? ଅଣାଅଶୀ ବର୍ଷ ବୟସ ରେ କଣ ଭାବି ମୁଁ ମାଈପ ଖୋଜିବି? ଦରକାର ଥିଲା ତ… ସାଥି ଟିଏ ….. ରାଗରେ କମ୍ପମାନ ହୋଇ ବୁଢା ନିଜେ ନିଜେ ପାଟି କରି କରି ଉଠି ବସିଲା I

ପାଖରେ ଥିବା ଭଙ୍ଗା ବାଉଁଶ ବାଡ଼ି ଟିକୁ ହାତ ରେ ଧରି ସେ ଏବେ ଆଗେଇ ଯାଉଥିଲା କମ୍ପୋଷ୍ଟ ଉଠା ଗାଡି କୁ ଘୋଷାରି ଆଣିବା ଲାଗି, ଯେଉଁଥିରେ ସେ ନେବ ବୁଢ଼ୀ କୁ ମସାଣି ଯାଏଁ… ହଁ ହଁ ସେଇ ବୁଢ଼ୀ , ଏମାନଙ୍କ ଆଗରେ ଯିଏ ତା’  ମାଈପ…..

— ସମାପ୍ତ—

ସୁବଳ ମହାପାତ୍ର

ଗାନ୍ଧିନଗର, ଗୁଜରାଟ , ୩୮୨୦୦୯

ଦୂରଭାଷ – ୯୩୭୬୦୧୨୫୦୦

 ଇମେଲ – subal.mohapatra@gmail.com

କେଞ୍ଚୁଆ

କେଞ୍ଚୁଆ

ସୁଵଳ ମହାପାତ୍ର

ବାପା, “ଏ ସୁପ୍ରିତି ଦିଦି ନା ଜମା ଭଲ ନୁହଁ” । କାନ୍ଧ ରେ ବ୍ୟାଗ ପକେଇ ସ୍କୁଲ ଗେଟ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚୁ ପହଞ୍ଚୁ ମୋ ଝିଅ କହିଲା।

— କହିଲି, କାହିଁକି? ସେ ତୋର କଣ କଲା??

— ସେ ନା, ଆଜି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ ‘ସକାଳୁ କଣ ଖାଇକି ଆସିଛ ?”। ମୁଁ କହିଲି “ମାଗି” । ମୋତେ କହିଲେ, “ତୋ ବାପା ର ପଇସା ନାହିଁ କି? ସେ କେଞ୍ଚୁଆ ଗୁଡା ସକାଳୁ କାହିଁକି ଖାଇକି ଆସୁଛୁ?” ମୋତେ ନା, ଲାଜ ଲାଗିଲା। ସବୁ ପିଲାଙ୍କ ଆଗରେ ମୋତେ ସେ ଏମିତି କହିଲେ। ତୁମ ସାଙ୍ଗ ବୋଲି କଣ ସମସ୍ତଙ୍କ ଆଗରେ ଏମିତି କହିବା ଠିକ କି? କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ହୋଇ ଏକା ନିଶ୍ୱାସ ରେ ସେ କହିଗଲା ଏତକ।

କେଞ୍ଚୁଆ ଶବ୍ଦ ଟି କାହିଁକି କେଜାଣି କାନ ଭିତରେ ଦେଇ ଛାତି ରେ ଅଟକି ଗଲା। ସ୍କୁଲ ସମୟରୁ ସେ ମୋତେ କେଞ୍ଚୁଆ ଡାକେ। ଜେଜେଙ୍କ ବନିସି ଧରି ସେ ଆଉ ମୁଁ ଯାଉ ମାଛ ମାରିବାକୁ। ବନିସି କହିଲେ ଛଅ-ସାତ ହାତ ଲମ୍ବା ଅଗି ବାଉଁଶ ଖଣ୍ଡେ। ସେଥିରେ ପତଳା ବନିସି ସୁତା ସହ ସୁତା ମଝିରେ ସୋଲ ଖଣ୍ଡେ ସହ ଅଗରେ ଲାଗିଥାଏ ବଙ୍କା କଣ୍ଟା ଗୋଟିଏ। କେତେ ହେବ ସମୟ? ସେଇ ଷଷ୍ଠ କି ସପ୍ତମ କଥା। ଦି ପହରେ ସେ ଆଉ ମୁଁ ବାହାରି ଯାଉ ମାଛ ମାରିବାକୁ। ମୁଁ ବନିସି ସଜ କଲା ବେଳକୁ ସେ ଖୋଜି ଖୋଜି ଆଣିଥାଏ କେଞ୍ଚୁଆ କିଛି କୂଳରୁ। ମାଟି ଭିତରେ ଆଙ୍ଗୁଠି ଗେଂଜି ଟାଣି ଆଣେ କେଞ୍ଚୁଆ କୁ। ଥରେ ଥରେ ଏକାବେଳେ ଦୁଇ କି ତିନି ଧରା ପଡ଼ି ଯାଆନ୍ତି। କେଞ୍ଚୁଆ କୁ ମଝିରୁ ଦୁଇଗଡ କରି ଖଣ୍ଡେ ବନିସି ର କଣ୍ଟା ରେ କେଂଛି ଛାଡୁ ପାଣି କୁ। ସୋଲ ବୁଡ଼ିଗଲେ ଜାଣୁ ମାଛ ପଡିଛି। ତାକୁ ଉପରକୁ ଆଣି କଣ୍ଟା ରୁ ବାହାର କରି ବାଲଟି ରେ ରଖୁ, ପୁଣି ଆର ଖଣ୍ଡ। ବେଳେ ବେଳେ ପାଣି ରେ ପଶି ଦେଖୁ କେଞ୍ଚୁଆ ର ଗୋଟେ ମୁଣ୍ଡ କେମିତି ହଲଚଲ ହେଉଛି ପାଣି ଭିତରେ, ତା ପରେ ଆକଳନ କରୁ, ମୁଣ୍ଡ ହଲଚଲ ହେଲେ ପାଣି ର ତରଙ୍ଗ ରୁ ମାଛ ଜାଣି ପାରୁଥିବ ଏଠି ଖାଦ୍ୟ ଅଛି, ଆଉ ଆସି ଏକାବେଳେ ଖାଦ୍ୟ କୁ ପାଟିରେ ଟାକୁ କରି ଗିଲିଲା ବେଳକୁ ଲାଖିଯାଏ କଣ୍ଟା। ଏବେ ସେ ହୋଇଯାଏ ଆଉ କାହାର ଖାଦ୍ୟ। ଧରିଥିବା ମାଛ ଯାଏ ଆମ ଘରକୁ। ବୋଉ ରୋଷେଇ କରି ଡାକେ ତାକୁ ଖାଇବାକୁ ଆଉ କିଛି ଭାଗ ଯାଏ ତାଙ୍କ ଘରକୁ।

କେଞ୍ଚୁଆ ଧରିବା ମୁଁ ତାକୁ ଶିଖେଇ ଥିଲି ଆଉ ତାକୁ ସମାନ ଭାବରେ ଦି ଖଣ୍ଡ କରିବା ବି। ସେଥିପାଇଁ ବୋଧେ ସେ ମୋତେ ଡାକେ “କେଞ୍ଚୁଆ” କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ଆଗରେ ନୁହେଁ, ଏକା ଥିଲାବେଳେ।

ଏମିତି ଏମିତି ରେ ଆମେ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ବଡ ହେଇଯାଉ। ତଥାପି ଚାଲିଥାଏ ମାଛ ଧରା, ରୋଷେଇ, ଖିଆପିଆ । ଦିନେ କହିଲା,”ଜାଣିଛୁ, ମୋ ବାହାଘର ଠିକ କରୁଛନ୍ତି।”

— ହଁ, ଭଲ କଥା। କିନ୍ତୁ, ତୁ ସତରେ ବାହା ହେଇଯିବୁ?

— ଆଉ କଣ ତୋ ପଛ ରେ କେଞ୍ଚୁଆ ପରିକା ନଡ଼ ନଡ଼ ହେଉଥିବି?

— ନା, ଯେ… ଆଉ କିଏ ମୋତେ କେଞ୍ଚୁଆ ଡାକିବ?

ମୁହଁଟା ତାର ହଠାତ ଧାନ ଉଁସା ହାଣ୍ଡି ପରି ବଡ ହୋଇଗଲା। କୁଣ୍ଢେଇ ଧରି କାନ୍ଦିଗଲା କିଛି ସମୟ। ତାପରେ କହିଲା, “ତୁ ତ ଆଜି ଯାଏ ବୁଝି ପାରିଲୁନି, ତୋ’ଠୁ ଅଲଗା ହେଲା ପରେ ମୁଁ କେମିତି ଛଟପଟ ହୁଏ। ସକାଳ ହେବାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରେ। ତୋତେ କାହିଁକି କେଞ୍ଚୁଆ ଡାକେ ଜାଣିଛୁ? ଗୋଟେ କେଞ୍ଚୁଆ ର ତୁ ଗୋଟେ ମୁଣ୍ଡ ଆଉ ମୁଁ ଗୋଟେ। ଜାଣିଛି ଏ ସମାଜ ଆମ ଦି ଜଣଙ୍କୁ ଠିକ ସମାନ ଦି ଭାଗରେ ଅଲଗା କରିବ, ଗୋଟେ ପଟେ ତୁ ଛଟପଟ ହେଉଥିବୁ ଆଉ ଆରପଟେ ମୁଁ। ଏକାଠି ଥିଲେ ବି ଯୋଡି ହେବାର ସବୁ ବାଟ ବନ୍ଦ ହୋଇ ସାରିଥିବ। ବାହାରେ ଆମେ ଦି ଜଣ ଦି ଜଣଙ୍କୁ ସାଙ୍ଗ ବୋଲି ପରିଚୟ ସିନା ଦେବା କିନ୍ତୁ ମୋ ସ୍ବାମୀ ଆଉ ତୋ ସ୍ତ୍ରୀ ଆଗରେ ଆମେ ଦି ଜଣ, ତୁ ମୋ ଭାଇ ଆଉ ମୁଁ ତୋ ଭଉଣୀ। ମୋ ଛୁଆ ତୋତେ ମାମୁଁ ବୋଲି ଡାକିବେ ଆଉ ତୋ ଛୁଆ ମୋତେ ପିଉସୀ।

ଝିଅ, ସ୍କୁଟର ପଛରେ ବସି ମୋତେ ହଲେଇ ଦେଇ କହିଲା, “ବାପା ଚାଲ, ସିଆଡୁ ଦିଦି ଆସିଲେଣି।

— ହଁ, କହି ସ୍କୁଟର ଷ୍ଟାର୍ଟ କଲା ବେଳକୁ ପଛରୁ ଶୁଭିଲା “ଅଭିନାଶ ଅଙ୍କଲ”….

ହଠାତ, ଛାତି ଭିତରୁ ଚାରି ପାଞ୍ଚଟା ହାଡ଼ ଏକାବେଳେ ରକ କରି ଭାଙ୍ଗିଗଲା। ମୁଁ ନଶୁଣିଲା ପରିକା ସ୍କୁଟର ଆଗକୁ ବଢ଼େଇ ସାରିଥିଲି……

–x–

ସୁବଳ ମହାପାତ୍ର

ଗାନ୍ଧିନଗର, ଗୁଜରାଟ , ୩୮୨୦୦୯

ଦୂରଭାଷ – ୯୩୭୬୦୧୨୫୦୦

ଇମେଲ – subal.mohapatra@gmail.com

କବିତା — କବି ର କବିତା

କବି ର କବିତା

ସୁଵଳ ମହାପାତ୍ର

କବି ର କବିତା,

କିଛି ଅସମାହିତ ପ୍ରଶ୍ନ,

କିଛି ଉତ୍ତର,

କିଛି ଉପଦେଶ,

କିଛି ମତାମତ,

କିଛି ଅନୁଭୂତି ।

କିଛି ବିରହ ର ଗାଥା,

କିଛି ଶବ୍ଦ ର ଛିଟା,

କିଛି ସୁଗନ୍ଧିତ ଉପହାର,

କିଛି ଭାବ ର ଭଣ୍ଡାର,

କିଛି ମନର ବେଦନା,

କିଛି ସୁନ୍ଦର ସାଧନା,

କିଛି ମଳୟ ର ଗନ୍ଧ,

କିଛି ଲୁଚାଣିଆ ଭାବ।

କେବେ କ୍ଷଣିକ ଉନ୍ମାଦନା,

କେବେ ମୃଗତୃଷ୍ନା,

କେବେ ସଂସାର ର କଳଙ୍କ,

କେବେ ମଧୁମୟ ମୁହୂର୍ତ୍ତ,

କେବେ ସ୍ରୋତଶ୍ୱିନୀ ନଦୀ,

କେବେ ଚୋରା ପୀରତି,

କେବେ ରକ୍ତ ର ଅଳତା,

କେବେ ତ୍ରୁଟିପୂର୍ଣ୍ଣ ସଭ୍ୟତା ।

ଆଉ ??

ଆଉ କଣ, ଏତିକି ହିଁ ଯଥେଷ୍ଟ…..

— x–

ସୁବଳ ମହାପାତ୍ର

ଗାନ୍ଧିନଗର, ଗୁଜରାଟ , ୩୮୨୦୦୯

ଦୂରଭାଷ – ୯୩୭୬୦୧୨୫୦୦

ଇମେଲ – subal.mohapatra@gmail.com

ଫେରନ୍ତ କି ପୁଣି ତୁମେ ଆଉଥରେ….

ସ୍ମୁତି କୁ ନେଇ ମୋର ଏକ କବିତା…

ରତ୍ନାକର ପରିଡା, ବୟସ ପଚାଶ ପାଖାପାଖି, ଧର୍ମପତ୍ନୀ ଅଧାରାସ୍ତା ରେ ତାଙ୍କୁ ଛାଡି ଆର ପାରିରେ। ଘରେ ଦୁଇଟି ବଢ଼ିଲା ପିଲା। ପିଲାଙ୍କ ଭବିଷ୍ୟତ ଭାବି ଭାବି ରାତିରେ ଆଖିକୁ ନିଦ ଆସେନାହିଁ। ଖଟରେ ଶୋଇ ଶୋଇ ଖୋଲା ଝରକା ରେ ବାହାରକୁ ଚାହିଁ ଭାବନ୍ତି ସ୍ତ୍ରୀ କଥା…. ତାଙ୍କ ମନକଥା କୁ ନେଇ ଏ କବିତା ଟି….

ସ୍ମୁତି — ଫେରନ୍ତ କି ପୁଣି ତୁମେ ଆଉଥରେ….

ସୁଵଳ ମହାପାତ୍ର

ମନେପଡ ତୁମେ ବେଳ ଅବେଳ ରେ,

ମନେପଡ ତୁମେ ରାତ୍ରି ର ନିର୍ଜନ ପ୍ରହରେ,

ମନେପଡ ତୁମେ ସମସ୍ତେ ଶୋଇଗଲା ପରେ,

ମନେପଡ ତୁମେ ରୁଦ୍ଧ କୋଠରୀ ରେ।

ଦିଶିଯାଅ ତୁମେ ଧୂମ୍ର କୁଣ୍ଡଳୀ ରେ,

ଦିଶିଯାଅ ତୁମେ ପିଆଲା ପାତ୍ର ରେ,

ଦିଶିଯାଅ ତୁମେ ଅନ୍ଧାର ଭିତରେ,

ଦିଶିଯାଅ ତୁମେ ପତ୍ର ଗହଳ ରେ।

ତୁମ ମୁଖେ ଥିଲା ଚାନ୍ଦ ର ଚାନ୍ଦିନୀ,

ତୁମ କଣ୍ଠେ ଥିଲା ରାଗ ର ରାଗିଣୀ,

ନୃତ୍ୟେ ତୁମେ ଥିଲା ଶିବଙ୍କ ତାଣ୍ଡବ,

ହସ୍ତେ ତୁମ ଥିଲା ବଳିଆର ଭୁଜ।

ହୃଦେ ତୁମ ଥିଲା ମା ର ମମତା,

ସ୍ନେହ ତୁମର ତ ଲେଲିହାନ ଶିଖା,

ରାଗତ ତୁମର ପରମ ଚଣ୍ଡାଳ,

ପ୍ରେମ ତ ତୁମର ବାରିଧି ର ଜଳ।

କାହିଁ ଚାଲିଗଲ ଅଫେରା ବାଟ ରେ,

ଝୁରୁଛନ୍ତି ସର୍ବେ ଅତି ନିରନ୍ତରେ,

ଫେରନ୍ତ କି ପୁଣି ତୁମେ ଆଉଥରେ,

କୋଳାଗ୍ରତ କରି ନିଅନ୍ତି ମୁଁ ଥରେ।

ଆସି ଦେଖିଯାଅ ଥରେ ମୋ ଅବସ୍ଥା,

ତୁମ କଥା ଭାବି ହେଲିଣି ମୁଁ କଣ୍ଟା,

ଆଉଥରେ ଖାଲି ଦେଖିବାକୁ ଇଛା,

ପୂର୍ଣକର ମୋର ଏହି ମନୋବାଞ୍ଛା।

ଲେଖେ ମୁଁ କବିତା ତୁମ କଥା ଭାବି,

କାହିଁ ମନେପଡ ପୁଣି ଥରେ ଆଜି,

ହଜି ମୁଁ ଯାଆନ୍ତି ତୁମରି କୋଳରେ,

ଫେରନ୍ତ କି ପୁଣି ତୁମେ ଆଉଥରେ।

–x–

ସୁଵଳ ମହାପାତ୍ର

ଗାନ୍ଧିନଗର, ଗୁଜରାଟ

9376012500

Subal.mohapatra@gmail.com

ଷ୍ଟାଇଲ

ସୁବଳ ମହାପାତ୍ର

ସକାଳୁ ସକାଳୁ ବାବୁନା ତା ସ୍କୁଲ ଡ୍ରେସ ପିନ୍ଧି ବାହାରି ପଡିଲା I ହେଲେ ଏ କଣ ପେଣ୍ଟ ଟା କାଲି ଚିରି ଯାଇଥିଲା I ସିଲେଇ କରିବାକୁ ମନେ ନାହିଁ I ଏବେ ଆଉ ସମୟ ନାହିଁ ସିଲେଇ କରିବାକୁ I ସେଇ ଚିରା ପେଣ୍ଟ ପିନ୍ଧି ସେ ସ୍କୁଲ ଯିବାକୁ ବାହାରିଲା I ତାକୁ ଲାଜ ଲାଜ ଲାଗୁ ଥାଏ I ପିଲା ଦେଖିଲେ କଣ କହିବେ I ଚିରା ପେଣ୍ଟ ପିନ୍ଧି କି ଆସିଛି ବୋଲି ଚିଡେଇବେ I ସାଙ୍ଗ ମାନେ ସବୁ ଧନୀ ଘର ର ପିଲା I ସେମାନେ କେହି କେବେ ଚିରା ପେଣ୍ଟ ପିନ୍ଧନ୍ତି ନାହିଁ I ସ୍କୁଲ ପହଞ୍ଚିଲା ପରେ ସେ ଜାକି ହୋଇ ବସୁଥାଏ କେହି ଯେମିତି ନ ଦେଖନ୍ତି I ଘରେ ସେପ୍ଟିପିନ ଗୋଟେ ମାରି ଦେଇଥିଲେ ବି ହେଇଥାନ୍ତା I ଏବେ କଣ କରିବ? ହଉ… ଆଜି ଗଲେ ୟାକୁ ଆଗ ସିଲେଇ କରିବ I

ସମ୍ପୃକ୍ତା ମାମ I ବାବୁନା ର କ୍ଲାସ ଟିଚର I ଅବିବାହିତା I ଏବେ ଏବେ ବିଇଡି ସାରି ସ୍କୁଲ ରେ ଜଏନ କରି ଥାନ୍ତି I ଭାରି ସୁନ୍ଦର ଦେଖିବାକୁ I କ୍ଲାସ ରେ ସେ ଭାରି ଷ୍ଟ୍ରିକ୍ଟ I ନୂଆ ନୂଆ ଫେସନ ଡ୍ରେସ ପିନ୍ଧି ଆସନ୍ତି I ସେ ଆଜି ଗୋଟେ ଜିନ୍ସ ଆଉ ଟି–ସାର୍ଟ ପିନ୍ଧି ଆସିଥାନ୍ତି I କିନ୍ତୁ ଏ କଣ ତାଙ୍କ ପେଣ୍ଟ ତ ଚିରି ଯାଇଛି I ଗୋଟେ ନୁହଁ, କେତେଟା ଜାଗାରୁ ଚିରା I ଆଗ, ପଛ ସବୁ ଆଡୁ ଚିରା I

ଏବେ ଆଉ ବାବୁନା କୁ ଲାଜ ଲାଗୁନଥିଲା I ଏଇଟା ପରା ଲାଟେଷ୍ଟ ଷ୍ଟାଇଲ I

—————ସମାପ୍ତ—————

ପଢନ୍ତୁ, ମଜା ନିଅନ୍ତୁ ଓ ମତାମତ ଦିଅନ୍ତୁ

ସୁବଳ ମହାପାତ୍ର

ଗାନ୍ଧିନଗର, ଗୁଜରାଟ , ୩୮୨୦୦୯

ଦୂରଭାଷ – ୯୩୭୬୦୧୨୫୦୦

ଇମେଲ – subal.mohapatra@gmail.com