ଉଦ୍ଧବ ନାଏକ, ଜାତିରେ ହରିଜନ । ମଫସଲର କେଉଁ ଗୋଟେ ଅନାମଧେୟ ଗାଁରେ ତା ଘର । ବାପା ତା’ର ପର ବିଲରେ ଖଟେ I ମା ପର ଘରେ ପାଇଟି କରେ ।
ସୁଖ, ଦୁଃଖ, ନାହିଁନାହିଁ ର ଦୁନିଆଁ ଭିତରେ କଷ୍ଟେ ମଷ୍ଟେ ଚାଲିଥାଏ ତାଙ୍କ ସଂସାର । ହେତୁ ହେଲା ପରଠୁ ସେ କେବେ ବି ଜାଣିନି ମାଡ କ’ଣ ? ତା’ ବାପା ମା ତାକୁ ବହୁତ ଗେହ୍ଲା କରନ୍ତି । ଗୋଟିଏ ବୋଲି ତ ପୁଅ, କଉ ନ’ଟା କି ଛ’ଟା ହେଇଛନ୍ତି ଯେ ଭାଗ ମାଗିବେ । ସୁଖ, ଦୁଃଖ, ଗେଲ ବସରରେ ବଢ଼ୁବଢ଼ୁ କେବେ ଯେ ସେ ଅମଡ଼ା ବାଟ ଆଡେ ଚାଲିଗଲା ସେ ବି ଜାଣିନି । ଯେତିକି ଯେତିକି ସେ ବଡ ହେଉଥାଏ ସେତେ ସେତେ ସେ ଖରାପ ରାସ୍ତାରେ ଆଗକୁ ଆଗକୁ ମାଡି ଚାଲି ଥାଏ ।
ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷରେ ସେ ବିଡି ପିଆ ଶିଖିଲା । ତା’ ବାପା ବିଡି ଟାଣି ସାରିଲା ପରେ ଖଣ୍ଡିଆ ବିଡିକୁ ତା ଓଠରେ ଲଗେଇ ଦିଏ । ସେ ଦିଥର ସୁକୁ ସୁକୁ କରି ତାକୁ ଫୋପାଡ଼ି ଦିଏ । ବା’ଆଠୁ ଶୁଣିଥିଲା ଯେ ତା ଜେଜୀ ବି ଏମିତି ତା ବାପାକୁ ବିଡି ପିଆ ଶିଖେଇ ଥିଲା । ଆଜି ବାପା ନିଜ ପଇସାରେ ବିଡି କିଣିକି ଟାଣୁଛି, ଯେତେବେଳେ ବୁଢା ହବ ସେତେବେଳେ ତ ପାଖରେ ପଇସା ନ ଥିବ । ପୁଅ ବିଡିପିଆ ଶିଖିଥିଲେ ସିନା ପୁଅ ପାକିଟିରୁ ବିଡି ଚୋରି କରିବ ନ ହେଲେ ବୁଢାବେଳେ କିଏ ପଚାରିବ ଯେ ।
ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ଯେତେବେଳେ ସେ ୯ବର୍ଷର ହେଲା ସେତେବେଳେ ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ସହ ମିଶି ତାଡି ଆଉ ହାଣ୍ଡିଆ ପିଇଲା । ଗରିବ ଘରେ ତାଡି ଆଉ ହାଣ୍ଡିଆକୁ ମଦ ବୋଲି ମାନନ୍ତି ନାହିଁ । ଏ ଗୁଡା ପିଇଲେ କୁଆଡେ ବଳ ଆସେ । କାମ କରିବାକୁ ଶକ୍ତି ମିଳେ । ଦିହରୁ ପୀଡା ପଳାଏ । ନ ହେଲେ କାମ କେମିତି କରିବ । କାମ ନ କଲେ ପଇସା କଉଠୁ ଆସିବ ।
ବା’ଆ ଦିନେ ଖରାରେ ହଳ କରୁ କରୁ ଟଳି ପଡିଲା । ଲୋକେ କହିଲେ ଅଂଶୁଘାତ । କିନ୍ତୁ ତା ମା ବୁଝିଲା ଯେ ସେ ସେଦିନ ଡେରି କରିଦେଲା ପଖାଳ ନେବା ପାଇଁ । ସେଥିପାଇଁ ବୁଢା ରାଗରେ ବିଲରେ ଶୋଇଗଲା ଆଉ ଘରକୁ ଆସିଲାନି । ବାବୁ ଘର କୁଣିଆ ଆସିଥିଲେ ସେଦିନ । କାମ ସରୁସରୁ ଟିକେ ଡେରି ହେଇଗଲା । ବୁଢା ସକାଳ ପହରୁ ଭୁଜାଦିଟା ପାଟିରେ ପକେଇ ଦେଇ ହଳ ନେଇ ବିଲକୁ ଯାଇଥିଲା । କହିକି ଯାଇଥିଲା ଟିକେ ସଅଳ ଭାତ ନେଇ ଯିବାକୁ । ଘରେ ଖୁଦ କଣି ଗୋଟେ ବି ନ ଥିଲା । ବାବୁ ଘରୁ ଚାଉଳ ଆଣି ରୋଷେଇ କରିକି ନେଲା ବେଳକୁ ଦିନ ଦିଘଡି । ମା ଭାତ ଆଉ ପାଣି ନେଇ ବିଲରେ ପହଁଚିଲା ବେଳକୁ ବା’ଆ ଗଛତଳେ ଶୋଇ ଯାଇଥିଲା, ଯେତେ ଡାକିଲେ ବି ଆଉ ଉଠିଲାନି । ବଳଦ ଦିଟା ଗଛମୂଳେ ଶୋଇକି ପାକୁଳି କରୁଥିଲେ । କାଳିଆ କୁକୁରଟା ଧକେଇ ହଉଥିଲା, ଝାଞ୍ଜିପବନ ବୋହୁଥିଲା, କାଉ କୋଇଲି ବି କୁଆଡେ ନ ଥିଲେ । ମା ଯେତେ ଡାକିଲେ ବି ବା’ଆ ଆଉ ଶୁଣିଲାନି । ମା ଗୋଡ ଧରି ଉଠେଇଲା । ହାତ ଓଠ ଧରି ନେହୁରା ହେଲା , କିନ୍ତୁ ବା’ଆ ଆଉ ଶୁଣିଲାନି । ଘନ କକା ସେଇ ବାଟ ଦେଇ ଆସୁଥିଲା । ନାଡୀ ଦେଖି କହିଲା ବା’ଆ ଆଉ ନାହିଁ । ସେଇ ଦିନୁ ମା ପାଗେଳୀ ହେଇ ଗଲା ।
ଉଦ୍ଧବ, ଡାକ ନା ଓଧ, ସେଇ ଦିନୁ ବାପ ମା ଛେଉଣ୍ଡ ହେଇଗଲା । ମା ଥାଇ ନ ଥିଲା ପରି । ସବୁ ବେଳେ ଗାଁ ଲୋକଙ୍କୁ ଅଶ୍ର।ବ୍ୟ ଭାଷାରେ ଗାଳିକରେ । ନଙ୍ଗଳା, ମୁତୁରା ହେଇ କେତେ ବେଳେ ଶାଳବଣ ତ କେତେବେଳେ ଆମ୍ବତୋଟାରେ ବୁଲୁ ଥାଏ । ଗଣ୍ଠିଲିରେ କଣ ସବୁ ଚିରା ଛିଡା ଲୁଗା, ଜରି, କାଠି କୁଟା ସବୁ ଧରିକି ବୁଲୁଥାଏ । ମନ ହେଲେ ଘରକୁ ଆସେ ନ ହେଲେ ନାହିଁ । କେତେ ବେଳେ ମୁଣ୍ଡ ଠିକ ଥିଲେ ଘରକୁ ଆସି ରନ୍ଧା ବଢ଼ା କରେ ନ ହେଲେ ଅଖିଆ ଅପିଆ କୁଆଡେ ବୁଲୁଥାଏ । ଓଧ ବୁଲି ବାଲି ଯାହା ମିଳେ ତା ପାଟିରେ ଗୁଣ୍ଡେ ଦିଏ ।
ଦିନେ ସକାଳୁ ଗାଁ ଲୋକ ଆସି କହିଲେ ପୋଖରୀ କୂଳରେ ତୋ ମା ପଡିଛି । ଓଧ ଦୌଡ଼ି ଯାଇ ଦେଖିଲା ବେଳକୁ ମା ତା’ର ଓଦା ସରସର । ସକାଳୁ ବୋଧେ ପୋଖରୀ ପାଣି କରିବାକୁ ଯାଇଥିଲା । ବୁଡି ଯାଇଛି । ଆଖ ପାଖରେ କେହି ନ ଥିଲେ । ଗାଁ ଝିଅ ବୋହୁ ସବୁ ସକାଳୁ ଗାଧେଇ ଆସିଲା ବେଳେ ଦେଖିଲେ । ଗାଁ ଯାକ ହୁରି ହେଇଗଲା “ପାଗେଳୀ ମରିଗଲା” । ଲୋକେ ପାଣିରୁ କାଢି ତୁଠ ଉପରେ ଶୁଏଇ ଦେଇଥାନ୍ତି । ଓଧର ରାତିର ନିଶା ଉତୁରି ନଥାଏ ସେତେବେଳେ । ବୟସ ବା କେତେ ତା’ର ୧୩ବର୍ଷ । ସେଥିରେ ପୁଣି ହାଣ୍ଡିଆରେ ବଟିକା ମିଶେଇକି ରାତିରେ ପିଇଥିଲା । ପୋଖରୀ ପାଖକୁ ଯାଇ ଦେଖିଲା ବେଳକୁ ମା ଆଉ ନାହିଁ । ମା ବା’ଆ ଦିଟା ଯାକ ଡକାହକା ହେଇ ବର୍ଷ ଗୋଟା ନ ପୂରୁଣୁ ଚାଲି ଗଲେ ।
ସେଇ ଦିନୁ ଓଧ ଏକା ହୋଇଗଲା । ନା ଆଗକୁ କିଏ ନା ପଛକୁ କିଏ । ମହାଜନ ଆସି ସାକୁଲେଇ ହେଇ ତାକୁ କହିଲା “ବାପ ଓଧ, ତୁ ଭାବେନି ତୁ ଏକା ହୋଇଗଲୁ । ମୁଁ ଅଛି ତୋ ପଛରେ । କିଛି ଚିନ୍ତା କରନି । ଯେତେବେଳେ ଯାହା ଦରକାର କହିବୁ ମୁଁ ଦେବି । ପଇସା ଦରକାର ହେଲେ କହିବୁ । ସବୁଦିନ ଆମ ଘରକୁ ଆସି ବାବୁଆଣୀଙ୍କୁ ଖାଇବାକୁ ମାଗି କ’ଣ ଗଣ୍ଡେ ଖାଇ ଦେଇ ଯିବୁ । ଯାହାହେଲେ ବି ତୋ ମା ମୋ ପାଖରେ କାମ କରୁଥିଲା । ମୁଁ କଣ ତୋତେ ଖାଇବାକୁ ଗଣ୍ଡେ ଦେଇ ପାରିବିନି ? ଆସିବୁ ବାପ କିଛି ମନ କରିବୁନି ” ।
ଗାଁ ଲୋକ କିଏ କେତେ ତାକୁ ମନା କରିଥିଲେ, କହିଥିଲେ ମହାଜନଟା ଖରାପ ଲୋକ । ତୋ ଘର ଡିହ ଉପରେ ତା’ର ଆଖି । ତୁ ଜମାରୁ ତା କଥାରେ ପଡନି , କିନ୍ତୁ ଏ ପେଟ ପାଖରେ ତ ସବୁ ତୁଚ୍ଛ । ନିଆଁ ଲଗା ପେଟ ପାଇଁ ତା ପାଖକୁ ଯିବାକୁ ପଡିଲା ଆଉ ସେ ଯାହା ଚାହୁଁଥିଲା ସେଇୟା ହେଲା । ଦିନେ ମହାଜନ ତା ଘରଡିହ ଖଣ୍ଡିକ ନିଜ ନାଁରେ କରେଇ ନେଲା । ତାକୁ ହାତ ଗଣତି କିଛି ପଇସା ଦେଇ ଚଟେଇ ଲେଖେଇ ନେଲା । ଯେଉଁ ଦି ଖୋବାଘର ଡିହ ଥିଲା ଆଜି ସେସବୁ ତା’ର ।
ପଇସା ପାଇ ନିଜକୁ କିଛି ଦିନ ରାଜା ବୋଲି ଭାବିଲା ଓଧ । ଦିନ ରାତି ମଦରେ ବୁଡିକି ରହିଲା । ସାଙ୍ଗ ସାଥି ମାନଙ୍କୁ ପେଟେ ଲେଖା ମଦ ପିଆଇଲା ଆଉ ନିଜେ ଟାଙ୍କେ ଟାଙ୍କେ ପକେଇ ଦେଇ ରାତିରାତି ରାସ୍ତା କଡ ଆଉ ନାଳରେ ପଡିଲା । କିଛିଦିନ ଉତ୍ତାରୁ ପଇସା ସରିଲା ପରେ ପୁଣି ଫୋକଡ ରାମ ଗିରିଧାରୀ । ଏବେ ଆଉ ସାଙ୍ଗ ନା ସାଥି । କେହି ଧରା ଦେଲେ ନାହିଁ । ଖାଇବାକୁ ପଇସା ନାହିଁ , ମଦ କିଏ ଦବ । ୧୩ବର୍ଷର ଛେଉଣ୍ଡ ଛୁଆଟା ବାର ଦୁଆର ଶୁଣ୍ଢୀ ପିଣ୍ଡା ହେଲା । ଗାଁରେ କେତେବେଳେ କିଏ କଣ ଦେଲେ ଖାଉଥିଲା ନ ହେଲେ ନାଇଁ । ସେ ତ ଆଉ ଛୁଆଁ ଜାତିର ନୁହଁ ଯେ ତାକୁ କିଏ ନିଜର କହିବ । ଲେଖା ଯୋଖାରେ ଯେଉଁ ବନ୍ଧୁବାନ୍ଧବ ଥିଲେ ସେମାନେ ବି ଆଡେଇ ହେଇ ଗଲେ । ୟାପାଖରେ ତ କିଛି ନାହିଁ , କଣ ପାଇଁ ନିଜର କରିବେ ? ନିଜ ସଂସାର ତ ନିଜକୁ ଅସମ୍ଭାଳ ୟାକୁ କିଏ ଦେଖୁଚି । କିଛି ଦିନ ମହାଜନର ଗାଈ ଜଗିଲା । ସକାଳୁ ସଂଜେ ଭାତ ଗୂଂଡେ ମିଳେ ତାସହ ଭୁଜା ଦିକଳ । ଦିନେ ଓଲେଇ ଗାଈଟା ସାଆନ୍ତାରା ଘର ବିଲରେ ପଶିଗଲା ବୋଲି ମହାଜନ ତା ପିଠିରେ ନୋଳା ଫଟେଇ ଦେଲା । ଜୀବନରେ କେବେ ବି ମାଡ ଖାଇ ନ ଥିଲା ସେ । ବା’ଆ, ମା ତା’ର କେବେ ବି ତା ଉପରେ ହାତ ଉଠେଇ ନ ଥିଲେ । କେତେ ଗେଲବସରରେ ବଢିଥିଲା ସେ । ଆଉ ଆଜି ମହାଜନ ତାକୁ ମାଇଲା । ଗୁହାଳେ ବସି ବହେ କାନ୍ଦିଲା । ମା ବା’ଆ କୁ କେତେ ମନେ ପକେଇଲା । ବାବୁଆଣୀ ଆସି ଖାଇବାକୁ ଡାକିଲେ , ଗଲାନାହିଁ । ରାତି କେତେ ଘଡିଯାଏ ଆକାଶକୁ ଦେଖି ତା ବା’ଆ ଆଉ ମା କୁ ଖୋଜିଲା । ମା କହୁଥିଲା ମଣିଷ ମରିଗଲା ପରେ କୁଆଡେ ତାରା ହେଇ ଯାଏ । ତା ହେଲେ ମୋ ବା’ଆ ଆଉ ମା ବି ତାରା ହେଇ ଯାଇ ଥିବେ । ସେମାନେ ବି ଦେଖିଥିବେ ଯେ ମହାଜନ ଆଜି ତାକୁ ପିଟିଚି । ତାକୁ ଆହୁରି ବେଶୀ ବେଶୀ କାନ୍ଦ ଲାଗିଲା । ଗାଁ କୁଛି.. କରି ଦେଲା । କିଏ ଅଛି ଆଉ ଯେ ରହିବ ଏଇ ଗାଁ ରେ । ରାତି ରାତି ସେ ଚାଲିଚାଲି ଗାଁରୁ ବାହାରି ଗଲା ।
ଆକାଶରେ ଅର୍ଦ୍ଧଚନ୍ଦ୍ର, ତାରାମାନଙ୍କର ମିଞ୍ଜିମିଞ୍ଜି ଆଲୋକ, ଝିଙ୍କାରିର ଝୀଂଝୀଂ ଶବ୍ଦ, ରହିରହି ପବନର ସୁସୁ ଡାକ, ବରଡାଳର କଟକଟ କି ସ୍ଵ।ନ ସ୍ଵ।ପଦଙ୍କର ଡାକ କିଛି ବି ଆଜି ତାକୁ ଶୁଣା ଯାଉ ନ ଥିଲା । ଆଜି କେହି ବି ତାକୁ ଡରେଇ ପାରୁ ନ ଥିଲେ । ଗାଁ ମଶାଣିକୁ ସମସ୍ତଙ୍କର ଡର ଥାଏ । ସେ ବି ଡରୁଥିଲା । କିନ୍ତୁ ଆଜି ତାକୁ ଡର ଲାଗୁ ନ ଥିଲା । ଆସିଲା ବେଳେ ତା ବା’ଆ ଆଉ ମାକୁ ଯେଉଁଠି ପୋଡା ଯାଇଥିଲା ସେଠି କିଛି ସମୟ ଠିଆ ହେଲା । ବା’ଆ ଆଉ ମାକୁ ହାତ ଯୋଡିଲା ଆଉ କହିଲା ଯାଉଛି.. କେବେ ମନ ହେଲେ ଆସିବି । ସେ ଆସିଲା ବେଳେ ତା ପିଲାଦିନ କଥା, ବା’ଆ ଆଉ ମା କଥା, ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ କଥା, ଗାଁ ପୋଖରୀ, ଦୋଳ ଯାତ୍ରା,ବାଡ଼ି ଖେଳ, ହୋଲି, ଦୀପାବଳି, ଗାଁ ପୂଜା, ଯାତ୍ରା, ମା’ର ମଣ୍ଡାପିଠା, ସରୁଚକୁଳି, ଛୁଞ୍ଚିପତ୍ର ପିଠା, ଦୋଳ, ପୋଡ଼ ପିଠା, ରଜ, ମେଳଣ ଆଉ ଆଉ ବହୁତ କଥା ଭାବି ଭାବି ଆସୁଥାଏ । କେତେବେଳେ ଯେ ସେ ଷ୍ଟେସନ ପାଖରେ ପହଁଚି ଯାଇଛି ସେ ଜାଣି ପାରିଲାନି । ପାସେଞ୍ଜର ଟ୍ରେନଟା ଷ୍ଟେସନରେ ଠିଆ ହେଇ ଥାଏ । କିଏ କେତେ ଲୋକ ଦୌଡ଼ା ଦୌଡ଼ି କରି ଟ୍ରେନରେ ଚଢ଼ୁଥାନ୍ତି ଆଉ କିଏ କେତେ ଓହ୍ଲାଉ ଥାନ୍ତି । କିଛି ନ ଭାବି ସେଗୋଟେ ବଗିରେ ଚଢ଼ିଗଲା । ତାକୁ ଭାରି ଭୋକ ଲାଗୁଥାଏ । କ’ଣ କରିବ କିଛି ଭାବି ପାରୁ ନ ଥାଏ । ଛିଣ୍ଡା ପେଣ୍ଟ ଆଉ ଚିରା ଶାର୍ଟ ଗୋଟେ ପିନ୍ଧି ଥାଏ । ଗୋଟେ ଲୋକ ତାକୁ ତା’ର ବଳକା ରୁଟି କେତେ ଖଣ୍ଡ ବଢ଼େଇ ଦେଲା । ସେ ନବ କି ନ ନେବ ଭାବୁଭାବୁ, ହାତଟା ଖାଇବା ପାଖକୁ ପଳେଇଲା । ମନେମନେ ଭାବିଲା ଛି.. ଶେଷରେ ମୁ ଭିକ ମାଗିଲି । କିନ୍ତୁ ପେଟ ପୋଡି ଯାଉଥିଲା ଲୋକର ନା ମାନ ଥାଏ ନା ଅଭିମାନ । ଚୁପ ଚାପ ଶୁଖିଲା ରୁଟି କେଇ ଖଣ୍ଡ ଖାଇସାରି ଟ୍ରେନ ବେସିନରୁ ପେଟେ ପାଣି ପିଇଲା । ଆଉ ଲାଟ୍ରିନ ପାଖରେ ଗାମୁଛା ପକେଇ ଶୋଇଗଲା । ସୁଇପରର ଡାକରେ ତା ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଲା । ହେ ଟୋକା ଉଠ । ଯାଉଛୁ ନା ଦେଖିବୁ ଏଇଲେ । ସେ ଉଠିକି ଦେଖିଲା ଗାଡି ଷ୍ଟେସନରେ ଅଟକିଛି । ସବୁଲୋକ ଓହ୍ଲେଇ ସାରିଲେଣି । କେତେ ଯେ ବେଳ ହେଲାଣି ଜଣା ନାହିଁ । ଷ୍ଟେସନରେ ଲୋକ ଭର୍ତ୍ତି । ସେ ଆଜି ଯାଏ କେବେ ଗାଁରୁ ବାହାରକୁ ଯାଇ ନ ଥିଲା । ଏଠି ଏତେ ଲୋକ ? ଲୋକ ଦେଖି ଦେଖି ସେ ଷ୍ଟେସନରେ କିଛି ସମୟ ବୁଲା ବୁଲି କଲା । ଟ୍ୟାପରୁ ପେଟେ ପାଣି ପିଇଲା । ଭୋକ ଲାଗୁଥିଲେ ବି ଟ୍ୟାପପାଣି ପିଇକି, କିଛି ଅଂଶରେ ତା ଭୋକ କମି ଗଲା । ସେ ଷ୍ଟେସନରେ ବୁଲି ବୁଲି ଲୋକ ଦେଖୁ ଥାଏ । କିଏ ଶୋଇଥାଏ ତ କିଏ ବସି ଥାଏ । କିଛି ଲୋକ ବୁଲା ବୁଲି କରୁ ଥାନ୍ତି । ଏତେ ବଡ ଷ୍ଟେସନ, ତାଙ୍କ ଗାଁ ଷ୍ଟେସନରେ କିଛି ବି ନ ଥିଲା । ପାଣି ଟିକେ ପିଇବାକୁ ଟ୍ୟାପ ଗୋଟେ ହିଁ ଅଛି ଆଉ କିଛି ନାହିଁ । ଏଠି ତ କେତେ ଦୋକାନ, କେଉଁ ଦୋକାନରେ ବରା ତ କେଉଁଠି ଚା, କେଉଁଠି ଲସି ତ କେଉଁଠି ଭାତ । ଭଳିକି ଭଳି ଖାଇବା ତିଆରି ଆଉ ବିକ୍ରି ଚାଲି ଥାଏ । ଦ୍ୱିପ୍ରହର ହେଲା ବେଳକୁ ତାକୁ ଭୋକ ଲାଗିଲା । ତା’ପାଖରେ ଟଙ୍କା ନାହିଁ କି ଖାଦ୍ୟ ବି ନାହିଁ । ସବୁ ଦୋକାନ ବୁଲି ବୁଲି ଆଉ ଖାଇବା ଜିନିଷ ଦେଖି ଦେଖି ତା ଭୋକ ଆହୁରି ବଢି ଯାଉ ଥାଏ । ହେଲେ କରିବ କ’ଣ । ପୁଣି ଥରେ ଥଣ୍ଡା ପାଣି ଟ୍ୟାପରୁ ପେଟେ ପାଣି ପିଇଲା । ଗାଁ’ରେ ଆଇସକ୍ରିମ ଖାଇଲେ ଯେମିତି ଲାଗେ ତାକୁ ଥଣ୍ଡା ପାଣି ପିଇଲା ବେଳକୁ ସେମିତି ଲାଗିଲା ।
ପାଣି ପିଇସାରି ଗୋଟେକୋଣରେ ତା ମଇଳା ଚିରା ଗାମୁଛାଟା ପକେଇ ଦେଇ ଗଡି ପଡିଲା । ଭୋକେ ଓଡ଼ିଆ ନିଦ ଯାଏ ନ୍ୟାୟରେ ତାକୁବି ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ନିଦ ହେଇଗଲା ।
ପୁଲିସ ଆସିକି ପଛରେ ଦିବାଡ଼ି ପକେଇଲା ପରେ ତା ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଲା । ଭୋକରେ ପେଟ କଇଁ କଇଁ ଡାକ ଛାଡୁଥାଏ । ଗାଁ କଥା ତାର ମନେ ପଡିଲା । ଆଉ ଭୋକରେ କାନ୍ଦ ବି ଲାଗିଲା ।
ଗାଁରେ କିଛି ନ ହେଲେ ବି ଖାଇବା ଗଣ୍ଡେ ମିଳୁଥିଲା । ମହାଜନ ବାଡେଇଲା ବୋଲି ସିନା ନ ହେଲେ ବାବୁଆଣୀ ତ, ତା ମନ ଜାଣି ଖାଇବାକୁ ଗଣ୍ଡେ ଦେଉଥିଲେ ।
କେବେ କେମିତି ଲୁଚେଇକି ଆମ୍ବସଡା ଆଉ ଆଚାର ଟିକେ ଆଉ କେବେ କେମିତି ପିଠାପଣା ବାଡ଼ିପଟେ ତାକୁ ଦେଉଥିଲେ । ଗାଈ ଚରେଇଲେ ବି ଭଲରେ ଗଣ୍ଡେ ଖାଇ କି ଥିଲା । ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ପୋଖରୀ ହୁଡ଼ାରେ ବୁଲାବୁଲି କରୁ କରୁ ଭୁଜା ଖାଉଥିଲା । ଭାବିଲା ଗାଁକୁ ପଳେଇବି କି ? ପୁଣି ଭାବୁଥିଲା ନା, ଏବେ ଗାଁକୁ ଫେରିଲେ ତା ସାଙ୍ଗମାନେ ତାକୁ ଚିଡେଇବେ । ମହାଜନ ପୁଣି ପିଟିବ । ଭାବୁଥିଲା ସବୁହେଲେ ବି ଗାଁରେ ଖାଇବାକୁ ଗଣ୍ଡେ ତ ମିଳିବ । ତାକୁ ସନାଦା ଉପରେ ରାଗ ଲାଗୁଥିଲା । ସନାଦା କଲିକତାରେ ରହେ ।
ତାଠୁ ଶୁଣିଚି ବଡ ଟାଉନୁରେ କେମିତି କେତେ ଲୋକଥାନ୍ତି । କେତେ ଗାଡ଼ିମଟର ଥାଏ । ସେଠି କେମିତି ଲୋକସବୁ ବଡବଡ କୋଠାଘରେ ରହନ୍ତି । ଆଉ ଛୋଟ ବଡ ସବୁଲୋକଙ୍କୁ ସହର କେମିତି ଆପଣାର କରିଦିଏ । କିନ୍ତୁ ତାକୁ ତ ଏଠି ଖାଇବାକୁ ଟିକେ ବି ମିଳୁନି । କାଲି ରାତିରେ ସେ ଶୁଖିଲା ରୁଟି ଦିପଟ ଖାଇଥିଲା ଯେ ଆଜିଆସି ଏତେବେଳ ହେଲାଣି ପେଟରେ ପାଣି ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କିଛି ପଡିଲାନି । ଭାବି ଭାବି ସେ ଷ୍ଟେସନ ବାହାରକୁ ଆସିଲା ।
ଷ୍ଟେସନ ବାହାରେ ଏତେ ବଡ ବଡ ଅଟ୍ଟାଳିକା, କୋଠାବାଡ଼ି, ଗାଡିମଟର ଦେଖି ତା ଆଖି ଖୋସି ହେଇଗଲା । ଇଲୋମା ଏଠି ଏତେ ଲୋକ ! କିଏ କୁଆଡୁ ମାଡି ଆସୁଛନ୍ତି । ଗାଡି ମଟର ସବୁ ପେଁ ପାଁ କରି ମାଡିଯାଉଥାନ୍ତି । ରାସ୍ତାରେ ଚାଲୁ ଚାଲୁ ଦୁଇଥର ଧକ୍କା ହଉହଉ ବଞ୍ଚିଲା ସେ । ରାସ୍ତା ମଝିରେ ଚାଲୁଥାଏ, ସେପଟୁ ଗୋଟେ ଟ୍ରକ ଆସୁଥାଏ । ସେ ଜାଣି ନ ପାରି ଟ୍ରକ ଆଗକୁ ପଳେଇ ଆସିଲା । ତା ମୁଣ୍ଡ ବୁଲେଇ ଦଉଥାଏ । ତାକୁ କିଛି ଦେଖା ଯାଉ ନ ଥାଏ । ଆଗରୁ କଣ ଗୋଟେ ଆସିଲା ପରି ଲାଗୁଥାଏ କିନ୍ତୁ ଜାଲିଜାଲୁଆ ଦେଖା ଯାଉଥାଏ । ଏବେ କୁଆଡେ ଯିବ ସେ, କଣ କରିବ ବୋଲି କିଛି ମୁଣ୍ଡରେ ପଶୁ ନ ଥାଏ । ଭୋକରେ ପେଟ ଆଉଟୁ ପାଉଟୁ । ଚାଲୁ ଚାଲୁ ତା ହଂସା ଉଡ଼ିଗଲା ପରି ଲାଗୁଥାଏ । ହେହେହେ …. ଦୁମ… କଚାଡି ହେଇ ରାସ୍ତା ଉପରେ ପଡିଲା ସେ । ଟ୍ରକ ଡାଇଭର ବ୍ରେକମାରିଲା ବୋଲି ସେ ବଞ୍ଚିଗଲା । ପାଖରେ ଲାଲଟୁ ଭାଇ ତାରିକ୍ସାରେ ବସିକି ବିଡି ପିଉଥିଲା । କଣ ହେଲା, କଣ ହେଲା ବୋଲି ଧାଇଁ ଆସିଲା । ମୁଁହରେ ପାଣି ଛିଞ୍ଚି ଚେତାକଲା । ନାଁ ଗାଁ ପଚାରିଲା । ଓଧ କିଛି କହିଲା ନାହିଁ । ଲାଲଟୁ ଭାଇ ତା ରିକ୍ସାରେ ବସେଇ ୟାକୁ ଘରକୁ ନେଇଗଲା ।
ଘରେ ତାର ଗୋଟିଏ ବୋଲି ଭଉଣୀ, ବାପା ମା କେଉଁ ଦିନୁ ସଫା । ପୁରୁଣା ବଜ଼ାର ପାଖରେ ଘର ତିଆରି ଚାଲିଥିଲା ବେଳେ ଭୁଶୁଡି ପଡିଲା । ତା ବାପା ଆଉ ମା କାନ୍ଥତଳେ ଚାପିହେଇ ମରିଗଲେ । ଅନୁକମ୍ପା କିଛି ମିଳିଲା ସରକାରଠୁ । ସେଇପଇସାରେ ଖଣ୍ଡେ ରିକ୍ସା କରିକି ଚଳାଉ ଛିଆଉ ଏ ଝୁଁପୁଡି ଖଣ୍ଡିଏ କରିଛି ଏ ବସ୍ତିରେ । ବସ୍ତିରେ କାହାର କିଛି ଠିକଣା ନାହିଁ । କିଏ ଆସେ କିଏ ଯାଏ , କାହାର କିଛି ଯାଏ ଆସେ ନାହିଁ । ସକାଳୁ ସରକାରୀ ଶୌଚାଳୟ ଯିବାକୁ ଆଉ ସରକାରୀ ପାଇପିରୁ ପାଣିନବାକୁ ନିଈତି ଝଗଡା ହୁଏ ।
କିଏ ରିକ୍ସା ଧରି କାମକୁ ଯାଏ ତ କିଏ ମୁଲିଆ କାମ କରେ । କିଏ ଚୋରା ଦେଶୀ ମଦ ବିକେ ତ କିଏ ଦଲାଲି ଗିରି କରି ଦିପଇସା କମାଏ । କିଏ କିଏ ଅବା ଚୋରି କରନ୍ତି ଆଉ କେହି କେହି ଦେହ ଦଲାଲ ବି ଥାନ୍ତି । କିଛି କିଛି ଲୋକ ସଚୋଟ ବି ଅଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସେମାନେ କେବେ ବି ମୁହଁ ଖୋଲନ୍ତି ନାହିଁ । ମୋଟାମୋଟୀ ଭାବେ ସବୁ ଲୋକ ଗରିବ । ଚା ଗୁଣ୍ଡ ଚିନି ମଗା ମଗି ଚଳେ ।
ଲାଲଟୁଭାଇର ବୟସ ୧୮ବର୍ଷ ଭଉଣୀର ୧୨ବର୍ଷ କିନ୍ତୁ ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ବୁଝନ୍ତି । ଲାଲଟୁଭାଇ ରିକ୍ସା ଚଳାଏ ଆଉ ଭଉଣୀ ଘରେ ରନ୍ଧା ବଢ଼ା କରେ । ଖୁସି ଖୁସିରେ ଚାଲୁଥାଏ ଘର । ଏବେ ଆଉ ଗୋଟେ ପ୍ରାଣୀକୁ ପୋଷିବାକୁ ପଡିବ । କିନ୍ତୁ ମନ ଖୁସିଥାଏ ଲାଲଟୁଭାଇର । ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କଠାରେ ଜାତିଗତ ଭେଦଭାବ ନ ଥାଏ । ସେ ଭାବୁଥାଏ ଯେ ଯାହା ହଉ ଭଉଣୀକୁ ଆଉ ଗୋଟେ ଭାଇ ମିଳିଗଲା । ଏବେ ଦିଜଣଯାକ କାମ କରିବୁ ଆଉ ଭଉଣୀର ବାହାଘର ଖୁବ ଧୁମଧାମରେ କରିବୁ ।
କିଛିଦିନ ପରେ ଓଧ ଠିକ ହେଇଗଲା । ଖାଇପିଇ ଦେହରେ ବଳ ଆସିଲା ପରେ ଦିନେ ଲାଲଟୁଭାଇକୁ ପଚାରିଲା “ମୋ ପାଇଁ ଗୋଟେ କାମ ଖୋଜିଦିଅ । ମୁଁ ବି କାମ କରିବି । ଗୁଡ଼ିଆ ଘର ପୁଅ ମୁଁ , ସବୁକାମ କରି ପାରିବି ” । ହରିଜନ ବୋଲି ସେ ଜାଣି ଜାଣି କହିଲାନି ନ ହେଲେ ସମସ୍ତେ ବାରଣ କରିବେ, ଛୁଆଁଅଛୁଆଁ ବାରିବେ। ଲାଲଟୁଭାଇ ବି ଖୁସି ହେଇଗଲା । ସେମାନେ ବି ଗୁଡ଼ିଆ । ଦଇବର କରୁଣ ନିର୍ଦ୍ଦେଶରେ ସେମାନେ ଆଜି ତଳିତଳାନ୍ତ । ନହେଲେ ସେ କଣ ରିକ୍ସା ଚଳାଉଥାନ୍ତା । ଲାଲଟୁଭାଇ କହିଲା ତୁ କିଛି ଚିନ୍ତା କରନି ଆଗ ରିକ୍ସା ଚଲେଇବା ଶିଖିଯା ତାପରେ ମହାଜନଠୁ ଭଡାରେ ଆଣିକି ଚଳେଇବୁ । ଆଗତାକୁ ୩୦୦ଟଙ୍କା ଦେବାକୁ ପଡିବ ସେଇଟା ମୁଁ ଦେଇଦେବି , ତାପରେ ଦିନକୁ ୨୦ଟଙ୍କା ଭଡା । କିଛି ଦିନ ଭିତରେ ଓଧ ରିକ୍ସା ଚଲେଇବା ଶିଖିଗଲା ଆଉ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ରାସ୍ତାରେ ଚଳେଇବାରେ ଲାଗିଲା ।
ରିଲା (ଲାଲଟୁରଭଉଣୀ) ଓଧକୁ ଭାଇ ଡାକିବାକୁ ମନାକଲା । ଓଧର ଦେହ ଖରାପ ଥିଲାବେଳେ ଲାଲଟୁ ଓଧ ପ୍ରତି ଟିକେ ଅଧିକା ଧ୍ୟାନ ଦେଲା ବୋଲି ରିଲା ଭାବିଲା “ମୋ ଭାଇ ମୋତେ ଏକା ଭଲ ପାଉଥିଲା, କେତେ ଗେହ୍ଲା କରୁଥିଲା, ଏ ଟୋକାଟା ଆସିଲା ପରେ ସେ ବେଶୀ ଧ୍ୟାନ ତାକୁ ଦଉଚି ମୋତେ ପଚାରୁନି । ଯା ଏଟା ମୋ ଭାଇ ନୁହେଁ , ଯିଏ ମୋଠି ଭାଗ ବସାଉଛି । ଭାଇଏବେ ମୋତେ ଖାଲି କାମ କର, କାମ କର କହୁଛି । ମୋର ଦରକାର ନାହିଁ । ମୋ ଭାଇ ଭଲ ତ ମୁଁ ଭଲ । ଏଟା ଗୋଟେ କଉଠୁ ଉଡିଆସି କି ବୁଡି ବସିଲା , ୟାକୁ କିଏ ଭାଇ କରିବ” ।
ଓଧ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ରିକ୍ସା ଚଲେଇବା ଶିଖିବା ପରେ ବଜାରରେ ରିକ୍ସା ଲଗେଇଲା । ଲାଲଟୁ ଯେଉଁଠି ବସେ ସେଠି ବସିଲା । ଲୋକମାନେ ବି ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ତାକୁ ଆଦରିଗଲେ । ବେଳେ ବେଳେ ଲାଲଟୁ ତା ଭଡା ବି ଓଧକୁ ଦେଇଦିଏ । ଛେଉଣ୍ଡ ଛୁଆଟା କିଛି ଭଲ ପଇସା ପାଉ । ଆଗକୁ ଜୀବନ ତ ପଡିଛି । ଓଧ କିଛି କିଛି ଭଲ ପଇସା ପାଇଲା । ବେଳେବେଳେ ନିଜ ପଇସାରୁ ରିଲା ପାଇଁ ନେଲପଲିସି, କାଚ, ମାଳି ଆଦି କିଣି ଆଣେ । ରିଲା କିଛି ବି ଛୁଁଏନି । ଲାଲଟୁ ତାକୁ ବୁଝାଏ । ପୁଣି ହସି ଖେଳି ସଂସାର ଚାଲେ । ସକାଳୁ ଉଠି ଓଧ ଆଉ ଲାଲଟୁ ପଖାଳ ଖାଇ ରିକ୍ସା ନେଇ ବଜାରକୁ ଯାନ୍ତି । ଦିନବେଳେ ଖାଇବାକୁ ଆସନ୍ତି । ପୁଣି ସନ୍ଧ୍ୟା ହେଲେ ମାଲିକକୁ ଭଡାଦେଇ ସେଠି ରିକ୍ସା ରଖି ଘରକୁ ଆସନ୍ତି । ଆଗଆଗ ଛୋଟପିଲା ବୋଲି ଲୋକମାନେ ଡରୁଥିଲେ ହେଲେ ପରେ ବେଶୀ ବେଶୀ ତା ରିକ୍ସାରେ ଯିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ତା ହାତକୁ କିଛି ପଇସା ବି ଆସିଗଲା ।
ବେଳେବେଳେ କିନ୍ତୁ ରିଲା ଆଉ ଓଧ ଝଟାପଟା କଳି କରନ୍ତି ଆଉ ଲାଲଟୁ ସବୁ ସମାଧାନ କରେ । ବେଶୀ ସମୟ ଲାଲଟୁ ଓଧ ପଟନିଏ କାରଣ ରିଲା ଜାଣିଜାଣି ଓଧ ସହ କଳିକରେ, ଓଧ ଭାଗ ବସାଉଛି ବୋଲି । ଲାଲଟୁ ସବୁ ଜାଣେ ଆଉ ଦି ଜଣଯାକୁ ବୁଝାଏ । ବେଳେବେଳେ କହେ “ତମେ ଦିଟା ମଣିଷକୁ ଟିକେ ଶାନ୍ତିରେ ରହିବାକୁ ଦବନି ! ମୁଁ ମରିଯାନ୍ତି ହେଲେ, ତମ ଦିଟାଠୁ ରକ୍ଷା ପାଇଁଯାନ୍ତି । ଭଲରେ ଭଲରେ ରହିପାରୁନା ଦିଟା ଯାକ । ଆଜିଠୁ ତମଦିଜଣଙ୍କର କଥାବାର୍ତ୍ତା ବନ୍ଦ । କେହି କାହା ସହ ମିଶିବନି”। କିନ୍ତୁ ଦି ଘଣ୍ଟା ପରେ ଯଉଟାକୁ ସେଇଟା । ଦିଟା ଯାକ ହସଖେଳରେ ମାତିଯିବେ ।
ଆସ୍ତେଆସ୍ତେ ରିଲା ଆଉ ଓଧ କେବେ ଯେ ସାଙ୍ଗ ହେଇଗଲେ ଜଣା ପଡିଲାନି । ସାଙ୍ଗସାଙ୍ଗରେ ଚିଡ଼ା ଚିଡି ହଅନ୍ତି ପୁଣି ମିଶନ୍ତି । ଲାଲଟୁ ଖୁସି ପାଏ । ଭାବେ ଏଇ ଦିଟା ଯଦି ଏମିତି ହସିଖେଳି ରହିବେ, ଭଲ । ସେ ରିଲାର ବାହାଘରର ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖେ । ତା ଭଉଣୀ ପାଇଁ ସେ ସବୁଠୁ ଭଲପ୍ରସ୍ତାବ ଆଣିବ । ତାକୁ ଭଲଘରେ ବିଭାଦବ । ଝିଅ ବିଦାବେଳେ ସେ ଏମିତି ଜିନିଷ ଦବ ଯେ ଦେଖିଲା ଲୋକ ଟେରା ହେଇଯିବ । ଏବେଠୁ ତ ତା’ପାଇଁ ବାହାଘର ପ୍ରସ୍ତାବ ଆସିଲାଣି କିନ୍ତୁ ନା’ ସେ ବଡହଉ । ୧୮ବର୍ଷ ପରେ ଯାଇ ତାକୁ ବାହା କରିବ । ଏବେ ତ ତା’ର ଖେଳିବା ବୁଲିବା ବୟସ । ବାପା, ମା ନାହାନ୍ତି ମୁଣ୍ଡରୁ ଚିନ୍ତା ଯିବ ବୋଲି କଣ ନାବାଳିକା ଭଉଣୀକୁ ବିଭା କରେଇଦବ । ନା ନା ସେମିତି ହେଇ ପାରିବନି ।
ରିଲା ଆଉ ଓଧର ବୟସ ବଢିବା ସାଙ୍ଗେସାଙ୍ଗେ ଯୌବନ ବି ବଢିବଢି ଚାଲିଥାଏ । ଯୌବନ ଆସିଲେ ମନ ଭିତରେ କଣ ଗୋଟେ କୁତୁକୁତୁ କରେ । ପ୍ରେମ କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ । ମନ ଚାହେଁ ସାଥିଟିଏ । ଯାହାସହ ସେ ସବୁ ଦୁଃଖ ସୁଖ ବାଣ୍ଟି ପାରିବ । ମନ ଖୋଲା କଥା ହେଇପାରିବ, ଯେଉଁ କଥା କି କେବେସରିବନି । ଅନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ କାଳଯାଏ ଚାଲିଥିବ । ସବୁ ପ୍ରେମିକ-ପ୍ରେମିକା ଏହିପରି, ସେମାନେ ଚାହାନ୍ତି ରାତି କେବେବି ନସରୁ । ମୋବାଇଲରୁ ବାଲାନ୍ସ କେବେ ବି ନସରୁ । ସମୟ ଏଇଠିହିଁ ଅଟକି ଯାଉ । ସେମାନେ ସ୍ୱପ୍ନ ରାଇଜରେ ଉଡିବୁଲନ୍ତି । ସ୍ୱପ୍ନରେ କେତେ କଥା ଯେ ଭାବିଯାନ୍ତି ତା’ର କିଛି ଥଳକୁଳ ନଥାଏ । ଆଉ ଯଦି ସେମାନେ ଏକାଠି କେଉଁଠି ପାର୍କରେ ଅଥବା ସାଙ୍ଗ ମେଳରେ କଲେଜରେ ଦେଖା ହେଇଗଲେ ତ କଥା ସରିଲା । ଆଖିରେ ଆଖିରେ ସବୁ କଥା ସେମାନେ କଥା ହୋଇ ପାରନ୍ତି । ବିନା ବାକ୍ୟବ୍ୟୟରେ ସେମାନେ ମନ କଥା ଜାଣିପାରନ୍ତି ଆଉ ଦୁନିଆଁର କେଉଁ ଏକ ଅଲଗା ଜାଗାରେ ପହଁଚି ଯାନ୍ତି ଯେଉଁଠି ନା ଥାଏ କାହାର ଆକଟ ନା ଥାଏ କାହାର କଟକଣା । ପ୍ରେମିକାର ଗୋଟିଏ ଚାହାଣି ହିଁ ପ୍ରେମିକ ପାଇଁ ଯଥେଷ୍ଟ । ଆଖିରେ ଆଖିଏ ସ୍ୱପ୍ନ । ସେମାନେ ଖାଇବାପିଇବା ବି ଭୁଲିଯାନ୍ତି ।
ରିଲା ଆଉ ଓଧ ବି କେତେବେଳେ ଯେ ପ୍ରେମରେ ପଡିଗଲେ ସେମାନେ ବି ଜାଣି ପାରିଲେନି । ରିଲାର ଟଣାଟଣା ଆଖି , ତା’ର ବାଙ୍କ ଚାହାଣି, ତା’ର ହାବଭାବ ଏବେ ଓଧକୁ ପାଗଳ କରିଦିଏ । ରିଲାର କଥାରୁ ମହୁ ଝରେ । ଆଉ ଯଦି ରିଲା କେବେ ଗେହ୍ଲଇ ହୋଇ ଓଧକୁ କିଛି କହେ ତ, ଓଧ ରାତି ସାରା ଶୋଇ ପାରେନି । ରିଲା ଏଣିକି ଆହୁରି ଆହୁରି ଭଲ ଲାଗେ ଓଧକୁ, କିନ୍ତୁ ଓଧ ନିଜକୁ ସମ୍ଭାଳି ନିଏ । ରିଲାକୁ କିଛି ବି କହିପାରେନି । ଠିକ ସେମିତି ଓଧର ପୁରୁଷ ଚେହେରା, ବଳିଷ୍ଠ ବାହୁ ଆଉ ୩୬ଇଞ୍ଚର ଛାତି ବି ରିଲାକୁ ବାଇଆ କରିଦିଏ । ଓଧର କଥା ତାକୁ ମତୁଆଲା କରେ । ରିଲା ଯାହା କହିଲେ ଓଧ ତା’ର ସବୁ କାମ କରିଦିଏ । ଓଧକୁ ଦେଖିଲେ ରିଲାକୁ ଲାଜ ଲାଗେ । ସେ ଲୁଚିକି ବାରିପଟକୁ ପଳାଏ । ଭାଇଥିଲେ ସେ ନାଚାର । ନା ଲାଜକୁ ମୁହଁରେ ଦେଖାଏ ନା କିଛି କହେ । ଚୁପଚାପ ଖାଇବା ବାଢିଦେଇ ଆର ଘରକୁ ପଳାଏ ।
ସେଦିନ ଥାଏ ଫେବୃଆରୀ ୧୪ତାରିଖ । ସହରରେ ଟୋକାଟୋକି ସବୁ ଭାଲେଣ୍ଟାଇନ ଡେ ପାଳନକରୁଥାନ୍ତି । ଓଧର ସାଙ୍ଗ ରିକ୍ସା ବାଲା କହିଲା “ଆଜି ଭଲ ବେପାର ହବ, ଟୋକାଟୋକି ସବୁ ଆଜି ପାର୍କକୁ ଆସିବେ । ଚାଲ ପାର୍କ ପାଖରେ ଠିଆ ହବା ” ।
ଓଧ ପଚାରିଲା — ଆଜି କଣ କି ?
ସାଙ୍ଗ — ଆଜି ଫେବୃଆରୀ୧୪ , ଆଜି କୁଆଡେ ଟୋକାଟୋକି ସବୁ ନିଜନିଜ ଭିତରେ କାର୍ଡ ଆଉ ଗିଫ୍ଟ ଦିଆନିଆ ହୁଅନ୍ତି ।
ଓଧ — କଣ କିଛି ପେସାଲ ଆଜି ?
ସାଙ୍ଗ — ହଁ ! ଆଜି କୁଆଡେ ଟୋକାମାନେ ଟୋକିମାନଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କ ମନ କଥା କୁହନ୍ତି, ଆଉ ଟୋକିମାନେ ବି କୁଆଡେ ରାଜି ହେଇ ଯାନ୍ତି । କେହି ବି ମନା କରନ୍ତି ନାହିଁ ।
ଓଧ କିଛି ସମୟ କ’ଣ ସବୁ ଭାବିଲା । ଆଉ କହିଲା ତୁ ଯା, ମୁଁ ଟିକେ ପରେ ଆସୁଛି ।
ଲାଲଟୁ ଭାଇତ ରିକ୍ସା ଉପରେ ବସି ଚିରାଚରିତ ଢଙ୍ଗରେ ବିଡି ପିଉଥାଏ । ଓଧ ତ ପାଖକୁ ଯାଇ ଗୋଟେ ବିଡି ଆଣିଲା ଆଉ କହିଲା ମୁଁ ପୋଖରୀଆଡେ ଯାଇ କି ଆସୁଛି, ପେଟଟା କାଇଁ ମୋଡି ହଉଚି ।
ଓଧ ସିଧା ଆସି ରିଲା ପାଖେ ହାଜର । ଆଉ କଣ କହିବ କହିବ ଚିନ୍ତା କଲା ପୂର୍ବରୁ ରିଲା ଟିକେ ଲାଜେଇ ଗଲା ଆଉ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କହିଲା, ମୁଁ ଏବେଯାଏ ଭାତ ବସେଇନି, ଏତେ ଶୀଘ୍ର କଣ ଚାଲି ଆସିଲ ।
ଚାଲି ଆସିଲ ? ତୁ ରୁ ତମେ ବୋଲି ଶୁଣି ଓଧ ଟିକେ ସମୟ ରହିଗଲା, ମନ ତା’ର ଖୁସିରେ ଗଦଗଦ ହୋଇଗଲା । କିନ୍ତୁ ବାହାରକୁ ନ ଦେଖେଇ ସେ କହିଲା, “ମୁଁ ଏକା ଆସିଛି” ।
ରିଲା କହିଲା — ହଁ ମୁଁ ତମକୁ ହିଁ କହୁଛି ।
ବାସ, ଏବେ ଓଧର ମନ ଗଗନରେ ଉଡିବାକୁ ଲାଗିଲା । ସେ କ’ଣ କହିବ, କେମିତି କହିବ ଆଉ ଆରମ୍ଭ କେଉଁଠୁ କରିବ ଭାବୁ ଭାବୁ, ତା ଭାବନାରେ ପୂର୍ଣ୍ଣଛେଦ ପକାଇ ରିଲା ପଚାରିଲା, “କ’ଣ କିଛି କହିବ” ?
ଓଧ — ତୁ ଜାଣିଚୁ ଆଜି କ’ଣ?
ରିଲା – ନାଁ ।
ଓଧ — ଆଜି ଫେବୃଆରୀ ୧୪ତାରିଖ ।
ରିଲା – କଣ ହେଲା ସେଇଠୁ?
ଓଧ — ଆଜି ବେପାର ଭଲହବ ।
ରିଲା – କଣପାଇଁ, ଆଜି କଣ ନେତା ଆସୁଛନ୍ତି କି ?
ଓଧ — ତୁ ବୋକୀଟା କିଛି ବି ଜାଣିନୁ । ଆଜି ଭାଲୁଟଣାଟଣିଡେ । (ଭାଲେଣ୍ଟାଇନଟା ପାଟିରେ ପଶିଲାନି)
ରିଲା – ଭାଲୁ କଣଜଙ୍ଗଲରୁ ଆସିବ ।
ଓଧ — ହେତ, ଭାଲୁଟଣାଟଣିଡେରେ ପୁଅମାନେ ସବୁ ଝିଅମାନଙ୍କୁ ତାଙ୍କ ମନ କଥା କୁହନ୍ତି ।
ରିଲା – ମୁଁ ଜାଣିଚି ତମ ମନ କଥା କଣ ।
(ଓଧ ପୁଣି ଭାବନା ରାଇଜରେ ବିତରଣ କଲା । ଭାବିଲା ରିଲା ବି ତାହେଲେ ମୋତେ ଭଲପାଏ । ତେବେ ତ ଆଉ କିଛି ବି ଅସୁବିଧା ନାହିଁ । କହିବ କହିବ ହେଇ ପୁଣି ଭାବିଲା, ଏବେ ରିଲାକୁ ପରୀକ୍ଷା କରାଯାଉ । ସେ କଣ ଜାଣିଚି ମୋ ମନ କଥା ବଳେ ଜଣା ପଡିଯିବନି। )
ଓଧ — କ’ଣ ମୋ ମନ କଥା ଜାଣିଚୁ କହିଲୁ ?
ରିଲା – ମୁଁ ଜାଣିଚି ଆଜି ବୁଧବାର । ଭାଇ ଆଜି ପୁଟା, ଲିଭର ଆଉ କରାଟ ନେଇକି ଆସିବ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ । ଭଲକରି ରାନ୍ଧିବି, ଏଇଆ କହୁଚ ତ ?
(ଓଧ, ମନେମନେ କହିଲା ଧେତ, ଏଟା ଖମ୍ବଆଳୁ ବୁଝୁଛି । ମଣିଷ କ’ଣ କହିବାକୁ ଆସିଥିଲା, ଏଠି ଆସି ଭାଲୁ ,କୁକୁଡ଼ା ପୁଟା ଦେଖୁଚି । ଛେତ । ମୋତେ ହିଁ କହିବାକୁ ପଡିବ । )
ଓଧ – ଆରେ ସେଟା ତ ଠିକ ଯେ !କିନ୍ତୁ ମୁଁ ..ମୁଁ .. ପାଣି ପିଇବାକୁ ଆସିଥିଲି । (କଥାଟା ତା ତଣ୍ଟି ପାଖରେ ଅଟକି ଗଲା । ଭାବିଲା ଯଦି ରିଲା ନା କହେ ଆଉ ଲାଲଟୁଭାଇକୁ କହିଦିଏ ,ତେବେ ?)
କିନ୍ତୁ ପର ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଚିନ୍ତାକଲା ଯେ – ଯଦି ନ କହେ ତେବେ ତ, ନାଁ ଏକୂଳକୁ ହବ ନାଁ ସେ କୂଳକୁ । ଛାତି ତାର ଧକଧକ ହେଉଥାଏ । ଧମନୀରେ ରକ୍ତଗୁଡା ୧୦୦ସ୍ପିଡ଼ରେ ଦଉଡୁ ଥାନ୍ତି, ମୁଣ୍ଡ ଟାଇଁଟାଇଁ କରୁଥାଏ ଆଉ ତଣ୍ଟିକୁ କିଏ ଯେମିତି ଚିପି ଧରିଥାଏ । ଚାଲଚାଲ ହେଇ ସେ ଓକାଳି ପକେଇଲା — ରିଲା, ମୁଁ ତୋତେ ଭଲପାଏ ।
ରିଲା ହାତରୁ ଡାଲିଚଟୁଟା ଖସିପଡିଲା, ସେ ଆବାକାବା ହେଇ ଓଧ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁଲା ।
ଓଧ ଦେହରୁ ଝାଳ ବାହାରି ଗଲା । ସେ ଭାବି ପାରିଲାନି ରିଲା ଏବେ କଣ କରିବ ! ବଡ ପାଟିରେ କାନ୍ଦିବ, ନାଁ ସାଇଭାଇଙ୍କୁ ଡାକ ପକେଇବ, ନାଁ ତଳୁ ଡାଲିଚଟୁଟା ଉଠେଇକି ତା ଆଡକୁ ଫିଙ୍ଗିବ, ନାଁ ଦୌଡ଼ି ଆସି ତା ଗାଲରେ ଢ଼ୋ କରି ଗୋଟେ ଚଟକଣା ମାରିବ ।
ନାଁ, ସେମିତି କିଛି ହେଲାନି । ରିଲା ଧାଇଁ ଆସି ଓଧକୁ କୁଣ୍ଢେଇ ପକେଇଲା ଆଉ କହିଲା ଏତିକି ଟିକେ କଥା ଶୁଣିବା ପାଇଁ ମୁଁ ବର୍ଷେ ହେଲା ଅପେକ୍ଷା କରିଛି, ତମେ କ’ଣ କିଛି ବି ଜାଣି ପାରୁ ନ ଥିଲ?
ଓଧ ଦେହରେ ଜୀବନ ପଶିଲା । ସେ ବାଉଳାରେ ଭାତ ପାଇଁ ରଖା ହେଇଥିବା ଉଷୁମପାଣି ଅଧକଂସେ ପିଇ ପକେଇଲା ଆଉ ଖରାପ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିକି ବିଳିବିଳେଇ ହେଲା ପରି ବାହାରକୁ ଧାଇଁ ଯାଉଯାଉ କହିଲା, “ଘଣ୍ଟେ ପରେ ପୁଣି ଆସିବି” ।
ଘରୁ ବାହାରି ଆସି ସେ ନଳ କୂପରେ ମୁହଁ ଧୋଇଲା । କାନ୍ଧରୁ ଗାମୁଛା କାଢି ମୁହଁ ଆଉ ଝାଳ ପୋଛିଲା । ଛାତି ତାର ଧକଧକ ହେଉଥାଏ । ଛାତିଟା ଚିରିଦେଲେ ଯେମିତି ଭିତରୁ କଣ ଗୋଟେ ବାହାରି ଦୌଡ଼ିଦୌଡ଼ି ପଳେଇବ । ନଳକୂପ ପାଖ ମାଙ୍କଡ଼ା ପଥର ଉପରେ ସେ ବସି ପଡିଲା । ସେ ଦିନ ଷ୍ଟେସନରେ ଭୋକରେ ଝୋଲା ମାରିଲା ବେଳକୁ ବି ତାକୁ ଏମିତି ଲାଗି ନ ଥିଲା ଯେମିତି ତାକୁ ଆଜି ଲାଗୁଥିଲା । ସେ ଜାଣି ପାରୁନଥିଲା କଣ ହଉଚି । ଘଡି କି ଘଡି ତା’ ତଣ୍ଟି ଶୁଖି ଯାଉଥାଏ । ପାକେଟରୁ ବିଡି ବାହାର କଲା । ଦିଆସିଲି ଲଗେଇଲା ବେଳକୁ ଦେଖିଲା ତା ହାତ ଥରୁଛି । ଖାଲି ହାତ ନୁହେଁ ଏବେ ଏବେ ଗୋଡ ଆଉ ଦେହକୁ ବି ଦେଖିଲା, ତା’ର ପୁରା ଦେହ ଥରୁ ଥିଲା । ଖରାଦିନେ କୁକୁର ନାଳ ପାଣିରେ ଶୋଇ ଜିଭ କାଢି ଧକେଇ ହେଲା ପରି ସେ ଧକେଇ ହଉଥିଲା ।
ରିଲା ପାଖରୁ ଓଧ ଚାଲିଗଲା ପରେ ରିଲା ମସଲା ବଟା ଶିଳ ଉପରେ ବସି ପଡିଲା । ମନ ପୁରା ଦମରେ ଖୁସି ଥିଲେ ବି ସେ ହସି ପାରୁ ନଥିଲା । କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ହେଇ ଯାଇଥିଲା । ଏତେ ଦିନ ହେଲା ସେ ଯେଉଁ ମୁହୂର୍ତ୍ତକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିଲା, ସେ ସମୟ ଆଉ ଘଟଣା ଆଜି ଘଟି ସାରିଥିଲା । ତା ଆଖିରୁ ଲୁହ ବୋହି ଯାଉଥିଲା କିନ୍ତୁ ଏ ଲୁହ ଦୁଃଖ ର ନଥିଲା, ଥିଲା ଖୁସିର । ସେ ଭାବି ଚାଲିଥିଲା ଓଧ ଘରକୁ ଆସିବ ଦିନ ଠାରୁ ଆଜି ଯାଏ କଣ କଣ ସବୁ ଘଟି ଯାଇଛି । ଏଇ ଘରେ ଯଦି ଓଧକୁ ସେ ଭାଇ ଡାକିଥାନ୍ତା ତେବେ ଆଜି ଏସବୁ ହେଇ ନଥାନ୍ତା । ଏଟା ଭଗବାନଙ୍କ ଆଶୀର୍ବାଦ ନୁହେଁ ତ ଆଉ କ’ଣ ।
ଏତେ ସବୁ କଥା ଭିତରେ ଭାତ ପୋଡି ସାରିଥିଲା, କିନ୍ତୁ ଧ୍ୟାନ ନଥିଲା ରିଲା ର । ପଡ଼ିଶା ଘର ମାଉସୀ ଡ଼ାକିଲାରୁ ତା ଧ୍ୟାନ ଭାଙ୍ଗିଲା । ସେ ଉଠି ଯାଉ ଯାଉ ତା ଗୋଡ ମୋଡି ହେଇ ଗଲା ଆଉ ସେ ପଡିଗଲା । ଉଠି ପଡି ଗୋଟେ ଛୋଟ ମୁଚୁକୁନ୍ଦ ମାରି ସେ ପୁଣି ଥରେ ଭାତ ବସେଇବାକୁ ଗଲା ବେଳେ ଦେଖିଲା ଆଉ ଚାଉଳ ନାହିଁ । କଣ କରିବ ଏବେ ? ଭାଇ ଆସି ଖାଇବାକୁ ମାଗିଲେ କ’ଣ ଦେବ ? ପୁଣି ଥରେ ସେ କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ହେଇଗଲା । ନିଜ ବୋକାମୀ ଉପରେ ତାକୁ ରାଗ ଲାଗୁଥିଲା । କ’ଣ କରିବ କ’ଣ କରିବ ଭାବି ଭାବି ସେ ନିଧି ଦୋକାନକୁ ଗଲା ଚାଉଳ ଆଣିବା ପାଇଁ ।
ଓଧ ଗଲା ପରେ, ଲାଲଟୁକୁ ଗୋଟେ ଭଡା ମିଳିଗଲା । ସେ ଭଡା ନେଇ ଯାଇଥିଲା ଆଉ ଫେରି ଆସି ଦେଖେ ତ ଓଧ ଏବେ ଯାଏ ଆସିନି । ଓଧକୁ ଖୋଜିବା ପାଇଁ ସେ ପୋଖରୀ ଆଡେ ଆସିଲା । ବାଟରେ ଓଧ ନଳକୂଅ ପାଖରେ ବସିଥିବାର ଦେଖି ତାକୁ ପଚାରିଲା କଣ ହେଲା କିରେ? ପାଖକୁ ଆସି ଦେଖିଲା ଓଧ ଝାଳ ନାଳ ହେଇ ଯାଇଛି ଆଉ ଧଇଁସଇଁ ହେଉଛି । ଓଧ ତାକୁ ବାଆଁରେଇ ଦେଲା କହିଲା କୁକୁର ତଡି଼ଲା ବୋଲି ଧାଇଁ ଧାଇଁ ଆସୁଥିଲା ସେଥିପାଇଁ ଏ ଅବସ୍ଥା । ଦି ଜଣ ଯାକ ସାଙ୍ଗ ହେଇ କି ରିକ୍ସା ପାଖକୁ ଗଲେ । ଲାଲଟୁ ଭାଇ କାଳେ କ’ଣ ସନ୍ଦେହ କରିବ ସେଥିପାଇଁ ଓଧ ରିକ୍ସା ନେଇ ପାର୍କ ପାଖକୁ ପଳେଇଲା । ପାର୍କ ପାଖରେ ବସି ଭଡାକୁ ଅପେକ୍ଷା କଲା । ତାକୁ କିଛି ଭଡା ବି ମିଳିଗଲା ଆଉ ଆଜି ବେପାର ତାର ଜୋର ହେଲା । ଦିନ ବେଳେ ଓଧ ଖାଇବା ପାଇଁ ଆସିଲା ନାହିଁ । ତାକୁ ଆଜି ଭୋକ ହଉ ନଥିଲା । ଭଡା ବି ୩, ୪ ଟା ମିଳିଗଲା । ଲାଲଟୁ ଘରକୁ ଯାଇ ଖାଇ ଦେଇ ଆସିଲା, ଭାବିଲା ଓଧ ଭଡା ନେଇ କୁଆଡେ ଯାଇଥିବ, ଆସିଲେ ସେ ତାର ଯିବ । କିନ୍ତୁ ଓଧ କୁ ନାଁ ଭୋକ ଥିଲା ନାଁ ମନ ନିଜ ଅଧୀନରେ ଥିଲା । ବେପାର ବି ଆଜି ଭଲ ହଉଥିଲା । ସେ ଭାବିନେଲା ଯେ ରିଲା ତା ପାଇଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ । ନହେଲେ ଏତେ କମ ସମୟରେ ଏତେ ଭଡା ତା ଭାଗ୍ୟ ରେ କେବେ ବି ଜୁଟି ନଥିଲା । ଆଉ ଗ୍ରାହକ ମାନେ ବି ଆଜି ତାକୁ ଦି ପଇସା ଅଧିକା ଦେଉଥିଲେ ।
ଫାଙ୍କା ସମୟରେ ସେ ରିଲା କଥା ଭାବୁଥିଲା ଆଉ ତାକୁ ସବୁଆଡେ ରିଲା, ରିଲା ହିଁ ଦେଖା ଯାଉଥିଲା । ଏବେ ସେ ବୁଝୁଥିଲା ଯେ ପ୍ରେମ ହେଲେ କଣ ହୁଏ ? ମନ ଖୁସି ରେ ଉଛୁଳୁ ଥିଲା । ସେ ଦି ପାକିଟି ବିଡି ପିଇ ସାରିଥିଲା । ଆଜି ଟିକେ ଦେଶୀ କି ହାଣ୍ଡିଆ ପିଇବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହଉଥିଲା କିନ୍ତୁ କାଳେ ରିଲା ରାଗିବ ବୋଲି ମନକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣରେ ରଖୁଥିଲା । ନିଜ ପ୍ରେମ କୁ ପାଇବାର ପ୍ରଥମ ଦିନରେ ତାକୁ ରଗେଇବାକୁ ସେ ଚାହୁଁ ନଥିଲା ।
ରିଲା ଚାଉଳ ଆଣି ଶୀଘ୍ର ଶୀଘ୍ର ଭାତ ବସେଇଲା । ଭାଇ ଆସି ଖାଇ କି ଯାଇସାରିଲା ପରେ ସେ ଓଧ ର ଆସିବା ବାଟକୁ ଚାହିଁ ରହିଲା । ତାକୁ ଆଜି ନାଁ ଭୋକ ଥିଲା ନାଁ ଶୋଷ । ସେ ତ ପ୍ରେମର ନଦୀ ରେ ଉବୁଟୁବୁ ହଉଥିଲା । ତା ସ୍ୱପ୍ନ ଆଜି ସତ ହୋଇଛି । ଏତେ ଦିନ ଅପେକ୍ଷା ପରେ ଓଧ ତା ମନ କଥା ବୁଝି ପାରିଛି । ଓଧ ର ଛାଟିପିଟି ହୋଇ ପଲେଇବା କଥା ଭାବି କି ସେ ହସ ରୋକି ପାରୁ ନଥିଲା । କିନ୍ତୁ ବେଳ ତିନି ଘଡି ଗଡି ଯିବା ପରେ ସେ ଚିନ୍ତାରେ ପଡିଗଲା । ଆଜି ଓଧ ଖାଇବାକୁ ଆସିଲାନି କ’ଣ ପାଇଁ । ସେ ମୋତେ ମିଛ କହୁ ନଥିଲା ତ’ ? ରିଲା ଚାଲି ଚାଲି ଓଧ କୁ ଖୋଜିବାକୁ ବାହାରିଲା । ବାଟରେ କିଛି ଚିହ୍ନା ଲୋକଙ୍କୁ ପଚାରି ଜାଣିଲା ଓଧ ପାର୍କ ପାଖରେ ଅଛି । ସେ ପାର୍କ ପାଖକୁ ଯାଇ ଦୂରରୁ ଓଧକୁ ଦେଖିଲା । ଓଧ ସେତେବେଳେ ରିକ୍ସା ଉପରେ ଶୋଇ ଥକ୍କା ମାରୁ ଥାଏ ଆଉ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ ଭାବୁଥାଏ । ରିଲା ଲୁଚି ଲୁଚି ଓଧକୁ ବହୁତ ସମୟ ଯାଏ ଦେଖିଲା ଆଉ ମନେ ମନେ କୁରୁଳି ଉଠିଲା । କିଛି ସମୟ ପରେ ସେ ଘରକୁ ପଳେଇ ଆସିଲା ଆଉ ଶୋଇ ଶୋଇ କଣ ସବୁ ଚିନ୍ତା କଲା ।
ସନ୍ଧ୍ୟା ସୁଦ୍ଧା ଓଧ ଆଉ ଲାଲଟୁ ସବୁଦିନ ଅପେକ୍ଷା ଅଧିକା ପଇସା ପାଇଥିଲେ । ମହାଜନ ଘରେ ରିକ୍ସା ଛାଡି ଫେରିଲା ବେଳକୁ ଓଧ କହିଲା, “ଲାଲଟୁ ଭାଇ ଆଜି ଟିକେ ଖାସି ମାଂସ ନେଇ କି ଯିବା, ଆଜି ବେପାର ଜୋର ହେଇଚି ଆଉ ଏମିତି ବି ବହୁତ ଦିନ ତଳେ ଖାସି ମାଂସ ଖାଇ ଥିଲେ ” । ଲାଲଟୁ ଆଉ ଓଧ ଖାସି ମାଂସ ନେଇକି ଆସିଲେ । ଓଧ ଆଉ ରିଲା ଆଖିରେ ଆଖିରେ ଇସାରା କରି ଖୁସି ହଉଥିଲେ ଯେ ଆଜି ଖାସି କଣ ପାଇଁ ଆସିଛି । ଲାଲଟୁ କୁ କିନ୍ତୁ କିଛି ବି ଜଣା ନଥିଲା । ଲାଲଟୁ ଗାଁ ବୁଲିବାକୁ ପଳେଇଲା ପରେ ରିଲା ଓଧକୁ କଣେଇ କଣେଇ ଚାହିଁଲା ଆଉ ଗୋଟେ ବୋତଲ ହାଣ୍ଡିଆ ବଢ଼େଇ ଦେଲା । ଏମିତି ରେ ହାଣ୍ଡିଆ ପିଇଲେ ରିଲା ଚିଡ଼େ କିନ୍ତୁ ଆଜିର ଏଇ ଖୁସି ର ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ସେ ଜାଣିଥିଲା ଯେ ଓଧର ଟିକେ ପିଇବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହଉଥିବ ଆଉ ସେ ଓଧର ଖୁସି ରେ ବାଧା ଦେବାପାଇଁ ଚାହୁଁ ନଥିଲା । ଆଉ ଦିଟା ବୋତଲ ବଢ଼େଇ ଦେଇ ସେ ଓଧ କୁ କହିଲା, “ଯା.. ତୋ ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କୁ ଆଜି ପାର୍ଟି ଦେଇ ଦେ “। ଓଧ ଟିକେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ରିଲା କୁ ଚାହିଁଲା ଆଉ ତାକୁ ଆଖି ମାରିଦେଇ ବାହାରିଗଲା ।
ରାତିରେ ଭାତ ଆଉ ଖାସି ମାଂସ ଖାଇସାରି ଲାଲଟୁ ଆଉ ଓଧ ବାହାରେ ଶୋଇବାକୁ ଚାଲିଗଲେ । ରିଲା ଘରର କବାଟ ବନ୍ଦ କରି ଶୋଇବାକୁ ଆସିଲା । ହେଲେ ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମର ରଙ୍ଗ ଯେତେବେଳେ ଲାଗିଛି ନାଁ ରିଲାକୁ ନିଦ ଆସିଲା ନାଁ ଓଧ କୁ । ଦି ଜଣ ଯାକ ଶୋଇ ଶୋଇ ସ୍ୱପ୍ନ ରେ ଭାସିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ସ୍ୱପ୍ନ ମାନେ ଆସି ଧସେଇ ପଶିଲେ ଆଉ କେତେ ଯେ କୁଆଡେ ଲୁଚି ଛପି ଗଲେ ଜଣା ନାହିଁ । ଗୋଟେ ସ୍ୱପ୍ନ ନ ସରୁଣୁ ଆଉ ଗୋଟେ ଆସି ମନର ଭାବନାରେ ପଶି ଯାଉଥାଏ ।
ସ୍ୱପ୍ନ, ମନର ଏକ ଆଭ୍ୟନ୍ତରୀଣ ଭାବନା, ଏଠି କେତେ ଯେ ଚରିତ୍ର ଗଢା ହୁଏ ଆଉ କେତେ ଯେ ଚରିତ୍ର ଭାଙ୍ଗି ଯାଏ । ଏଠି ଚରିତ୍ର ମାନେ ଲୀଳା ଖେଳା କରନ୍ତି ଆଉ ସମୟ ଆସିଲେ ବାହୁଡ଼ି ଯାନ୍ତି । କିଛି କିଛି ଚରିତ୍ରତ ସେମାନଙ୍କର ଆସିବା ଆଉ ଯିବାର ନିର୍ଣ୍ଣୟ ନିଜେ ହିଁ କରନ୍ତି । କିଛି ଲୋକ ରାତିରେ ଶୋଇ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖନ୍ତି ଆଉ କେତେ ଲୋକ ଦିନ ବେଳେ ଆଖି ଖୋଲା ରଖି ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖନ୍ତି । ରାତିର ସ୍ୱପ୍ନ ସତ ହୁଏ ନାହିଁ । ସେଠି ଚରିତ୍ର ମାନେ କିଏ କୁଆଡୁ ଆସି କୁଆଡେ ଯାଆନ୍ତି ଜଣା ନଥାଏ କିନ୍ତୁ ଯେଉଁ ମାନେ ଦିନରେ ଆଖି ଖୋଲା କରି ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖନ୍ତି ସେମାନେ ସ୍ୱପ୍ନ ସତ କରିବାରେ ଲାଗି ଯାଆନ୍ତି । ଦିନ ବେଳେ ଆଖି ଖୋଲା ଥିଲା ବେଳେ ଯେଉଁ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖା ଯାଏ, ସେଥିରେ ଜଣା ଥାଏ ତୁମ ନିଜର ପରିପାର୍ଶ୍ଵିକ ଅବସ୍ଥା, ନିଜର ସ୍ଥିତି, ନିଜର ଦୈନଦିନ ଜୀବନ ଆଉ ନିଜର ଷ୍ଟେଟସ । କଥା କଥା ରେ କୁହା ଯାଏ ଯେ ଦିବାସ୍ୱପ୍ନ ମାନେ ମିଛସ୍ୱପ୍ନ କିନ୍ତୁ ଦିବାସ୍ୱପ୍ନ ମାନେ ହିଁ ସତ ହବାର କ୍ଷମତା ରଖନ୍ତି ।
ଏମିତି ଏମିତି ର ବିତି ଯାଏ ୬ ବର୍ଷ । ଏଇ ୬ ବର୍ଷ ଭିତରେ ଓଧ ଯେ ରିଲାକୁ ଭଲ ପାଇ ବସିଛି ଆଉ ରିଲା ବି ଓଧକୁ ଭଲ ପାଉଛି, ଏ କଥା ଲାଲଟୁକୁ ଜଣା ନଥିଲା । ଲାଲଟୁତ ସେମାନଙ୍କୁ ଭାଇ ଓ ଭଉଣୀ ବୋଲି ଭାବୁଥିଲା । ଦିନ ବେଳେ ଓଧ ବେଳେ ବେଳେ ରିକ୍ସା ଛାଡି କୁଆଡେ ପଳାଏ । ଲାଲଟୁ ଭାବେ ହଁ ଏଠି କଉଠି ଥିବ କିନ୍ତୁ ସେ କେବେ ବି ଭାବି ନଥିଲା ଯେ ଓଧ ରିକ୍ସା ଛାଡି ଘରକୁ ଆସେ ଆଉ ରିଲା ସହ କିଛି ସମୟ ବିତେଇଲା ପରେ ପୁଣି ଯାଏ । ଦିନେ ଲାଲଟୁକୁ ଭୋକ ଲାଗିବାରୁ ସେ ଓଧକୁ ଖୋଜିଲା ଖାଇବା ପାଇଁ ଘରକୁ ଯିବାକୁ । ହେଲେ ପାଇଲାନି ଆଉ ଏକା ଏକା ଘର ମୁହଁ ହେଲା । ଘରେ ପହଞ୍ଚି ଦେଖେ ତ ଓଧ ଘରେ ଅଛି ଆଉ ଲାଲଟୁର ପ୍ରଶ୍ନର ବି ଠିକ ସେ ଉତ୍ତର ବି ଦେଲାନି । ଲାଲଟୁର କାହିଁକି ଟିକେ ସନ୍ଦେହ ହେଲା କିନ୍ତୁ ସେ କିଛି କହିଲାନି । ଖାଇ ଦେଇ ପୁଣି ରିକ୍ସା ପାଖକୁ ପଳେଇଲା । ଏବେ ଲାଲଟୁ ଓଧ ଉପରେ ନଜର ରଖିଲା ଆଉ ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲା ଯେ ଓଧ ମଝିରେ ମଝିରେ ଘରକୁ ଆସୁଛି । କିନ୍ତୁ ଘରେ ତାର କାମ କଣ ? ସେ ଦିନେ ଓଧ ପଛେ ପଛେ ଘରକୁ ଆସିଲା ଆଉ ଯାହା ଦେଖିଲା ସେ ନିଜ ଆଖି କୁ ବି ବିଶ୍ୱାସ କରି ପାରିଲା ନାହିଁ । ସେ ଓଧକୁ ଘରୁ ବାହାରି ଯିବ ପାଇଁ କହିଲା ଆଉ ରିଲାକୁ ବି ତାଗିଦ କଲା ଓଧ ସହ ନା ମିଶିବା ପାଇଁ । ତା ପରଠୁ ଓଧ ବାହାରେ ଘର ଭଡା ନେଇ କି ରହିଲା ।
କିଛି ଦିନ ପରେ ଜଣା ପଡିଲା ଯେ ରିଲା ଅନ୍ତଃସତ୍ଵା । ରିଲା, ଓଧ ପାଖକୁ ଖବର ପଠେଇଲା ଦେଖା କରିବ ପାଇଁ ଆଉ ଓଧ ବି ଠିକ ସମୟରେ ଆସି ପହଁଚିଲା । କିନ୍ତୁ ଏବେ ସେମାନେ କରିବେ କ’ଣ । ଗୋଟିଏ ସମାଧାନ ହେଲା ବାହାଘର । କିନ୍ତୁ ଲାଲଟୁ ରାଜି ହେଲେ ତ । ଲାଲଟୁ ତ କେତେ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିଥିଲା ଭଉଣୀ ର ବାହାଘର ଖୁବ ଧୁମ ଧାମରେ କରିବ । ଭଲ ଘର ଭଲ ବର ଦେଖି ଜ୍ୱାଇଁ କରିବ ଯେମିତି ରିଲା ଆଉ କେବେ ଦୁଃଖ ରେ ରହିବନି । କିନ୍ତୁ କଣ ସବୁ ଘଟିଗଲା । ରିଲା କହିଲା ମୁଁ ଭାଇକୁ କହି ପାରିବିନି, ତୁ ଯଦି କିଛି କରିବୁ କର ନହେଲେ ମୁଁ ବିଷ ପିଇ ଦେବି । ସେଦିନର ସେ ଘଟଣା ପରେ ଓଧର ବି ଲାଲଟୁ ମୁହଁ କୁ ଯିବାକୁ ସାହସ ନଥିଲା । ଯାହା ହେଲେ ବି ସେ ବଡ ଭାଇ ପରି ଥିଲା, ତାକୁ କାମ ଶିଖେଇ ଥିଲା, କାମ ରେ ଲଗେଇ ଥିଲା, ଏପରିକି ତା ରିକ୍ସା ର ୩୦୦ ଟଙ୍କା ବି ଦେଇ ଥିଲା ଯେଉଁଟା କି ଓଧ ଆଜି ଯାଏ ଫେରେଇନି । ସେ ବି ତ ଓଧ ର ଜୀବନ ବଞ୍ଚେଇ ଥିଲା ଆଉ ଘରେ ଆଶ୍ରୟ ବି ଦେଇଥିଲା । ଓଧ ର ମନ କୁ ବି ପାପ ଛୁଁଥିଲା ଆଉ ସେ ମନେ ମନେ ପସ୍ତାଉଥିଲା ଯେ ସେ ଏମିତି କିଛି ଗୋଟେ କରି ଦେଇଛି ବୋଲି ।
ପ୍ରେମ ନା ଜାତି ଦେଖେ ନା ଧର୍ମ, ନା ବୟସ ଦେଖେ ନା ସମୟ । ନା ରାଶି ଦେଖେ ନା ଗୋତ୍ର ଆଉ ନା ରାଜ୍ୟ ଦେଖେ ନା ଦେଶ । ପ୍ରେମ ତ ହଉ ହଉ ହେଇ ଯାଏ । ପୁଅ ଆଉ ଝିଅ ଯୌବନର ଉତ୍ତାଳ ତରଙ୍ଗ ରେ ତରଙ୍ଗାୟିତ ହୋଇ ଯେତେ ବେଳେ ଭାସି ଭାଇ ଚାଲି ଥାନ୍ତି ସେତେ ବେଳେ ନା ଭାଇ ଦେଖାଯାଏ ନା ଭଉଣୀ , ନା ବାପା ମା ନା ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବ । ନା ସମାଜ ନା ଆଉକିଛି । ପ୍ରେମ ତ ଏକ ମଧୁର ଅନୁଭବ, ଏଥିରେ ନା ଥାଏ ଆବିଳତା ନା ଥାଏ କପଟ । ନା ଥାଏ ଡର ନା ଥାଏ ବିକୃତ ମାନସିକତା । ଗୋଲାପ ପ୍ରେମ କରେ ତା ସୁଗନ୍ଧ କୁ, ଚନ୍ଦ୍ର ପ୍ରେମ କରେ ତା ଆଲୁଅକୁ । ଝରଣା ପ୍ରେମ କରେ ତା କୁଳୁ କୁଳୁ ନାଦ କୁ ଆଉ ଜଙ୍ଗଲ ପ୍ରେମକରେ ତା ସବୁଜତାକୁ । ପ୍ରେମ ଏକ ଐଶ୍ୱରିକ ଆନନ୍ଦ । ପ୍ରେମର ଆନନ୍ଦ ଯିଏ ପାଇଛି ସେ ଜାଣିଛି । ପ୍ରେମ ତ ଶାଶ୍ୱତ ଆଉ ପ୍ରେମ ତ ଅନାବନା ସ୍ୱପ୍ନର ଗଁନ୍ତା ଘର ।
ଓଧ ଆଉ ରିଲା ଠିକ କଲେ ଯେ ସେମାନେ ଏ ଜାଗା ଛାଡି ଚାଲିଯିବେ । ଆଉ କିଛି ବିକଳ୍ପ ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖା ଯାଉ ନଥିଲା । କିନ୍ତୁ ଯିବେ କୁଆଡେ । ଯୁଆଡେ ଗଲେ ବି ସେମାନଙ୍କୁ ରହିବା ଆଉ ଖାଇବା ପାଇଁ କିଛି ତ ପଇସା ଦରକାର । ପୁଣି ଅଚିହ୍ନା ଜାଗା ଆଉ ଅଚିହ୍ନା ଲୋକ, ସେମାନଙ୍କୁ କାମ କିଏ ଦବ? ଏତିକି ବେଳେ ଓଧ ବି ଠିକ କଲା ଯେ ସେମାନେ ଯିବେ କିନ୍ତୁ ଯିବା ପୂର୍ବରୁ ରିଲା କୁ ସେ ସତ କଥା କହିଦେବ । ସେ ଯେ ଜାତିରେ ଗୁଡ଼ିଆ ନୁହେଁ ହରିଜନ ।
ରିଲା ମୁଣ୍ଡରେ ପାହାଡ ଟା ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ହେଇ ଛିଡି ପଡିଲା । ତା ନିଜ ପ୍ରତି ତାକୁ ଘୃଣା ଆସିଲା ଆଉ ଓଧ ଉପରେ ରାଗ ବି । ଲୋକେ କଣ କହିବେ ? ସମାଜ କଣ କହିବ? ଏ ସମାଜ ତାଙ୍କର ଏଇ ସମ୍ପର୍କକୁ ଗ୍ରହଣ କରିବ ତ ? ସେ କିଛି ବି ଚିନ୍ତା କରି ପାରୁ ନଥିଲା କଣ କରିବ ଏବେ, କଣ ହବ, ଆଉ ସେ ଯିବ କୁଆଡେ । ମନ ହେଉଥିଲା ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିବାକୁ କିନ୍ତୁ ପେଟରେ ଥିବା ଛୁଆଟା କଥା ଚିନ୍ତା କରି ସେ ଜିଭ କାମୁଡି ଦେଲା । ଭୁଲ ସେ କରିଛି ତା ଛୁଆ ନୁହଁ । ଏବେ ତ ଲାଲଟୁ ଭାଇ ଜମାରୁ ରାଜି ହବନି । ଏକ ତ ଓଧ ହରିଜନ କିନ୍ତୁ ମିଛ କହିଥିଲା । ଦୁଇ ସେ ଆଜି ବିନା ବାହାଘର ରେ ତା ଛୁଆ ର ବାପା ହବ । ତିନି ରେ ସେ ଘରେ ରହି ଲାଲଟୁ ଭାଇକୁ ଧୋକା ଦେଲା । ଭାଇ ଭାବୁଥିଲା ଓଧ ଆଉ ରିଲା ଭାଇ ଭଉଣୀ ହେଲେ ଏସବୁ … ନା ଆଉ ନୁହଁ । ଇଚ୍ଛା ବିରୁଦ୍ଧରେ ବି ସେ ଓଧ ସହ ଯିବା ପାଇଁ ରାଜି ହେଲା । ଘୃଣା ରେ, ରାଗ ରେ ଆଉ ଅଭିମାନ ରେ ତା ମୁହଁ ଲାଲ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା । ସଫା ସଫା ସେ ଓଧ କୁ କହିଦେଲା ତୁ ମୋତେ ଆଉ ମୋ ଭାଇ କୁ ଧୋକା ଦେଲୁ, ମୁଁ ତୋ ସହ ଯିବା ପାଇଁ ରାଜି ଅଛି କିନ୍ତୁ ମୋ ଘରୁ ମୁଁ କାଣୀ କଉଡ଼ି ଟିଏ ବି ଆଣିବିନି । ତୁ ଆମ ମା ଆଉ ଛୁଆ କୁ କେମିତି ରଖିବୁ ରଖ । ରିଲାର ସବୁ କଥା ରେ ଓଧ ହଁ ଭରିଲା । ଓଧ ରିଲା କୁ ସତରେ ଭଲ ପାଉଥିଲା, ତା ପାଖରେ ଜାତି, ଧର୍ମର କିଛି ମାନେ ନଥିଲା । ଭୋକ ମଣିଷର ସବୁ ଜାତି ଧର୍ମ ଭୁଲେଇ ଦିଏ । ପାଠ ଦି ଅକ୍ଷର ସିନା ପଢି ନଥିଲା କିନ୍ତୁ ଏ ସଂସାର ର ସଳିତାରେ ତିଳ ତିଳ କରି ଜଳିଲା ପରେ ଜୀବନକୁ ଭଲ ରେ ବୁଝି ପାରିଥିଲା ।
ମଣିଷ ଯେତେ ବେଳେ ଜନ୍ମ ହେଲା, ସେତେବେଳେ ନା ଜାତି ଥିଲା ନା ଧର୍ମ । ସେ ତ ଗୋଟେ ମାତ୍ର ଜାତି ଥିଲା “ମଣିଷ” । ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ମଣିଷ ପଶୁ ଶିକାର କଲା । ନିଆଁ ଆଉ ପାଣି ର ବ୍ୟବହାର ଶିଖିଲା । ଗୋଷ୍ଠୀ ରେ ରହିବା ଶିଖିଲା । ଚାଷ ବାସ କରିବା ଶିଖିଲା । ଆଉ ତାପରେ ଜନ୍ମ ହେଲା ଜାତି । ସେତେବେଳେ ଯିଏ ଯେଉଁ କାମ କରୁଥିଲା ସେଇ ଅନୁସାରେ ସେ ସେଇ ଜାତି ର ଅନ୍ତର୍ଭୁକ୍ତ ହେଉ ଥିଲା । ସେଥିପାଇଁ ତ କିଛି ଲୋକଙ୍କର ଗୋତ୍ର ସମାନ ଥାଏ କିନ୍ତୁ ଜାତି ଅଲଗା । ଗୋତ୍ର ନିଜ ପୂର୍ବ ପୁରୁଷଙ୍କ ଦାନ କିନ୍ତୁ ଜାତି, କର୍ମ ଅନୁସାରେ ନିର୍ଣ୍ଣୟ ହୁଏ ।
ଏ ସବୁ ସେ କେଉଁ ଗୋଟେ ପ୍ରବଚନ ରେ ଶୁଣିଥିଲା କିନ୍ତୁ ଏତେ ସବୁ ଅଡୁଆ ସୁତା ଭିତରେ ଘାଣ୍ଟି ନ ହୋଇ ସେ କେବଳ ଏତିକି ଜାଣି ଥିଲା ଯେ ମୋ ଗୋତ୍ରର ଲୋକ ବ୍ରାହ୍ମଣ ବି ଅଛନ୍ତି ଆଉ କେଉଟ ବି ଅଛନ୍ତି । ଆଜି ଯଦି ମୁଁ ରିକ୍ସା ଟାଣୁଛି ମୋ ଜାତି ଯାହା ଲାଲଟୁ ଭାଇ ବି ରିକ୍ସା ଟାଣୁଛି ତା ଜାତି ବି ସେଇୟା । ତେବେ ସେ ଆଉ ରିଲା ବାହା ହବାରେ ଅସୁବିଧା କ’ଣ ।
ବାହାଘର କ’ଣ ଗୋଟେ ପିଲା ଖେଳ । ଖାଲି ପାଞ୍ଚ ଲୋକଙ୍କୁ ଜଣେଇଲେ ଯାଇ ବାହାଘର ହେବ ନହେଲେ ନାହିଁ । ଯଦି ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ଭିତରେ ମନ ନ ମିଶିଲା ତେବେ ସେଟା କି ବାହାଘର ? ଜାତି, ସମାଜ ନାଁ ରେ ଲୋକ ମାନେ ଯାହା ଇଚ୍ଛା ତା କରିବେ ? ସେମିତି ବି ବହୁତ ଦମ୍ପତି ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁ ମାନେ ଲୋକ ଲଜ୍ୟାକୁ ଡରି କିଛି ବି କହୁ ନାହାନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ ନାଁ ଅଛି ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ର ସମ୍ପର୍କ ନାଁ ଅଛି ଭଲ ପାଇବା । ନିଜ ନିଜ ଭିତରେ ଜଳି ଜଳି ଜୀବନ ବଞ୍ଚିବା ଆଉ ଲୋକ ଲଜ୍ୟା କୁ ଡରି ଏକାଠି ରହି ସବୁଦିନ ବାଡିଆପିଟା ହେବା କାହାକୁ ଶୋଭା ଦେଉଛି । ନାଁ ନିଜେ ବଞ୍ଚୁଚ ନାଁ ଆଉ କାହାକୁ ବଞ୍ଚିବାକୁ ଦେଉଛ । ତା ଠୁ ତ ଶତ ଗୁଣରେ ଭଲ ଅଲଗା ହେଇ ନିଜ ବାଟରେ ବଞ୍ଚିବା । ଆମ ସମାଜ ଏହାକୁ ଅନୁମତି ଦିଏ ନାହିଁ । ରାସ୍ତାରେ ଗୋଟେ ପୁଅ, ଗୋଟେ ଝିଅର ହାତ ଧରିବା ଖରାପ । ପାଞ୍ଚ ଲୋକ ପାଞ୍ଚ କଥା କହିବେ କିନ୍ତୁ ସେଇ ରାସ୍ତାରେ ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ କୁ ବାଡ଼େଇଲେ ସେଟା ସେମାନଙ୍କର ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ବ୍ୟାପାର, କାହା ମୁହଁରୁ ପଦେ ବି କଥା ବାହାରିବ ନାହିଁ । ସମାଜର ବଡ ପଣ୍ଡା ମାନେ ଯାହା କହିବେ ସେଟା ବେଦର ଗାର କିନ୍ତୁ ସେଇ ବଡ ପଣ୍ଡା ମାନଙ୍କ ପୁଅ ଝିଅ ସମାନ କାମ କଲେ ସେଟା ଚଳିବ । ଇଏ କେଉଁ ପ୍ରକାର ନ୍ୟାୟ ? ଯେମିତି କଥାରେ ଅଛି ପଣ୍ଡିତ ପୁଅ ଷଣ୍ଢ ବାଡ଼େଇଲେ ଦୋଷ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ନାଁ ସେ ପଣ୍ଡିତ ପୁଅ ନାଁ ସମାଜ କୁ ସେ ବଦଳେଇ ପାରିବ । ବାତ୍ୟା ଆସିଲା ବେଳେ ଯେଉଁ ଗଛ ମାନେ ଲଇଁ ପଡନ୍ତି ସେମାନେ ହିଁ ବଞ୍ଚି ଯାନ୍ତି ସେମିତି ସମାଜର ଚିରାଚରିତ ପ୍ରଥା କୁ ମାନିନେଇ ଏସବୁ ଠାରୁ ଦୁରକୁ ଚାଲିଯିବାକୁ ସେ ଠିକ କଲା । କେତେ ବି ବାଧା ବିଘ୍ନ ଆସୁ ସେ ରିଲା କୁ ଆଉ ତାଙ୍କ ଛୁଆ କୁ ସବୁ ବିପଦରୁ ରକ୍ଷା କରିବାର ଶପଥ ନେଲା ଆଉ ସେ ସହର ଛାଡି କେଉଁ ଗୋଟେ ଅନାମଧେୟ ଅଞ୍ଚଳକୁ ଚାଲି ଗଲା । ଯେଉଁଠି ନା ତାର କିଏ ଚିହ୍ନା ଜଣା ଲୋକ ଥିଲେ ନା ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବ । ସେମିତି ବି ଲାଲଟୁ ଭାଇ କୁ ଛାଡିଲେ ଏ ପୁରା ଦୁନିଆଁ ରେ ସେମାନେ ଏକା । ବିନା ବାହାଘରରେ ସେମାନେ ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ହୋଇ ଖୁସିରେ ରହିଲେ ।
ଲାଲଟୁ ଭାଇ ଯେତେବେଳେ ଜାଣିଲା ରିଲା, ଓଧ ସହ ଘରୁ ଲୁଚି କି ପଳେଇଚି, ସେ କିଛି ଦିନ ମନ ଦୁଃଖରେ ରହିଲା । ତା ପରେ ଘର ଆଉ ରିକ୍ସା ବିକ୍ରି କରି ସେ ତା ନିଜ ଗାଁ କୁ ପଳେଇ ଆସିଲା । ଯେଉଁଠି ତାର ଘର ଡିହ ଖଣ୍ଡକ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କିଛି ବି ନଥିଲା । ରିଲାର ବାହାଘର ପାଇଁ ରଖିଥିବା ପଇସାରେ ଜମି ଦୁଇ ଖଣ୍ଡ କିଣି ବାହା ହେଇ ଖୁସିରେ ରହିଲା । ବେଳେ ବେଳେ ମନହୁଏ ରିଲା କୁ ଟିକେ ଦେଖିବା ପାଇଁ, ତା ଖବର ଜାଣିବା ପାଇଁ । କିନ୍ତୁ ସେ ନାଚାର । ମନରେ ତା’ର ବିଶ୍ୱାସ ଥାଏ କେବେ ନା କେବେ ରିଲା ଫେରିବ । ତାକୁ ଭୁଲ ମାଗି ବହୁତ କାନ୍ଦିବ ଆଉ ସେ ବି ରିଲା କୁ କ୍ଷମା କରିଦେବ । ଯାହା ହେଲେ ବି ଗୋଟିଏ ବୋଲି ଭଉଣୀ ତା’ର । ବାପା ମା ଛେଉଣ୍ଡ ପରେ ସେ ହିଁ ଥିଲା ତା’ର ବାପା,ମା ।
କିନ୍ତୁ ଏବେ ଯାଏ ବି ଲାଲଟୁ ଜାଣି ନଥିଲା ଯେ ଓଧ ଜଣେ ହରିଜନ ପିଲା । ……
ଜୀବନରେ ସୁଖ ଥିଲେ ଦୁଃଖ ଥାଏ । କିନ୍ତୁ କିଛି ଲୋକଙ୍କ ଜୀବନ ଯେ ଦୁଃଖ ଆଉ ଦୁଃଖ ରେ ଭରା ଏକଥା ନକହିଲେ ଜାଣି ହୁଏନି । ସବୁଦିନ ଆମେ କେତେ ଲୋକଙ୍କୁ ଭେଟୁ । କେତେ ଲୋକଙ୍କ ସହ କଥା ହେଉ ଆଉ କେତେ ଲୋକଙ୍କୁ ବାଟ ଭାଙ୍ଗି ଚାଲି ଯାଉ । କେହି କଣ ଭାବେ ଏଇ ଲୋକ ମାନଙ୍କ କଥା । କେତେ ଦୁଃଖ ଆଉ କେତେ ସୁଖରେ ସେମାନେ ଅଛନ୍ତି । ନା ! ସମସ୍ତେ ନିଜ ନିଜ ଜଞ୍ଜାଳ ରେ ବ୍ୟସ୍ତ । କିଛି ଲୋକ ତ ସଜ ମାଛରେ ବି ପୋକ ପକେଇ ଦିଅନ୍ତି । ଆଉ କିଛି ପର ର ସୁଖ ଦେଖି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ଏମିତି କିଛି ଘଟି ଗଲା ଓଧ ଆଉ ରିଲାର ଜୀବନରେ । ସହର ଛାଡି ଗାଁ କୁ ଆସିଲା ପରେ ଓଧ ଆଉ ରିଲା ନୂଆ ନୂଆ ସଂସାର କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।
ସମୟ ତ ଗଡି ଚାଲେ, ନା ସେ କାହାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରେ ନା କାହା ସହ ଆଗୁଆ ଚାଲି ଯାଏ । ସେ ତ ଚାଲି ଥାଏ ତା ନିଜ ବାଟରେ । ମଣିଷ କୁ ହିଁ ସମୟ ସହ ଚାଲିବାକୁ ପଡେ । ରିଲା ଆଉ ଓଧ ସମୟ ସହ ତାଳ ଦେଇ ଚାଲିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲେ । ନୂଆ ଜାଗା, ଅଚିହ୍ନା ମଣିଷ ଆଉ ନାହିଁ ନାହିଁର ସଂସାର । ରିଲାର ୭ ମାସ ପୁରି ୮ ମାସ ଚାଲି ଥାଏ । ଏତିକି ସମୟ ଭିତରେ ଓଧ ଗାଁ ମୁଣ୍ଡ ଅନାବାଦୀ ଜମିରେ ଚାଲ ଛପର ଘର ଖଣ୍ଡେ କରି ସାରି ଥାଏ । ମୂଲ ଲାଗି ଯାହା ଯେମିତି ଚାଲୁ ଥାଏ ଘର । ରିଲା ଆଉ ତା ଛୁଆ କୁ କେମିତି ଭଲ ରେ ରଖିବ, ସେ ଚିନ୍ତା ତା’ର ସବୁବେଳେ । ନା ସେ କାହାର ଖାଏ ନା କାହାଠୁ ଧାରେ । ନିଜ ଚିନ୍ତା ଆଉ ଘର ଚିନ୍ତା । ଶୋଇ ଶୋଇ ସ୍ଵପ୍ନ ଦେଖେ । ତା’ର ଗୋଟେ ପୁଅ ହବ । ପୁଅ କୁ ସେ ବହୁତ ପାଠ ପଢେଇବ ଆଉ ବଡ ମଣିଷ କରିବ । ବାବୁ କରିବ । ପୁଅ ତାର ବୁଟ, ଟାଇ ପିନ୍ଧି ଇସ୍କୁଲ ଯିବ । ଆହୁରି ଆହୁରି କେତେ କଥା ।
ସେଦିନ ସେ ମଦନା ବିଲରେ ମୂଲ ଲାଗୁଥାଏ । ପଡିଶା ଘର ନିମ ଧାଇଁ ଧାଇଁ ଆସି କହିଲା, ବେଗେ ଆ । ତୋ ସ୍ତ୍ରୀ ବହୁତ କଷ୍ଟ ପାଉଛି । ଓଧ କଣ କରିବ ଭାବି ଭାବି କାମ ଦାମ ଛାଡି ଦୌଡିଲା । ସକାଳୁ ତ ସେମିତି କିଛି ନଥିଲା । ହଉ ଦେଖାଯାଉ କଣ ହଉଚି । ଘରେ ପହଁଚିଲା ବେଳକୁ ନିଶା ଦିଦି ଘର ଭିତରେ । କବାଟ ଭିତର ପଟୁ ବନ୍ଦ । ଆଖ ପାଖ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ଦି ଚାରି ଜଣ ଘର ବାହାରେ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଥରେ ଥରେ ଚାହିଁ ଦେଇ ଓଧ ପିଣ୍ଡା ଉପରେ ବସି ପଡିଲା । ରିଲା ବହୁତ କଷ୍ଟ ପାଉ ଥାଏ । ଭିତରୁ ତା ପାଟି ଜୋର ଶୁଭୁଥାଏ । ଓଧ ବିଡି ବାହାର କରି ନିଆଁ ଲଗେଇଲା । ଭଗବାନ ଭରସା କହି କହି ସେ ସୁକୁ ସୁକୁ କରି ବିଡି ଟାଣିଲା । କିଛି ସମୟ ପରେ ନିଶା ଦିଦି ବାହାରିଲେ । ରିଲା ଭିତରେ ପଡି ଥାଏ । ନିଶା ଦିଦି ହାତରେ ତା ପିଲା । ଓଧକୁ ଥରେ ଚାହିଁ ଦେଇ ନିଶା ଦିଦି ପାଖରେ ଥିବା ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଙ୍କୁ କହିଲେ ରିଲାକୁ ଜଗିଥା । ଓଧ ପାଖକୁ ଆସି ପିଲାକୁ ଦେଖେଇଲେ । ମଲା ଛୁଆଟା ଠେଁଙ୍ଗଣ। ହେଇ ଯାଇ ଥାଏ । ଓଧ ତା ମୁହଁକୁ ଥରେ ଚାହିଁଦେଇ ସେଠୁ ଉଠି ପଳେଇଲା ।
କେତେ ଆଶା, କେତେ ବିଶ୍ୱାସ, କେତେ ସ୍ଵପ୍ନ, କେତେ ଭରସା, ସବୁ ଭାଙ୍ଗିରୁଜି ଗଲେ । ରିଲା ରାହା ଧରି କାନ୍ଦୁଥାଏ । ଓଧ କୁ କାନ୍ଦିବାକୁ ଇଛା ହେଲେ ବି ସେ କ’ଣ କାନ୍ଦି ପାରିବ? ସେ ପରା ମରଦ ପୁଅ । ମରଦ ପୁଅ କଣ କେବେ କାନ୍ଦେ ? ଆଖିର ଲୁହ ଆଉ ମନର କୋହ ସବୁ ଚାପି ରଖି ଚାଲିବାକୁ ପଡେ ।
କଅଁଳା ଛୁଆ ଟା ଲାଲଟୁ ଭାଇ ପରି ଦେଖା ଯାଉ ଥିଲା । ରିଲା ର ଆଖି ଆଉ ନାକ । ଓଧ ପରି କାନ ଆଉ ଓଠ , ଆଉ ଲାଲଟୁ ଭାଇ ର ଚେହେରା ଆଣିଥିଲା । ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଦେଖା ଯାଉଥିଲା । କାହିଁକି କେଜାଣି ଲାଲଟୁ ଭାଇ ଆଜି ବହୁତ ମନେ ପଡୁଥିଲା । କଅଁଳା ଛୁଆଟା ର ଶବ ସଂସ୍କାର କଲା ବେଳେ ଛାତି ତାର କୋରି ହେଇ ଯାଉଥାଏ । ରିଲା କୁ କ’ଣ କହି ବୁଝେଇବ, କ’ଣ ପାଇଁ ଦଇବ ତାକୁ ଏତେ ଦଣ୍ଡ ଦେଉଛି । ନା ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ବା’ଆ ମା ର ହାତ ଅଛି ନା କୋଳ କୁ ଛୁଆ । ଧେତ, ଏ ଶଳା ଜୀବନ ବଞ୍ଚି ଲାଭ କ’ଣ? ମନରେ ୟାଡୁ ସ୍ୟାଡୁ ଭାବନା ସବୁ ଉଙ୍କି ମାରୁଥାନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ନା, ତାକୁ ବଞ୍ଚିବାକୁ ହେବ । ରିଲା ପାଇଁ ବଞ୍ଚିବ ସେ । କେତେ କଷ୍ଟ ପାଇ ବିଚାରି ପିଲାଟେ ଜନ୍ମ କଲା ଯେ ସେଟା ବି ମଲା ଛୁଆ ।
ସାତ ଦିନ, ସାତ ରାତି ବିତି ଗଲାଣି । ନା ଓଧ, ନା ରିଲା କେହି କାହା ସହ କଥା ପଦେ ବି ହେଇ ନାହାନ୍ତି । ଦିନ ରାତି କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ସମୟ ଗଲା । ଓଧ, ରିଲା କୁ ନା କିଛି କହି ପାରୁଛି ନା କିଛି ବୁଝେଇ ପାରୁଛି । ନିଶା ଦିଦି ଆସି ମଝିରେ ମଝିରେ ଗାଳି କଲେ ସେ ଭାତ ଗୁଣ୍ଡେ ପାଟିରେ ଦଉଚି ନହେଲେ ଖାଲି କାନ୍ଦୁଚି । ଓଧ କୁ ରାଗ ଯେତିକି ଲାଗୁଥିଲା, ରିଲା ଉପରେ ଦୟା ବି ସେତିକି ଆସୁଥିଲା । ଯାହା ହେଲେ ବି ମା ମନ । ସେ କଣ କେବେ ସମ୍ଭାଳେ । ନିଜ ଛୁଆ ପାଇଁ ମା ଜୀବନ ଦେଇ ଦିଏ । ଓଧ ର ନିଜ ମା କଥା ମାନେ ପଡୁଥିଲା । ପାଗେଳୀ ହେଲେ ବି ସେ ଘରକୁ ଆସି ଓଧ ପାଇଁ ଖାଇବା ଗଣ୍ଡେ ରାନ୍ଧି ଦିଏ । କେତେ ବେଳେ ତା ମୁଣ୍ଡ ଖରାପ ଥିଲେ ଅସଭ୍ୟ ଭାଷା ରେ ଗାଳି ଦିଏ, ନହେଲେ ପାଖରେ ବସି ମୁଣ୍ଡ ଆଉଁସି ଦିଏ, ଗେଲ କରେ । ଓଧ କେମିତି ବୁଝେଇବ ବୋଲି ଭାବୁ ଭାବୁ ରିଲା କୁ ଛାତି ଉପରକୁ ଟାଣି ନେଲା । ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ଦି ଜଣ ଯାକ ମୁଁହକୁ ମୁହଁ ଚାହାଁଚାହିଁ ହୋଇ କାନ୍ଦିଲେ କିଛି ସମୟ ପୁଣି ଦିହେଁ ଦିହିଙ୍କି ବୋଧ ଦେଇ ତୁନି ହେଲେ । ପୁଣି ଥରେ ସଂସାର କୁ ନୂଆ କରି ଗଢିବାକୁ ଆଖିରେ ଆଖିରେ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କଲେ ଦି ଜଣ ଦି ଜଣଙ୍କ ପାଖେ ।
ହେଲେ ଦୁଃଖ ଯେତେ ବେଳେ ଆସେ ତା ସାଙ୍ଗ ସାଥି ଭାଇ ଭଉଣୀ ଆଉ ସହୋଦରଙ୍କୁ ସାଙ୍ଗରେ ଧରି ଆସେ । ତୁଣ୍ଡ ବାଇଦ ସହସ୍ର କୋଶ ପରି ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ଓଧ ଆଉ ରିଲା ବାହା ନହେଇଥିବା କଥା ବ୍ୟାପିବାକୁ ଲାଗିଲା । ଟାଉନୁ ଲୋକ ଗାଁ କୁ ଯିବା ଆସିବା କରୁଥାନ୍ତି । କିଏ ଗୋଟେ ଓଧ କୁ ଚିହ୍ନି ପକେଇ ଗାଁ ର କୌଣସି ଗୋଟେ ଲୋକ କୁ କହିଦେଲା । ଦେଖୁ ଦେଖୁ କଥା ଟା ଗାଁ ସାରା ରାଷ୍ଟ୍ର ହେଇ ଗଲା । ଗାଁ ରେ ସଭା ବସିଲା । ଆଉ ସରପଞ୍ଚ ୟାଙ୍କ ସପକ୍ଷରେ ରାୟ ଦେଲେ । ହେଲେ ୧୦୦୦୦ ଟଙ୍କା ତଣ୍ଡ ଗଣିବାକୁ ପଡିବ ଆଉ ଗାଁ ଲୋକଙ୍କୁ ଖାଇବାକୁ ଦେବାକୁ ପଡିବ । ନହେଲେ ନିଆଁ ପାଣି ବାଛନ୍ଦ ।
ଓଧ ଦି ଦିନ ହେଲା କାମକୁ ଯାଇନି । ଘରେ ଯାହା ଖୁଦ କଣି ଥିଲା ରିଲା ତାକୁ ଜାଉ କରି ଦେଇଛି । ପାଟିକୁ ଖାଦ୍ୟ ୠଚୁନି । ଦଶ ହଜାର ଟଙ୍କା ଏବେ କୁଆଡୁ ଆଣିବେ ? ପୁଣି ଗାଁ ଲୋକଙ୍କୁ ଖାଇବାକୁ ଦେବାକୁ ପଡିବ । କିଛି ନହେଲେ ବି ପଚାଶ କିଲୋ ଚାଉଳ, ଡାଲି, ପନି ପରିବା ଆଉ ମାଛ, ମିଶେଇ ମାଶେଇ ଆଉ ଦଶ ହଜାର । ଏତେ ଟଙ୍କା ତା ପାଖରେ ଥିଲେ ସେ କଣ ମୂଲ ଲାଗୁଥାନ୍ତା ? ଜମି ବାଡ଼ି ବି ନାହିଁ ଯେ କାହା ପାଖେ ବନ୍ଧା ପକେଇ ଦବ । ନା, ଆଉ ନୁହଁ । ଗରିବ ମାଈପ ସବୁରି ଶାଳୀ ନ୍ୟାୟ ରେ ଏମାନେ କଣ ଯାହା ଚାହିଁବେ ସେଇୟା କରିବେ ଆଉ ଆମ ପରି ଗରିବ ଗୁରୁବା ସବୁ ଜାଗା ରେ ଖଟି ଖଟି ମରିବେ । ଆମେ ବାହା ହେଇନୁ, କାହା ବୋପା ର କ’ଣ ଗଲା? ଏଇଟା ନା ମୋ ଗାଁ, ନା ମୁଁ ଏଠି କାହାର ଖାଇଛି । ରାତା ରାତି ସେ ଗାଁ ଛାଡିବାର ନିଷ୍ପତି ନେଲା । ବାସ, ପରଦିନ ସକାଳୁ ଓଧ ଆଉ ରିଲା କୁ ସେ ଗାଁ ରେ ଆଉ କେହି ଦେଖି ନାହାନ୍ତି ।
କିଛି ଦିନ ଆଡେ ସାଡେ ଯାଯାବରଙ୍କ ପରି ବୁଲା ବୁଲି କରି ସେ ପହଁଚିଲା ଯାଇ କି ରିଲା ର ଗାଁ ରେ । ଯେଉଁଠି ଲାଲଟୁ ରହୁଥିଲା । ଲାଲଟୁ ତା ଜମି ରେ କାମ କରୁ ଥାଏ । ଲାଲଟୁ ସ୍ତ୍ରୀ ଘରେ ଭାତ ରାନ୍ଧୁ ଥାଏ । ଲାଲଟୁ ର ସ୍ତ୍ରୀ ତ ଏମାନଙ୍କୁ ଚିହ୍ନି ନଥାଏ । ସେ ଦୋ ଦୋ ଚିହ୍ନା ହୋଇ ବାରଣ୍ଡା ରେ ବସେଇଲା । ଲାଲଟୁ ପାଖକୁ ଖବର ପଠେଇଲା । ରିଲା କିନ୍ତୁ ଭାଉଜ କୁ ଦେଖି ଭାରି ଖୁସି । ଲାଲଟୁ ଆସି ପହଁଚିଲା ପରେ, ଭାଇ ଭଉଣୀ ଦୁହେଁ କୁଣ୍ଢା କୁଣ୍ଢି ହୋଇ କନ୍ଦାକଟା କଲେ । ଓଧ ର ଲାଲଟୁ ମୁହଁ କୁ ଯିବାକୁ ସାହସ ନଥିଲା । କିନ୍ତୁ ଲାଲଟୁ ତାକୁ କୋଳେଇ ନେଲା । ଯାହା ହେଲେ ବି ଏଇ ହାତରେ ତାକୁ ମଣିଷ କରିଛି । ବାପା ନହେଇ ବି ବାପା ର ଭଲ ପାଇବା ଦେଇଛି । ଯେତେ ଯାହା ହେଲେ ବି, ବାପା ମା କଣ କେବେ ତାଙ୍କ ସନ୍ତାନ ଉପରେ ରାଗି ପାରିବେ । ଲାଲଟୁ ରିଲା କୁ ଦେଖି ବହୁତ ଖୁସି ହେଲା ଆଉ ତା ଦୁଃଖ କାହାଣୀ ଶୁଣି ଦୁଃଖ ବି କଲା । ଯାହା ହେଲେ ବି ଭଉଣୀ ପୁଣି ଘରକୁ ଫେରି ଆସିଛି । ତା’ର ଖୁସି କହିଲେ ନସରେ । ରିଲା ମୁଣ୍ଡ ତଳକୁ କରି ଠିଆ ହେଇ ଥାଏ । ଲାଲଟୁ ତାକୁ ବୋଧ ଦେଲା ଆଉ ସବୁ ଭୁଲି ଯାଇ ପୁଣି ଥରେ ନୂଆ ଜୀବନ ଆରମ୍ଭ କରିବାକୁ କହିଲା ।
ଏବେ ଓଧ ଆଉ ଲାଲଟୁ ମିଶି ତା ଜମି ରେ କାମ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ଲାଲଟୁ ସ୍ତ୍ରୀ ର ଜମାରୁ ଇଛା ନଥାଏ ଏମାନେ ଏଠି ରୁହନ୍ତୁ ବୋଲି । କାଲି ସକାଳୁ ତା’ର ବି ପିଲା ପିଲି ହବ ।ଏଡିକି ଟିକେ ଘରେ ପାଞ୍ଚ ଜଣ ରହିବେ କିପରି ? ସେ ଚାହୁଁଥାଏ ଏମାନେ ଏଠୁ ଯାଆନ୍ତୁ ଭାରି, କିନ୍ତୁ ଲାଲଟୁ ଏମାନଙ୍କୁ ଛାଡିବାକୁ ଚାହୁଁ ନଥାଏ । ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ଲାଲଟୁ ର ଘର ଅଶାନ୍ତ ହେବାରେ ଲାଗିଲା । ଲାଲଟୁ ଆଉ ସ୍ତ୍ରୀ ର କଥା ନମିଶିବା ଆଉ ଲାଲଟୁ ତା ସ୍ତ୍ରୀ କଥା ନଶୁଣିବା ଫଳରେ, କଳି ତକରାଳ ଲାଗି ରହିଲା । ଲାଲଟୁ ନା ସ୍ତ୍ରୀ କୁ ବିରୋଧ କରିପାରେ ନା ଭଉଣୀ କୁ କିଛି କହେ । ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ କଳି ତକରାଳ ବଡ ରୂପ ନେଲା ଆଉ ଘରେ ସବୁ ବେଳେ ଅଶାନ୍ତି ଲାଗି ରହିଲା । ଲାଲଟୁ ର ସ୍ତ୍ରୀ ରିଲା କୁ ହିଁ ଏଥି ପାଇଁ ଦାୟୀ କରେ ।
ନାରୀ ମାୟା ନାରାୟଣଙ୍କୁ ଅଗୋଚର । ସ୍ତ୍ରୀ ମାୟା ଆଜି ଯାଏ ତ ସ୍ୱୟଂ ବ୍ରହ୍ମା ବି ଜାଣି ପାରିଲେନି । ସ୍ତ୍ରୀ କଥା ରେ ତ ଠାକୁର ଖଣ୍ଡିଆ । ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ କେତେ ବେଳେ କେଉଁ ମାୟା ଲଗାଏ ତା’ କେହି ବି ଜାଣନ୍ତିନି । ଲାଲଟୁ ର ସ୍ତ୍ରୀ ହାତରେ ଏମିତି ଗୋଟେ ଖବର ଲାଗିଗଲା ଯେଉଁଟା କି ଓଧ ଦୀର୍ଘ ୧୦ ବର୍ଷ ଧରି ଏ ଦୁନିଆ ପାଖରୁ ଲୁଚେଇ କି ରଖିଥିଲା । ଲାଲଟୁ ସ୍ତ୍ରୀ ର ଲେଖାଯୋଖା ମାମୁଁ ର ମାଉସୀ ପୁଅ ଭାଇ ର ଝିଅ ର ଶାଶୁ ଘର ଓଧ ଗାଁ ରେ । ସେମାନେ ଦିନେ ଲାଲଟୁ ଘରକୁ ବୁଲି ଆସିଥିଲେ । ଓଧ କୁ ଦେଖି ସେ ଦୋ ଦୋ ଚିହ୍ନା ହେଇ ସମ୍ପର୍କର ସୁତା ଖିଅ ଯୋଡୁ ଯୋଡୁ କେଉଁଠୁ କେମିତି ସୁରାଗ ମିଳିଲା ଯେ ଓଧ ର ବାପା ମା ମରିଗଲା ପରେ ସେ ସବୁ ଜମିବାଡି ମହାଜନ କୁ ବିକ୍ରି କରି ଗାଁ ଛାଡି ଚାଲି ଯାଇ ଥିଲା । ଆଉ ସେ ଜଣେ ହରିଜନ । ବାସ, ଏତିକି ଯଥେଷ୍ଟ ଥିଲା ଲାଲଟୁ ର ସ୍ତ୍ରୀ ପାଇଁ । ସେ ଘରେ ଅଶାନ୍ତି ର ନିଆଁ ଲଗେଇ ଦେଲା ଆଉ ରିଲା ଓ ଓଧ କୁ ଘରୁ ବାହାର କରିଦେଲା । ଲାଲଟୁ ଶୁଣିଲା ପରେ ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ଦେଇ ବସି ପଡିଲା । ଏତେ ବଡ କଥା, ଆଉ ବିଶ୍ୱାସ ରେ ବିଷ ତାର ହଜମ କରିବା ବାହାରେ ଥିଲା । ଆଉ ଯେତେବେଳେ ଜାଣିଲା ଯେ ରିଲା ଏକଥା ଆଗରୁ ଜାଣିଛି, ସେ ଆଉ ସମ୍ଭାଳି ପାରିଲା ନାହିଁ । ଆଜି ଯାଏ ହାତ ଉଠେଇ ନଥିବା ଭଉଣୀ ଉପରକୁ ସେ ପାଞ୍ଚଣ ଉଠେଇ ଦେଲା । ତା’ ଘର ଛାଡି ଚାଲି ଯିବାକୁ କହିଲା । ରିଲା ଆଉ ଓଧ ବି ସବୁ କିଛି ସହି ନେଲେ । ଭୁଲ ତ କରି ସାରିଛନ୍ତି । ଆଉ କଣ ବାଟ ଅଛି ? ନିଜର କାନ ମୁଣ୍ଡ ଆଉଁସି କର୍ମ ଫଳ ଭୋଗିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ଲାଲଟୁ ଯେତେ ପାରେ ନିଜକୁ ସମ୍ଭାଳି ନେଇ ରିଲା ଆଉ ଓଧ ଠାରୁ ସମ୍ପର୍କ ଛିନ୍ନ କରିଦେଲା । ଏବେ ସେମାନେ କୁଆଡେ ଗଲେ, ନଗଲେ, ରହିଲେ, ନ ରହିଲେ ତା’ର କିଛି କହିବାର ନାହିଁ ।
କଥା ଏତିକି ରେ ସରି ଯାଇଥାନ୍ତା ଯଦି ଲାଲ ଟୁ ର ସ୍ତ୍ରୀ ଏ କଥା ଗାଁ ପଞ୍ଚଙ୍କ ପାଖକୁ ନ ନେଇଥାନ୍ତା । ଘରେ ଗୋବର ପାଣି ଆଉ ଗଙ୍ଗା ପାଣି ପକେଇ ସଫା କଲା ପରେ, ଲୁଗା ପଟା ସବୁ ଧୋବା ତୁଠ ରେ ପକେଇ, ପଞ୍ଚଙ୍କୁ ନାଲିଶ କଲା ଲାଲଟୁ ର ସ୍ତ୍ରୀ । ଗାଁ ରେ ତ ଗୋଟେ ପ୍ରକାର ଗଣ୍ଡଗୋଳ ପରିସ୍ଥିତି ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଗଲା । ଟୋକା ଟାକିଳିଆ ପିଲା ସବୁ ତାତି ଉଠିଲେ । ଗୋଟେ ହରିଜନ, ଅସବର୍ଣ୍ଣ, ଅଛୁଆଁ ଜାତି ଟୋକା ର ଏତେ ସାହସ, ସେ ଆମ ଗାଁ ଗୁଡ଼ିଆ ଘର ଝିଅକୁ ଉଠେଇ ନବ ? ଆଉ ଆମେ କଣ ସବୁ ଚୁଡ଼ି ପିନ୍ଧି ବସିଛୁ ? ନା, ଯେମିତି ହେଲେ ତା’କୁ ମଜା ଚଖେଇବାକୁ ପଡିବ । ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଠାକୁରାଣୀ ମନ୍ଦିର ପାଖରେ ମିଟିଂ ବସିଲା ଆଉ ପଞ୍ଚାୟତ ର ରାୟ ରେ ଲାଲଟୁ କୁ ଶୁଦ୍ଧି ହୋଇ ଜାତି ହବା ପାଇଁ ଗାଁ ଯାକ ଲୋକଙ୍କୁ ଭୋଜି ଦେବା ପାଇଁ କୁହା ଗଲା । ସେପଟେ କିନ୍ତୁ ଗାଁ ର ପଞ୍ଚ ମାନେ ମିଶି ନିର୍ଣ୍ଣୟ ନେଲେ ଯେ ରିଲା ଆଉ ଓଧ କୁ ମାରି ଦେବାକୁ ପଡିବ । ସେମାନେ ସମାଜ କୁ ଅବମାନନା କରିଛନ୍ତି । ଜାତି ର ଇଜ୍ଜତ କରି ନାହାନ୍ତି । ଆଜି ସେମାନଙ୍କୁ ଦଣ୍ଡ ନଦେଲେ କାଲି ଗାଁ ର ପିଲା ବି ସେଇୟା କରିବେ । ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କୁ ମରିବାକୁ ପଡିବ । କିଛି ଟୋକା ଙ୍କୁ ନେଇ ଗୋଟେ ଟିମ ଗଢା ହେଲା । ଗାଁ ର ପଞ୍ଚ ମାନେ ବି ସେମାନଙ୍କର ସାଥ ଦେଲେ ଆଉ ଓଧ ଆଉ ରିଲା କୁ ଖୋଜିବାର ଅଭିଯାନ ଆରମ୍ଭ ହେଲା । ଲାଲଟୁ କୁ ଖବର ମିଳି ଗଲା ଯେ, ଗାଁ ଲୋକ ମିଶି ଓଧ ଆଉ ରିଲା କୁ ମାରି ଦେବାକୁ ଚାହୁଁଛନ୍ତି । ସେ ବି ଖୁସି ନଥିଲା କିନ୍ତୁ ଚାହୁଁଥିଲା ଏ ଦି ଜଣ ବଞ୍ଚି ରୁହନ୍ତୁ । ଏମାନଙ୍କୁ ମାରିବାକୁ ସେ ଚାହୁଁ ନଥିଲା । ଯାହା ହେଲେ ବି ରକ୍ତ, ରକ୍ତ କୁ ଟାଣେ । ଲାଲଟୁ ଓଧ ପାଖକୁ ଖବର ପଠେଇଲା କି ଯେତେ ଶୀଘ୍ର ପାରିବେ ସେମାନେ ଗାଁ ଛାଡି ଚାଲି ଯାଆନ୍ତୁ । ନହେଲେ ଗାଁ ବାଲା ସେମାନଙ୍କୁ ମାରିଦେବେ ।
ରିଲା ଆଉ ଓଧ ଜୀବନ ବିକଳରେ ସେ ଜାଗା ଛାଡି ଚାଲି ଯିବାକୁ ବସିଲେ । ପିନ୍ଧା ଲୁଗା ଛଡା ଆଉ କିଛି ବି ତାଙ୍କ ପାଖରେ ନଥାଏ । ଯେଉଁଠି ଜୀବନ ର ବାଜି ଲାଗିଯାଏ ସେଠି ଆଉ କଣ ବା ଦରକାର ? ଆପେ ବଞ୍ଚିଲେ ବାପ ର ନାଁ । ସେମାନେ ଦିନ ଦ୍ୱିପହରେ ସବୁ କିଛି ଛାଡି ଚାଲି ଗଲେ । କିନ୍ତୁ କେତେ ବାଟ ? ଯେଉଁଠି ପୁରା ପାଞ୍ଚ ଖଣ୍ଡ ଗାଁ ର ଲୋକ ତାଙ୍କ ପଛରେ ପଡିଛନ୍ତି, ସେମାନେ କେତେ ବାଟ ବା ଯାଇ ପାରିବେ । ରାଜ ରାସ୍ତା ରେ ପହଞ୍ଚି ବସ ଧରିବା ପୂର୍ବରୁ ସେମାନେ ଗାଁ ଲୋକଙ୍କ ହାତରେ ଧରା ପଡି ଗଲେ ଆଉ ବିନା କିଛି ବାକ୍ୟ ବ୍ୟୟ ରେ ସେମାନେ ବିଧା, ଚାପୁଡ଼ା, ଗୋଇଠା କଷି ଦେଇ ଗଲେ । ଓଧ ଆଉ ରିଲା କିଛି ସମୟ ପ୍ରତିବାଦ କଲେ, କିନ୍ତୁ ବାତ୍ୟା ଆଗରେ ଶୁଖିଲା ପତ୍ର ପରି ଏମାନଙ୍କ ପ୍ରତିବାଦ କୌଣସି କାମ ଦେଲା ନାହିଁ । ଓଲଟା ସେମାନଙ୍କ ରାଗ ଆହୁରି ବଢ଼ିଲା । ଓଧ ଆଉ ରିଲା ଦୁଇ ଜଣ ଯାକ ହୋଶ ରେ ନଥାନ୍ତି । ୪୫ ମିନିଟ ଧରି କ୍ରିକେଟ ଷ୍ଟମ୍ପ ରେ ମାଡ ପରେ, ତଥାପି ସେମାନଙ୍କର ରାଗ ଶାନ୍ତ ହୋଇ ନଥାଏ । ସେମାନେ ଓଧ ଆଉ ରିଲା ପେଟରେ ଭୁଜାଲି ଭୁସି ଦେଲେ । ନାଳ କଡ଼କୁ ଗଡେଇ ଦେଇ ମରିଗଲେ ବୋଲି ଭାବି ଛାଡ଼ି ଚାଲିଗଲେ ।
ରଖେ ହରି ମାରେ କିଏ ଆଉ ମାରେ ହରି ରଖେ କିଏ । କିଛି ସମୟ ପରେ ଓଧ ର ଚେତା ଆସିଲା । ଯନ୍ତ୍ରଣା ରେ ଦେହ ଶୀତେଇ ଯାଉ ଥାଏ । ଦେଖିଲା ରିଲା ପାଖରେ ପଡିଛି, ହୋଶ ନାହିଁ । ନାକରେ ହାତ ମାରି ଦେଖିଲା ବଞ୍ଚିଛି । ତା କାନ ରେ କାହାର ପାଦ ଶବ୍ଦ ଆସି ବାଜିଲା । ସେମାନେ ଯାଇ ନାହାନ୍ତି ବୋଲି ଭାବି, ସେ ମଲା ପରି ପଡି ରହିଲା । ପାଦ ଶବ୍ଦ ଗୋଟିଏ ଲୋକର ବୋଲି ଠଉରେଇଲା ପରେ ସେ ପାଣି ପାଣି ବୋଲି ଚିତ୍କାର କଲା । ଚିତ୍କାର କିନ୍ତୁ ଦୁଇ ଫୁଟ ରୁ ଅଧିକା ବାଟ ଶୁଣା ଯାଉ ନଥାଏ । ତା ତଣ୍ଟି ଶୁଖି ଯାଉ ଥାଏ । “ଯେତେ ବି ବାଧା ବିଘ୍ନ ଆସୁ ସେ ରିଲା କୁ ସବୁଥିରୁ ରକ୍ଷା କରିବ ” ନିଜକୁ ନିଜେ କରିଥିବା ପ୍ରତିଜ୍ଞା ତା’ର ମନେ ପଡିଗଲା । ରିଲା ର ଶାନ୍ତ ସରଳ, ଶେଥା ପଡି ଆସୁଥିବା ମୁଁହକୁ ଦେଖି ଦେଲା ପରେ ତା ଦେହର ବଳ ଯେମିତି ଶତ ଗୁଣ ବଢିଗଲା ପରି ଲାଗିଲା । ମଝି ନଈରେ ବୁଡି ଯାଉଥିବା ବେଳେ କୁଟା ଖିଅ କୁ ଆଶ୍ରା କଲା ପରି ସେ ତାର ସମସ୍ତ ବଳ ଖଟେଇ ପାଣି ପାଣି ବୋଲି ଚିତ୍କାର କଲା ।
ବାଞ୍ଛାନିଧି ବାବୁ କାରରେ ସହରକୁ ଫେରୁଥାନ୍ତି । ଗାଡି ରଖି ପରିସ୍ରା ଯିବା ବେଳେ ସେ କାହାର ଚିତ୍କାର ଶୁଣି ପାରିଲେ । ଚୋର ଖଣ୍ଟ ହେଇ ଥିବେ ଭାବି ସେ ଟିକେ ଅଟକି ଗଲେ । ପାଣି ପାଣି ର ଡାକ ଶୁଣି ପାଖକୁ ଆସି ଦେଖନ୍ତି ତ, ପୁରୁଷ ଆଉ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ଦୁଇ ଜଣ ପାଖ ପାଖି ପଡ଼ିଥାନ୍ତି । ରକ୍ତ ବୋହି ମାଟି ଓଦା ହେଇ ଯାଇ ଥାଏ । ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ର ହୋଶ ନଥାଏ । କିନ୍ତୁ ପୁରୁଷ ଲୋକ ଜଣକ ତା’ର ସମସ୍ତ ବଳ ପ୍ରୟୋଗ କରି ଉଠିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁ ଥାଏ । ପିନ୍ଧା ଲୁଗା ରକ୍ତ ରେ ଜୁଡୁବୁଡୁ । କଣ ହେଲା କଣ ହେଲା ପଚାରିଲା ବେଳକୁ ପୁରୁଷ ଲୋକର ଚେତା ବୁଡି ଯାଉ ଥାଏ, ପୁଣି ପାଣି ମାରି ଚେତା କରୁଥାନ୍ତି । ବାଞ୍ଛାନିଧି ବାବୁ ତୁରନ୍ତ ଦୁଇ ଜଣଙ୍କୁ ଡାକ୍ତରଖାନା ନେବା ବ୍ୟବସ୍ତା କଲେ ।
ବାଞ୍ଛାନିଧି ବାବୁ ବହୁତ ବଡ ବ୍ୟବସାୟୀ । ସହରରେ ତାଙ୍କର ବହୁତ ନାଁ ଡାକ । ପୁଅ ଦି ଜଣ ବଡ ଇଞ୍ଜିନିଅର । ବିଦେଶରେ ରହନ୍ତି । ଘରେ ବୁଢା ବୁଢ଼ୀ ଦି ଜଣ । ଓଧ ଆଉ ରିଲା ଭଲ ହୋଇ ଡାକ୍ତର ଖାନା ରୁ ଫେରିଲେ । ବହୁତ ପଇସା ଖର୍ଚ୍ଚ ହେଲା । ବାଞ୍ଛାନିଧି ବାବୁ ସବୁ ପଇସା ଖର୍ଚ୍ଚ କଲେ । ଗୋଟେ ବିଶ୍ଵସ୍ଥ ଲୋକ ଦରକାର ଥିଲା । ଓଧ ଆଉ ରିଲାଙ୍କ ପାଇଁ ନିଜ ଘର ର ଅଗଣା ଭିତରେ ଘର ଖଣ୍ଡେ ତିଆରି କରି ଦେଲେ ଆଉ ପାଖରେ ରଖିଲେ । ଭାଗ୍ୟ ଯେତେ ବେଳେ ସାଙ୍ଗରେ ଥାଏ ସେତେବେଳେ ଭିକାରି ବି ଘୋଡା ଚଢେ ଆଉ ଭାଗ୍ୟ ସାଙ୍ଗରେ ନଥିଲେ ନଳ ରାଜା ବି ଘୋଡା ପାଇଁ ଘାସ କାଟେ । ଓଧ ଆଉ ରିଲା ଜୀବନ ର ସଂଘର୍ଷ ରେ ଜିତି ଗଲେ । ଆଉ ବାପ ମା ହେବାର ସୌଭାଗ୍ୟ ବି ପାଇଲେ । ପ୍ରଥମ କରି ବାପ ମା ହେଲା ପରେ ଓଧ ଆଉ ରିଲା ଦୁଇ ଜଣଙ୍କ ଖୁସି ଦେଖେ କିଏ ? ପିଲାଟି ର ଛୋଟ ଛୋଟ ହାତ ଗୋଡ, କୁନି କୁନି ଆଙ୍ଗୁଠି, ଚେପେଟା ନାକ, କୁଆଁ କୁଆଁ କାନ୍ଦ, ସେମାନଙ୍କ ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର କରିବ ପାଇଁ ଯଥେଷ୍ଟ ଥିଲା । ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ପିଲା ଟି ବଡ ହେବାରେ ଲାଗିଲା । ତାର ଦରୋଟି କଥା ଶୁଣି ଓଧ ଆଉ ରିଲା ଯେମିତି ଦୁନିଆଁ ର ସବୁ ଦୁଃଖ ଭୁଲି ଭୁଲି ଯାଉଥିଲେ ।
ପିଲାଟି ର ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ସେ ସବୁ ଦୁଃଖ, ପଛ କଥା ସବୁ ଭୁଲି ଯିବାକୁ ବସିଲେ । ମରଣ ମୁହଁ ରୁ ବଞ୍ଚେଇବା ଲୋକ କୁ କଣ କିଏ କେବେ ଧୋକା ଦେଇ ପାରେ । ଓଧ ଆଉ ରିଲା ବି ବାଞ୍ଛାନିଧି ବାବୁଙ୍କ ପ୍ରତି ବିଶ୍ଵସ୍ଥ ହୋଇ ରହିଲେ । ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ଓଧ, ବାଞ୍ଛାନିଧି ବାବୁଙ୍କ ପ୍ରିୟ ପାତ୍ର ହୋଇ ଗଲା । ଏବେ ସେ ବାଞ୍ଛାନିଧି ବାବୁଙ୍କ ମ୍ୟାନେଜର ।
ସହରରେ ଲୋକେ ଜାତି କି ଗୋତ୍ର ଦେଖନ୍ତି ନାହିଁ ଦେଖନ୍ତି ପଇସା । ଯାହାର ଯେତେ ପଇସା ସେ ସେତେ ବଡ଼ଲୋକ । ତା’ର ସେତେ ବଡ ଜାତି । ଏଠି ବ୍ରାହ୍ମଣ, କ୍ଷତ୍ରିୟ, ବୈଶ୍ୟ ଆଉ ଶୁଦ୍ର ଜାତି ନଥାଏ, ଏଠି ଥାଏ ପଇସା ର ଜାତି, ଧନୀ ଆଉ ଗରିବ । ଓଧ ପୁଣି ଥରେ ଉଦ୍ଧବ ହୋଇ ଗଲା । ଏବେ ସେ ଉଦ୍ଧବ ବାବୁ । ମ୍ୟାନେଜର ସାର । ଏଠି କେହିବି ତାକୁ କେବେ ତା ଜାତି କି ଗୋତ୍ର ପଚାରି ନାହାନ୍ତି । ଏପରିକି ବାଞ୍ଛାନିଧି ବାବୁ ବି ନୁହଁ । ସେ ଏବେ ଘର ର ଜଣେ ମେମ୍ବର ।
ଉଦ୍ଧବ ବାବୁଙ୍କର ଗୋଟେ ପୁଅ ଆଉ ଗୋଟେ ଝିଅ । ରିଲା ର ସଂସାର କହିଲେ ଓଧ, ପୁଅ ଆଉ ଝିଅ । ପୁଅ ଏବେ ଯୁକ୍ତ ଦୁଇ ପରୀକ୍ଷା ଦେବ ଆଉ ଝିଅ ର କ୍ଲାସ ୧୦ । ପୁଅ ର ନାଁ ସୌମ୍ୟ ସୁଦର୍ଶନ ଆଉ ଝିଅ ର ନାଁ ପ୍ରିୟଙ୍କା ପ୍ରିୟଦର୍ଶିନୀ । ନାଏକ ର ସାଙ୍ଗିଆ କୁ ସେ କେବେଠୁ ପୋଛି ଦେଇଛି । ନିଜ ନାଁ ରଖିଛି ଉଦ୍ଧବ ଚରଣ ।
ଓଡ଼ିଆ କାହାଣୀ 