ଅନାବିଳ ପ୍ରେମ ..

ଅନାବିଳ ପ୍ରେମ

ସୁବଳ ମହାପାତ୍ର

            ସୁଦୁର ଗୁଜୁରାଟ ର ଗାନ୍ଧିନଗର I ସେଦିନ ଥାଏ ରବିବାର I ଆକାଶ ଏକା ଏକା ଖଟରେ ଶୋଇ କଣ ସବୁ ଭାବୁଥାଏ I  କିଛି ଥଳ କୁଳ ନଥାଏ ଭାବନାର I   କେତେବେଳେ ଝରକା ଦେଇ ବାହାରେ ଆକାଶର ସୌନ୍ଦର୍ଯ ଦେଖୁଥାଏ ତ କେତେବେଳେ ବୁଲୁଥିବା ଫ୍ୟାନ୍ କୁ ଚାହିଁ ତାର ପରକୁ ଦେଖିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥାଏ  I  କୌଣସି  କାମ ବି କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ନଥାଏ ତାର I  ” ଛେଃ  , ଦିନଟI  ପୁରା ବେକାର ! କିଛି କାମ ନାହିଁ I  କ’ଣ କରିବ ମଣିଷ ?

           ଏକା ରହି ରହି ବିରକ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା ସେ I  ସୋମବାର ରୁ ଶନିବାର ଅଫିସ୍ I  ଚାକିରୀ କରେ software କମ୍ପାନି ରେ I  ଯାହା ଯେମିତି କଟି ଯାଉଥାଏ ଜୀବନ I  କିନ୍ତୁ ରବିବାର ଟା ଭାରୀ ମାନ୍ଦା I  କିଛି କାମ ନଥାଏ I  ଶୋଇ ଶୋଇ ବିରକ୍ତ ଲାଗୁଥାଏ ତାକୁ I  କେତେ ଫିଲିମ୍ ଦେଖିବ ଲାପଟପ୍ ରେ I  ନହେଲେ ଫେସବୁକ୍ I  କିନ୍ତୁ କେତେ ସମୟ ? ଅଫିସ୍ ର  କଲିଗ୍ ମାନେ ତ ସବୁ ଦିନ କାମରେ ବ୍ୟସ୍ତ I  ଶନିବାର ଅଫିସ୍ ସରିଲା ପରେ ସମସ୍ତେ ଚାଲିଯିବେ ୬୦-୮୦ କି.ମି. ଦୁରରେ ଥିବା ସେମାନଙ୍କ ଘରକୁ I  ବାକି କଲିଗ୍ ଯେଉଁମାନେ ଗାନ୍ଧିନଗର ରେ ପରିବାର ନେଇକି ଅଛନ୍ତି ,ସେମାନେ ନିଜ ନିଜ ସଂସାର ରେ ବ୍ୟସ୍ତ I  କେହି ଜଣେ ହେଲେ ବି ସାଙ୍ଗ ନାହାଁନ୍ତି କୁଆଡେ ଗୋଟେ ବୁଲି ଯିବାପାଇଁ  I  ଏକା ଏକା ବୁଲିବାକୁ ଜମା ଭଲ ଲାଗେ ନାହିଁ ଆକାଶକୁ I  ହେଃ , ଏକା ଏକା କଣ ଗୋଟେ ବୁଲିବ I  ଗୋଠ ଛଡା ଭଳି ଲାଗେ ତାକୁ I  ପାର୍କ୍ ଗଲେ ଏକା , କିଛି ଚଟ୍ ପଟା ଖାଦ୍ୟ ଖାଇଲେ ଏକା , ଏୟା କଣ ଜୀବନ ?  ସ୍ତ୍ରୀ , ପିଲାଛୁଆ ହେଲେ ଥାନ୍ତେ I  କମ୍ ସେ କମ୍ ଏକା ତ ଲାଗନ୍ତI  ନାହିଁ I  କିନ୍ତୁ ସେ ତ ବାହା ହେଇନି I  ଗାର୍ଲଫ୍ରେଣ୍ଡ ହେଲେ ଥାନ୍ତା I  ତା ସହ ବି ସମୟ ବିତି ଯାଆନ୍ତା I  କିନ୍ତୁ ନାଁ କେହି ନାହାନ୍ତି I  ଜୀବନରେ କେବେ କୌଣସି ଝିଅ ପ୍ରତି ସେ ତା ପ୍ରେମକୁ ଦେଖେଇ ପାରିନି I  ମୋଟ୍ ଉପରେ ସେ କେବେ ସାହସ କରି ପାରିନି କୌଣସି ଝିଅକୁ ପ୍ରେମରେ ଫସେଇବା ପାଇଁ I  ସବୁବେଳେ ଗୋଟେ ଡର “କାଳେ କିଏ ମନା କରିଦବ ,ଅପମାନିତ କରିବ ” I

            ଗାଁରେ ସାଙ୍ଗ ସାଥୀ ମାନଙ୍କୁ ଛାଡି ଆସିବାକୁ ତାର ଜମା ଇଚ୍ଛା ନଥିଲା I  ହେଇଥାନ୍ତା ହେଲେ ଏ ଚାକିରୀ ଭୁବନେଶ୍ବର୍ ରେ I  କିଛି ନହେଲେ ଓଡିଆ ଲୋକ  ତ ମିଳି ଯାଇଥାନ୍ତେ ଗପିବା ଆଉ ବୁଲାବୁଲି କରିବା ପାଇଁ I  ଏଠି ଗୋଟେ ଜାଗା ଯେ ଓଡିଆ ଲୋକଙ୍କୁ ବହୁତ୍ କମ୍ ଦେଖେ I  ସାଙ୍ଗ କରିବାକୁ ସମୟ ନାହିଁ I  ସବୁବେଳେ ତ ଅଫିସ୍ I  ସଫ୍ଟୱାର ଚାକିରୀ I  ଦିନ କି ରାତି ନଥାଏ I

       ଭାବି ଭାବି ଆକାଶ କୁ ନିଦ ଲାଗି ଯାଇଥାଏ I  ହଠାତ୍ କଣ ଗୋଟେ ଶଦ୍ଦରେ ତା ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଗଲା I  ଉଠିକି ବସିଲା ସେ  I  ଦେଖିଲା କିଛି ନାହିଁ I  ବୋତଲ ରୁ ପାଣି ପିଇଲା I  କ’ଣ କରିବ ଏବେ ?କିଛି ସମୟ ଚିନ୍ତା କରି ଗୋଟେ ଓଡିଆ ଗପ ବହି ଉଠାଇ ଆଣିଲା ଥାକରୁ I  ସେ ବହିଟI  ଆଗରୁ ପଢି ସାରିଥିଲେ ବି ଓଲଟେଇଲI  ଆଉଥରେ I  ସବୁ ଗପ ମନେ ଅଛି I  ବହିଟାକୁ ପୁଣି ଫୋପାଡି ଦେଲା ଥାକ ଉପରକୁ I  ଆଉ ଖଟରେ ଗଡି ପଡିଲା I

        କିଛି ଗୋଟେ ଘଟିଗଲା ପରି ତା ମନ ଭିତରକୁ କିଛି ଭାବନା ପଶି ଆସିଲା I  କେମିତି କଟୁଥିବ ସମୟ ,ଯେଉଁମାନେ ବନ୍ଦୀ ହୋଇ ବିଭିନ୍ନ ଜେଲ୍ ରେ ଅଛନ୍ତି I  ସେମାନେ ତ ବୋର୍ ହୋଇ ଯାଉଥିବେ I  ଯେଉଁଠି ଗୋଟେ ଦିନ ସେ ସହ୍ୟ କରି ପାରୁନି , ସେମାନେ କଣ କରୁଥିବେ ତାଙ୍କର ସମୟ କାଟିବା ପାଇଁ I  ଯେଉଁ ବୁଢା ବୁଢୀ ମାନେ ସବୁ ବୃଦ୍ଧI ଶ୍ରମ ରେ ଅଛନ୍ତି I  ସେମାନେ କେମିତି କାଟୁଥିବେ ଜୀବନ I  ଭାବି ଭାବି ତା ମନ ଭାରାକ୍ରାନ୍ତ ହୋଇଗଲା I  ହଠାତ୍ ତା ମନ ଭିତରେ କିଛି ଝଲକ୍ ଦେଖାଗଲା I  କେମିତି ହୁଅନ୍ତା ଯଦି ଏଇ କଏଦୀ ଓ ବୁଢା ବୁଢୀ , ଅକର୍ମନ୍ୟ ଓ ଏମିତି ଜୀବନ କାଟୁଥିବା ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ ସେ କିଛି କରି ପାରନ୍ତI  I  କିନ୍ତୁ କଣ ସେ କରିବ ? କଣ କଲେ ଏମାନେ ଖୁସି ହେବେ ?  ହଠାତ୍ ତା ଆଖି ସେଇ ବହି ଉପରେ ପଡିଲା , ଯେଉଁଟI  କିଛି ସମୟ ପୁର୍ବରୁ ଥାକ ଉପରକୁ ଫୋପାଡି ଦେଇଥିଲା I  କିଛି ଗୋଟେ ପାଇଗଲା  ପରି ତା ମନ ଉତ୍ଫୁଲିତ ହୋଇ ଉଠିଲା I  ହଁ ,ଏଇଟI  ଗୋଟେ ଭଲ ଆଇଡିଆ I  ସେମାନେ ସେମାନଙ୍କ ଅବସର ସମୟ କୁ ବହି ପଢି କି କାଟି ପାରିବେ I  କିନ୍ତୁ ଏତେ ବହି ଆସିବ କେଉଁଠୁ ? ସେ ତ ଗୁଜରାଟୀ ପଢି କି ଲେଖି ଜାଣିନି I  ଏଠି ସେ କେମିତି କାହାକୁ ସାହାର୍ଯ କରିବ ? ତଥାପି ଥରେ  ଚେଷ୍ଟା କରା ଯାଉ I  ଯଦି କିଛି ହୋଇପାରିଲା I

         ସେ ପ୍ୟାଣ୍ଟ ଆଉ ସାର୍ଟ ପିନ୍ଧି ବାହାରିଲା ତଳ ମହଲାରେ ଥିବା ତାର ଘର ମାଲିକ ଘରକୁ I  ମନରେ ଚିନ୍ତା ଥିଲା ଯେ ମଉସାଙ୍କ ସହ କଥା ହୋଇ କିଛି ଅଦରକାରୀ ବହି କି ମ୍ୟାଗାଜିନ୍ ଏକାଠି କରିବା I  ସେଠି କଥା ହୋଇ ସାରିଲା ଓ ଚାରିଟI  ପୁରୁଣା ବହି ଓ କିଛି ପୁରୁଣା ମ୍ୟାଗାଜିନ୍ ଧରି ସେ ରୁମ୍ କୁ ଫେରି ଆସିଲା  I  ତା ମନ ଖୁସି ହୋଇଗଲା I  ଯଦି ସେ ଏମିତି ପ୍ରତି ସପ୍ତାହରେ ୪/୫ ଟା ଘର ବୁଲିପାରନ୍ତା ତେବେ ମାସ ଶେଷକୁ କିଛି ବହି ଏକାଠି କରିପାରନ୍ତI  I  ଏବଂ ତା ପରେ କଣ କଣ ସବୁ କରିବ ସେ ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କରିବାକୁ ଲାଗିଲା I

          ପ୍ରଥମେ ତାକୁ କିଛି ବହି ଓ ମ୍ୟାଗାଜିନ୍ ଏକାଠି କରିବାକୁ ପଡିବ I  ତାପରେ ତାକୁ ଜେଲ୍, ଅନାଥାଶ୍ରମ, ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ ବିଷୟରେ ଜାଣିବାକୁ ପଡିବ ଓ ତାର ଠିକଣା ଏକାଠି କରିବାକୁ ପଡିବ I  ତାପରେ ସେ ବୁଲି ବୁଲି ସେମାନଙ୍କୁ ଏହି ବହି ପଢିବାକୁ ଦେଇ ପାରିବ I  “ହେଃ ଏତେ ସବୁ କାମ ଏକା କରିବାକୁ ପଡିବ, ସାଙ୍ଗରେ କିଏ ଗୋଟେ ହେଲେ ଥାଆନ୍ତା ” I   ସେ ମନକୁ ମନ କହି ଉଠିଲା ଓ ମନେ ପକେଇବାକୁ ଲାଗିଲା “ଏକେଲା ଚଲୋ ରେ” ଗିତଟିକୁ I  ମନେ ମନେ ଏହି ଗିତଟିକୁ ଗୁଣୁଗୁଣେଇ ସେ ପୁଣି ବାହାରି ଗଲା ଆଉ କିଛି ଘରୁ ବହି ଓ ମ୍ୟାଗାଜିନ୍ ସଂଗ୍ରହ କରିବା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ରେ I

    ତିନି ସପ୍ତାହ ପରେ …

       ପୁଣି ଏକ ରବିବାର I  ସକାଳୁ ଉଠିବାର ଅଭ୍ୟାସ ନଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେ ସକାଳୁ ଉଠି ପଡିଲା I  ଗତ ଦୁଇ ସପ୍ତାହ ଭିତରେ ସେ ବୁଝି ପାରିଛି ଲୋକ ମାନଙ୍କୁ କେମିତି convI nce କରିବାକୁ ହୁଏ I  କିଛି ଲୋକ ତ ପୁରୁଣା ବହି ଓ ମ୍ୟାଗାଜିନ୍ ସବୁ କବାଡି ବାଲାଙ୍କୁ ୩ ଟଙ୍କା କିଲୋରେ ବିକ୍ରି କରିବେ ପଛେ କିନ୍ତୁ ଲୋକଙ୍କ ହିତ ପାଇଁ ଦେବେନି I  କିଛି ଘରୁ ସିଏ ଗାଳି ବି ଖାଇ ସାରିଲାଣି I  କିନ୍ତୁ ଯେତେ ଯେତେ ଲୋକ ହତାଦର କରୁଥାନ୍ତି ତାର ଜିଦ୍ ସେତେ ସେତେ ବଢି ଚାଲିଥାଏ I  କିଛି କିଛି ସହୃଦୟ ଲୋକ ବି ଅଛନ୍ତି ,ଯେଉଁମାନେ ଚଳନ୍ତି ମାସର ମ୍ୟାଗାଜିନ୍ ଓ ବହି ସବୁ ଦେଇ ଦେଉଥାନ୍ତି I  କିଛି ଲୋକ ତ ଏପରିବି କହୁଥାନ୍ତି ଯେ “ଭାଇ ତୁମେତ ଗୁଜରାଟୀ ନୁହଁ ,ଏ ବହି ସବୁ ଅଧା ଦାମ୍ ରେ ବାହାରେ ବିକ୍ରି କରିବାକୁ ନେଉଛ ” I

          ସେ ଯାହାବି ହେଉ ଏବେ କିଛି ବହି ଓ ମ୍ୟାଗାଜିନ୍ ତା ପାଖରେ ଅଛି I  I nternet ରୁ ଗୋଟେ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ ର ଠିକଣା ବି ସେ ସଂଗ୍ରହ କରି ସାରିଛି I  ଆଜି ସେଠାକୁ ଯାଇ ସେ ଦେଖିବ, ଜାଣିବ ଓ କିଛି ବହି ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଇକି ଆସିବ ପଢିବା ପାଇଁ I

           ସକାଳୁ ସକାଳୁ ସେ ଗାଧୋଇ ପାଧୋଇ, କଣ ଦିଟI  ଜଲଖିଆ ଖାଇନେଇ ଘରୁ ବାହାରି ଗଲା I  ସ୍କୁଟର୍ ଷ୍ଟାର୍ଟ କଲାବେଳେ ତାର ମନେପଡିଲା ଯେ ସେ ବହିସବୁ ଆଣିବାକୁ ଭୁଲିଯାଇଛି I  ପୁଣି ରୁମ୍ କୁ ଫେରିଲା ଓ କିଛି ଭଲ ମଲାଟ ଦେଖାଯାଉଥିବା ବହି ଓ ମ୍ୟାଗାଜିନ୍ ଧରି ବାହାରି ଗଲା I  ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ ରେ ପହଞ୍ଚି ସେ ପ୍ରଥମେ ତାର ମ୍ୟାନେଜର୍ କୁ ଦେଖାକରି ସବୁ କଥା କହିଲା I  ସବୁ ଶୁଣି ସାରିଲା ପରେ ମ୍ୟାନେଜର୍ ରାଜି ହେଲେ ଯେ ଯଦି ଆଶ୍ରମର ଅନ୍ତେବାସୀ ଚାହିଁବେ ତେବେ ସେ ବହି ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଇ ପାରିବ ଓ ପୁଣି ପ୍ରତି ୭-୧୫ ଦିନ ଅନ୍ତରରେ ଆସି ପୁରୁଣା ବହି ସବୁ ଫେରେଇ ନେଇ ନୁଆ ବହି ସବୁ ଦେଇ ପାରିବ I

         ସମସ୍ତଙ୍କ ଆଗକୁ ଗଲା ବେଳକୁ ତାକୁ କେମିତି ନର୍ଭସ୍ ଲାଗୁଥାଏ I  ତଥାପି ସାହସ ସଞ୍ଚୟ କରି ସେମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ଗଲା ଓ ବାଟରୁ ନେଇଥିବା ମିଠା ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ ବାଣ୍ଟି ଦେଲା I  ତାପରେ ତାର ସାରଗର୍ଭକ ଭାଷଣ ଦେଲା ଓ ସମସ୍ତଙ୍କ ଠାରୁ ପ୍ରଶଂସI  ପାଇ ଖୁସି ହୋଇଗଲା I

            ଏବେ ତାର ବହି ଓ ମ୍ୟାଗାଜିନ୍ କଲେକ୍ସନ୍ ଓ ଭିନ୍ନ୍ ଭିନ୍ନ୍ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ, ଜେଲ୍, ଅନାଥାଶ୍ରମ ଗୁଡିକୁ ଯିବା ଆସିବା ଓ ବହି ଦେବI  ନେବା ଚାଲୁରହିଲା I  ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଆତ୍ମିୟତା ବଢିଚାଲିଲା ଓ ତାର ଛୁଟି ସମୟ କଟିବାକୁ ଲାଗିଲା I  ତା ଅଫିସ୍ ର ଲୋକ ମାନେ ଜାଣିଲI  ପରେ କିଛି ଖୁସି ହେଲେ ,କିଛି ସାହାର୍ଯ କଲେ ,ଆଉ କିଛି ତାକୁ ହତୋସ୍ଚI ହ ବି କଲେ I  କିନ୍ତୁ କେହି ଜଣେ ବି ତା ସହ ଆଗେଇ ଆସିଲେ ନାହିଁ I  ସେ ଯେଉଁ ଏକI  କୁ ସେଇ ଏକI  ହିଁ ସବୁ କରି ଚାଲିଲା I

           କିଛି ଗୋଟେ ଛୁଟି ଦିନ I  ସେଦିନ କୁଆଡେ ଯିବାକୁ ତାର ମନ ନଥାଏ I  ଖରା ବଢି ଯାଇଥାଏ I  ଦୋକାନରୁ ଗୋଟେ ଘୋଳ ଦହୀ କିଣି, ପିଇ ପିଇ ବାଟରେ ଆସୁଥାଏ ଚାଲି ଚାଲି I  ହଠାତ୍ ଗୋଟେ ଘର ଆଗରୁ ଦୁମ୍ କରି ଗୋଟେ ଶବ୍ଦ ହେଲା I  ସେ ଚାହିଁ ଦେଖିଲI  ବେଳକୁ ଗୋଟେ ୧୭-୧୮ ବର୍ଷର ଝିଅ ଗୋଟେ ବଡ ବହିକୁ ତଳେ କଚାଡି ଦେଇ ବାପାଲୋ ମାଲୋ କହି ଘର ଭିତରକୁ ଦୌଡି ପଳେଇଲI  I  ଆକାଶ ସେଠାକୁ ଯାଇ ଦେଖିଲI  ବହି ଉପରେ ଗୋଟେ ମଲା ଅସରପା I  ସେ ବହିଟିକୁ ସଫI କରି ସାରିଲା ବେଳକୁ ସେ ଝିଅଟି ତା ପଛ ପଟେ ଠିଆ ହୋଇଥାଏ I  ଗୋଟେ ଛୋଟ “ଥାଙ୍କ ୟୁ” କହି ଝିଅଟି ମୁରୁକି ହସିଦେଲା ଓ ପଚାରିଲା “ତୁମେ ସିଏନା, ଯିଏ ସେଦିନ ଆମ ଘରକୁ ବହି ମାଗିବାକୁ ଆସିଥିଲ ଓ ବାପା ତୁମକୁ ଗାଳି ଦେଇ ଫେରେଇ ଦେଇଥିଲେ” I

ଆକାଶ – ହଁ କହି ବହିଟି ଝିଅ ହାତକୁ ବଢେଇ ଦେଲା I

ଝିଅ – ଆପଣ ବହି ସବୁ ନେଇ କଣ କରନ୍ତି?

ଆକାଶ – ବହି ଓ ମ୍ୟାଗାଜିନ୍ ନେଇ ମୁଁ ଜେଲ୍ ରେ ଥିବା କଏଦୀ, ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ ଓ ଅନାଥାଶ୍ରମ କୁ ଯାଏ ଓ ସେମାନଙ୍କୁ ପଢିବାକୁ ଦିଏ I

 ଝିଅ – ଆପଣ କଣ ସମାଜସେବୀ?

ଆକାଶ – ପାର୍ଟ ଟାଇମ

ଝିଅ – (ତାସ୍ଛଲ୍ୟର ସହ ହସ ଖେଳେଇ ) ଫୁଲ ଟାଇମ ରେ ଆପଣ କଣ କରନ୍ତି ?

ଆକାଶ – ମୁଁ ଜଣେ ସଫ୍ଟୱାର ଇଞ୍ଜିନିଅର .

          ଝିଅଟିର ମୁହଁରୁ ତାସ୍ଛଲ୍ୟର ହସ ଲିଭିଗଲI  ଓ ସେ ଆଶ୍ଚଯ୍ୟ ହୋଇ କି ପଚାରିଲା, ତେବେ ଆପଣ ସେଦିନ କିଛି କହିଲେ ନାହିଁ କାହିଁକି , ଯେତେବେଳେ ବାପା ଆପଣଙ୍କୁ ୟାଡୁ ସାଡୁ କହୁଥିଲେ I

 ଆକାଶ – ମ୍ୟାଡାମ୍! ମୁଁ ବହି ମାଗିବାକୁ ଆସିଥିଲି ଅନାଥ, ବୃଦ୍ଧ ଓ ଜେଲ୍ ର କଏଦୀ ମାନଙ୍କ ପାଇଁ , ଗଣ୍ଡଗୋଳ କରିବାକୁ ନୁହେଁ I

          ଏତିକି କହି ଆକାଶ ଚାଲିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲା I  ଆକାଶ ର ଦୁରକୁ ଯିବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଝିଅଟିର ଆକାଶ ପ୍ରତି ଥିବା ଭୁଲ୍ ଧାରଣା ବି ଦୁରେଇ ଦୁରେଇ ଯାଉଥିଲା I

          ଝିଅଟି ସେମିତି ଠିଆ ହୋଇ ରହିଥିଲା ଓ ଆକାଶର ଯିବା ବାଟକୁ ଚାହିଁଥିଲା I  ଦୃଷ୍ଟି ର ଅନ୍ତରାଳକୁ ଯିବା ପରେ ଝିଅଟି ଘରକୁ ଫେରି ଆସିଲା ଓ ଆକାଶ ପ୍ରତି ତା ବାପା କରିଥିବା ବ୍ୟବହାର ପାଇଁ ଅନୁତପ୍ତ ହେବାକୁ ଲାଗିଲା I  କିଛି ଦିନ ପରେ ସେ ଝିଅ ଆକାଶ ଯାଇଥିବା ବୃଦ୍ଧI ଶ୍ରମ ଓ ଅନାଥାଶ୍ରମ କୁ ଯାଇ ଆକାଶ ବିଷୟ ରେ ଖବର ସଂଗ୍ରହ କରିବାକୁ ଲାଗିଲା I  ଯେତେ ଯେତେ ସେ ଆକାଶ ର ପ୍ରଶଂସI  ଶୁଣୁଥାଏ, ସେତେ ସେତେ ଅନୁତପ୍ତ ହେଉଥାଏ I

                                     ଏକ ମାସ ପରେ….

          ରବିବାର, ଆକାଶ ର ନିଦ ଭାଙ୍ଗି ନଥାଏ I  ସକାଳ ୭ ଟା I  ଆକାଶ ର ସେଦିନ ଡେରିରେ ଗୋଟେ ଅନାଥାଶ୍ରମକୁ ଯିବାର ଥାଏ I  ସେଥିପାଇଁ ସେ ସକାଳ ୮ ଟା ରେ ଉଠିବା ପାଇଁ ଆଲାରାମ୍ ଦେଇଥାଏ I  ହଠାତ୍ କବାଟ ଠକ୍ ଠକ୍ ହେଲା I  ଆକାଶ ନିଦ ମଳ ମଳ ଆଖିରେ ଦେଖିଲା ୭ ଟା ବାଜିଛି I  ପୁଣି ତା କବାଟରେ ଠକ୍ ଠକ୍? ସେ ଭାବି ପାରିଲାନି କିଏ ହେଇଥିବ I  ଏଠାକୁ ଆସିବାର ଦେଢ ବର୍ଷ ହେଲାଣି, କେବେବି କେହି ତା ଘରକୁ ଆସନ୍ତି ନାହିଁ I  ଆଜି କିଏ? ପୁଣି ଏତେ ସକାଳୁ?

         ଆକାଶ କବାଟ ଖୋଲି ଦେଖିଲା I  ୬-୭ ଜଣ ପୁଅ, ଝିଅ ତା ରୁମ୍ ଆଗରେ ଠିଆ ହୋଇଥାନ୍ତି I  ସେ ଆଶ୍ଚଯ୍ୟ ହେଇ ପଚାରିଲା କଣ ହେଲା I  ସେମାନଙ୍କ ଭିତରୁ ଜଣେ କହିଲା, ସାର ଆମେ ବି ଆପଣଙ୍କ ସହ ମିସିବI କୁ ଚାହୁଁ I

ଆକାଶ – ମାନେ ?

ପିଲା – ସାର୍ ଆମେ ଜାଣିଛୁ ,ଆପଣ ବହୁତ୍ ବଡ କାମ କରୁଛନ୍ତି I  ପୁଣି ଏକI  ଏକI  I

ଆକାଶ – ତମେ ମାନେ କଣ ଚାହଁ ?

ପିଲା – କିଛିଦିନ ପୁର୍ବରୁ ଅନମୋଲ୍ ଆମମାନଂକୁ ଆପଣଂକ ବିଷୟରେ କହିଲା I  ଆମେ ସମସ୍ତେ ମିଶି ଆପଣ ଯାଇଥିବା ଜାଗା ଗୁଡିକୁ ଗଲୁ ,ସେଠାରେ ଆପଣ କ’ଣ କ’ଣ କରୁଛନ୍ତି ଜାଣିବା ପାଇଁ I  ସବୁ ବୃଦ୍ଧI ଶ୍ରମ ,ଅନାଥାଶ୍ରମ ବୁଲି ସାରିଲା ପରେ ଆମେ ଜାଣିଲୁ ଆପଣ କେତେ ମହାନ୍ କାମ କରୁଛନ୍ତି I  ତେଣୁ ଆମେବି ଆପଣଙ୍କୁ ସାହାର୍ଯ୍ୟ କରିବାକୁ ଆସିଲୁ I

ଆକାଶ – କିନ୍ତୁ ତମେ ମାନେ କିଏ?

ପିଲା – ସାର୍ ,ଆମେ ସମସ୍ତେ ସାଙ୍ଗ I  +୨ ରେ ପଢୁଛୁ I  ଆମେ ମାନେ ସମସ୍ତେ ଆପଣଙ୍କ ଫ୍ୟାନ୍ ହୋଇଯାଇଛୁ I  ପ୍ଲିଜ ମନା କରନ୍ତୁ ନାହିଁ I  ଆମକୁ ବି କିଛି ସେବା କରିବାର ସୁଯୋଗ ଦିଅନ୍ତୁ I  ଆମେ ଆମ ଘରେ ଏ ବିଷୟରେ କହିକି ଆସିଛୁ I  ସେମାନେ ବି ସମସ୍ତେ ଖୁସି I  ପ୍ଲିଜ ସାର, ମନା କରନ୍ତୁ ନାହିଁ I

ସମସ୍ତେ ଏକ ସ୍ଵରରେ — ପ୍ଲିଜ ସାର, ପ୍ଲିଜ, ପ୍ଲିଜ, ପ୍ଲିଜ.

ଆକାଶ – ଠିକ୍ ଅଛି, କିନ୍ତୁ ଆଜି ନୁହେଁ I  ତମେମାନେ ଆସନ୍ତା ରବିବାର ଠିକ୍ ୯ ଟା ରେ ଏଠାକୁ ଆସ I  ତା ପରେ ଚିନ୍ତା କରିବା I

            ସମସ୍ତେ ଗଲା ପରେ ଆକାଶ କବାଟ ବନ୍ଦକରି ଭିତରକୁ ଆସିଲା ଓ ଭାବିବାକୁ ଲାଗିଲା I  ସେ ଝିଅଟି ନାଁ ତାହେଲେ ଅନମୋଲ୍ I  ଯେଉଁଠି ବଡ ମାନେ ବୁଝି ପାରୁନାହାଁନ୍ତି ସେଠି ଏଇ ଟିକି ଟିକି ପିଲା ମାନେ ତାକୁ ସହଯୋଗ ର ହାତ ବଢାଉଛନ୍ତି I  ବାଃ ରେ ଦୁନିଆ I

            ତାପର ରବିବାର, ସମୟ ୮:୫୦ I  ସବୁ ପିଲା ଆସି ଆକାଶ ର ଘରେ ପହଁଚିଲେ I  ସାଙ୍ଗରେ କିଛି ବହି ଓ ମ୍ୟାଗାଜିନ୍ ନିଜ ନିଜ ଘରୁ ଓ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଠାରୁ ଆଣି ଆସିଥାନ୍ତି I  କଥାବାର୍ତା ପରେ ସମସ୍ତେ ଠିକ୍ କଲେ ଯେ ସେମାନେ ମିଳି ମିଶି କାମ କରିବେ I  କିଏ କେଉଁଠିକୁ ଯିବ ବହି ମାଗିବା ପାଇଁ ଆଉ କିଏ କିଏ ସବୁ କେଉଁ ଆଶ୍ରମକୁ ଯିବେ I  ବହି collect ହବ ଓ ନୁଆ ବହି ଦିଆଯିବ I  କାହାକୁ କେଉଁ ବହି ଦିଆ ଯିବ ତାର ଗୋଟେ ଲିଷ୍ଟ ରହିବ I  କେଉଁଠୁ କେଉଁ ବହି ଆସିଲା ,କିଏ ନେଲା ,କେବେ ଫେରେଇଲା ସବୁର ଲିଷ୍ଟ I  ଅନମୋଲ୍ ସେ ଦାୟିତ୍ୱ ନେଲା I  ପ୍ରଥମେ ଆକାଶ ରାଜି ହେଉ ନଥିଲା ଏସବୁ ପାଇଁ I  ପିଲା ମାନେ ପଇସା ଖର୍ଚ କରିବେ ଯିବା ଆସିବା ପାଇଁ I  ସେମାନଙ୍କ ଘରେ କଣ କହିବେ ସେଥିପI ଇଁ I  କିନ୍ତୁ ସବୁ ପିଲା କହିଲେ ଯେ ଆମେ ଘରେ କହିଚୁ ଓ ଘରେ ପରମିସନ ବି ଦେଇଛନ୍ତି I  ଆମେ ଘରୁ ଏକ୍ସଟ୍ରା ପଇସା ବି ଆଣୁନୁ I  ଆମ ନିଜ ଇଛାରେ ଆମ ପକେଟ ମନି ରୁ ଆମେ ଏ ସବୁ କାମ କରିବୁ I  ତା ପରେ ଆକାଶ ରାଜି ହେଲା ଓ ସମସ୍ତେ କାମରେ ଲାଗିଗଲେ I

            କିଛିଦିନ ପରେ ଆକାଶ ଜାଣିଲI  ଯେ, ପିଲାମାନେ ସବୁବେଳେ ମିଠା କିମ୍ବା ଚକୋଲେଟ୍ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ଆଶ୍ରମ ମାନଙ୍କୁ ଯାଉଛନ୍ତି I  ପଇସା କେଉଁଠୁ ଆସୁଛି ? ଅନମୋଲ୍ କହିଲା ଆମେ ଗୋଟେ ପାଣ୍ଠି କରିଛୁ I  ପିଲାମାନେ ଯିଏ ଯାହା ଦେଲା ଏସବୁ ସେଇଥିରୁ ଖର୍ଚ ହେଉଛି I  ଆକାଶ ଶୁଣି ଖୁସି ହେଲା ଓ ନିଜ ଦରମାରୁ ୧୦୦୦ ଟଙ୍କା କାଢି ସେ ପାଣ୍ଠି ରେ ମିଶାଇଲା I

ଏସବୁ କାମ ଭିତରେ ଅନମୋଲ୍ ଯେ ଆକାଶ ର ପ୍ରେମ ରେ ପଡି ସାରିଲାଣି, ସେକଥା କାହାକୁ ଜଣା ନ ଥାଏ I  ଆକାଶ ପାଖେ ପାଖେ ରହିବାକୁ, ଆକଶ୍ ସହ କଥା ହେବାକୁ, ଆକଶ୍ ବିଷୟ ରେ ଭାବିବାକୁ, ଜାଣି ଜାଣି ଭୁଲ୍ କରି ଆକଶ୍ ଠୁ ଗାଳି ଖାଇବାକୁ ତାକୁ ଭଲ ଲାଗୁଥାଏ I  ସେ ମିଛ ମିଛ ରେ ଡରି ଯାଉ ଥାଏ ଆଉ ଜାଣି ଜାଣି ଆକଶ୍ କୁ ସରି କହିବାକୁ ବାଧ୍ୟ କରୁ ଥାଏ I  ଏସବୁ ତାକୁ ଭଲ ଲାଗୁଥାଏ I  ଅନମୋଲ୍ ଭାବୁଥାଏ, ସବୁଦିନ ରବିବାର ହୁଅନ୍ତାନି? ସବୁଦିନ ଆମେ ଏକାଠି କାମ କରନ୍ତୁ I  ଏବେ କେବଳ ରବିବାର, ଅନ୍ୟ ଦିନ ମାନଙ୍କ ରେ ତ ସମସ୍ତେ ବ୍ୟସ୍ତ I  କେବେ କେମିତି ଶନିବାର ସମସ୍ତେ ଏକାଠି ହୁଅନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସବୁଦିନ ଅନମୋଲ୍ ର ଆକାଶ ସହ ଦେଖା ହୁଏନି I  ଆକଶ୍ ଅଫିସ୍ ଗଲା ବେଳେ ଅନମୋଲ୍ ଝରକା ଭିତରୁ ଉଙ୍କି ମାରେ କିନ୍ତୁ କେବେ ଦେଖି ହୁଏ କେବେ ଦେଖି ବି ପାରେନି I  ସୋମବାର ରୁ ଶନିବାର ଯାଏ ଅନମୋଲ୍ ଆଖିରେ ନିଦ ନ ଥାଏ I  ସେ ଅପେକ୍ଷା କରେ ରବିବାର କୁ I  ବେଳେ ବେଳେ ଏତେ ଅନ୍ୟ ମନସ୍କ ହୋଇ ଯାଏ ଯେ, ତା ସାଂଗମାନେ ପଚାରନ୍ତି କ’ଣ ଭାବୁଚି, ସେ କଥା ଟାଳି ଦିଏ I

କିଛି ଦିନ ପରେ ଆକଶ୍ ଅନୁଭବ କଲା ଯେ, ଅନମୋଲ୍ ତାକୁ ଲୁଚି ଲୁଚି ଦେଖୁଚି I  ବେଳେ ବେଳେ ତାକୁ ଲାଜ କରୁଛି I  ସୋମବାର ରୁ ଶନିବାର ଅପେକ୍ଷା ପରେ ରବିବାର ସେ ଉତ୍ଫୁଲିତ ହୋଇ ଉଠୁଚି ଓ ସେ ନଦେଖିଲା ବେଳେ ତାକୁ କଣେଇ କଣେଇ ଚାହୁଁଚି I  ଆକଶ୍ ବେଳେ ବେଳେ ଭାବେ ଏହା କଣ ପ୍ରେମ? କିନ୍ତୁ ସେ ଯେ ପ୍ରେମ କରି ପାରିବ ନାହିଁ I  ୨୮ ବର୍ଷ ର ପିଲା I  ଘର ଓଡିଶା ରେ, ଘରେ ବିଧବା ମା, ଦୁଇଟି ଅବିବାହିତ ଭଉଣୀ, ଜମି ବୋଲି ଗୁଣ୍ଠେ ନାହିଁ I  ବାପାଙ୍କ ପେନସନ୍ ମାସ ଅଧା ରେ ଶେଷ I   ଛୋଟ ବେଳେ ଭଲ ପାଠ ପଢୁଥିଲା ବୋଲି ସମ୍ପର୍କିୟ ମାନଙ୍କ ସହାୟତା ରେ ଧାର୍ ଉଧାର୍ କରି ତା ମା ତାକୁ ପାଠ ପଢାଇଲେ I   ସେ ଏବେ ଚାକିରୀ କଲା ପରେ ଷ୍ଟଡି ଲୋନ, ଧାର୍ ଉଧାର୍ , ସୁଝିଲା ବେଳକୁ ପାଖରେ ୧୦୦୦-୨୦୦୦ ଟଙ୍କା ରହୁଚି ,ସେଥିରେ ପୁଣି ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବଙ୍କ କାମ ନିମନ୍ତ I  ପଇସା ଶେଷ I  ତା ସ୍ବପ୍ନ ସବୁ ସ୍ବପ୍ନ ରେ ରହିଛି I  ଜମି କିଣି ଘର କରିବ, ଭଉଣୀ ମାନଙ୍କୁ ବାହା ଦେବ, ଗାଡି କିଣିବ,ଘର ସଂସାର କରିବ, ମା କୁ ଭଲରେ ରଖିବ ଇତ୍ୟାଦି ଇତ୍ୟାଦି I  ସବୁ ସ୍ବପ୍ନ ସ୍ବପ୍ନ ରେ ହିଁ ଅଛି I  ଏଠି ଅଫିସ୍ ଯିବାକୁ ଅସୁବିଧା ହେଲା ବୋଲି ତା’ ଘର ମାଲିକ ର ପୁରୁଣା ସ୍କୁଟର୍ କୁ ସେ ବ୍ୟବହାର କରୁଚି ବେଳେ ବେଳେ I

             ସେ କଣ ପ୍ରେମ କରିପାରିବ ଗୋଟେ କ୍ଲାସ୍-୧ ଅଫିସର୍ ର ଝିଅ କୁ? ଯାହା ପାଖରେ ଦୁଇ ଦୁଇଟା କାର୍, ଗୋଟେ ଦାମୀ ମଟର୍ ସାଇକେଲ୍,ଝିଅ  ପାଇଁ ସ୍କୁଟି, ଚାକର ପାଇଁ ବାଇକ, ତିନି ମହଲା କୋଠା, ସବୁ ଘରେ AC ଲାଗିଛି, ଘର ଆଗରେ ଦି ଟା ଲୋକ ସବୁ ବେଳେ ଠିଆ ହୋଇ ଥାନ୍ତି, ତା ସହ ଅଚଳାଚଳ ସମ୍ପତି I  ସେ କଣ ଭଲ ପାଇ ପାରିବ? ନାଁ, ଏହା ସମ୍ଭବ ନୁହଁ I  କେବେ ବି ନୁହଁ I

            ବେଳେ ବେଳେ ଅନମୋଲ୍ ଆଉ ତା ସାଙ୍ଗ, ଆକଶ୍ କୁ ଦେଖି ଚିମୁଟା ଚିମୁଟୀ ହୋଇ ହସନ୍ତି I  ଆକଶ୍ ଭାବେ ଯଦି କେବେ ଅନମୋଲ୍ ତାକୁ ଭଲପାଏ ବୋଲି ସାମନା ରେ କହେ ସେ କଣ କରିବ ? କ’ଣ କହିବ ଅନମୋଲ୍ କୁ ? କଣ ଉତ୍ତର ଦେବ ତା’ ପ୍ରଶ୍ନ ର? ହଁ କହିବ ନା ନାଁ କହିବ ? ଆକଶ୍ କିଛି ଭାବିପାରେ ନାହିଁ I  ସେ ନାଁ ହିଁ କରିବ I  କିନ୍ତୁ ତା’ପରେ ଅନମୋଲ୍ କଣ କରିବ ? ଏଠାକୁ ଆସିବ ନାଁ, ଆସିବା ବନ୍ଦ କରିଦେବ ? ସେ କିଛି ଚିନ୍ତା କରିପାରେ ନାହିଁ I  ଯାହା ହେବ ଦେଖା ଯିବ I  କିନ୍ତୁ ସେ ଏତେ କଣ ପାଇଁ ଭାବୁଚି ? ଅନମୋଲ୍ ତ ଏଯାଏ କିଛି କହିନି I  କେଜାଣି ତା ମନରେ ପ୍ରେମ ଅଛି ନା ନାହିଁ I      I

            ତା ପର ରବିବାର , ସେଦିନର ପ୍ଲାନ୍ ଅନୁସାରେ ସମସ୍ତେ ବାହାରକୁ ଯାଇଥାନ୍ତି ,କେବଳ ଅନମୋଲ୍ ଆଉ ଆକଶ୍ କୁ ଛାଡି I  ଦିଜଣ ଯାକ ବହି ଆଉ ପଇସା ର ହିସାବ ଦେଖୁଥାନ୍ତି I  ହଠାତ୍ ଅନମୋଲ୍ କଣ ଗୋଟେ କହିବ କହିବ ହୋଇ ରହିଗଲା I  କିଛି ସମୟ ପରେ କହିଲା “ଆକଶ୍, ମୁଁ ତୁମକୁ ଗୋଟେ କଥା କହିବା ପାଇଁ ଚାହେଁ ” I

              (ଆକଶ୍ ଆଶ୍ଚର୍ଯ ହୋଇ ଅନମୋଲ୍ କୁ ଚାହିଁଲା, ଆକଶ୍ ଭାଇ ରୁ ଆକଶ୍ ? )

ଆକଶ୍ :- କୁହ…

ଅନମୋଲ୍ :- ପ୍ଲିଜ୍ ମୋତେ ଭୁଲ୍ ବୁଝିବେନି I  କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ ବହୁତ୍ ଭଲ ପାଏ I

     (ଆକଶ୍ ଆଶ୍ଚର୍ଯ ହୋଇ ଅନମୋଲ୍ କୁ ଚାହିଁ ଥାଏ I  ସେ ତା’ହେଲେ ଯାହା ଭାବୁଥିଲା ସବୁ ଠିକ ? ଅନମୋଲ୍ ତାକୁ ଭଲପାଏ I  ଆକଶ୍ କଣ କରିବ କିଛି ବୁଝି ନପାରି କାମରେ ମନ ଦେଲା I  )

ଆକାଶ :- ଆଛା , ସ୍ବାମିନାରାୟଣ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ କୁ ୧୭ ତାରିଖ ରେ ୨୫ ଟା ବହି ଦିଆ ଯାଇଥିଲା ,ସେଥିରୁ ୧୫ ଟା ୩୦ ତାରିଖ ରେ ଫେରସ୍ତ ମିଳିଛି ,ବାକି ସବୁ ଲିସ୍ଟ୍ ଅଛି କି ନାହିଁ ଦେଖିଲ I

ଅନମୋଲ୍ :- ଆପଣ କ’ଣ ମୋତେ ଭଲ ପାନ୍ତି ନାହିଁ ? ମୁଁ କଣ ସୁନ୍ଦର ନୁହେଁ ?

ଆକାଶ :- ସେ ବାଜେକଥା ଛାଡ ଆଉ କାମରେ ମନଦିଅ I  ଅମେ ଏଠାକୁ ସମାଜସେବା କରିବାକୁ ଆସିଛେ I  ପ୍ରେମ କରିବାକୁ ନୁହଁ I  ତୁମ ବାପା ମା ଏଠାକୁ ସମାଜସେବା କରିବାକୁ ଛାଡିଛନ୍ତି ,  ପ୍ରେମ କରିବାକୁ ନୁହଁ I  ତେଣୁ କାମ ରେ ମନଦିଅ I

        ଅନମୋଲ୍ କିଛି ନକହି ଉଠି ଚାଲିଗଲା I  ଆକଶ୍ ମନେ ମନେ କହିଲା କ’ଣ ଭୁଲ୍ କଲି ? ମୁଁ ୧୬-୧୭ ବର୍ଷ ର ପିଲା ନୁହେଁ ଯେ ପ୍ରେମ କୁ ନେଇକି ଖେଳ ଖେଳିବି I  ମୋ ଉପରେ ଯେତିକି ପ୍ରେସର୍ ଅଛି, ମୋର ଯେତେ କାମ ଅଛି ,ସେ ସବୁର କ’ଣ ହେବ ?

       ତା’ପର ର ଦୁଇଟା ରବିବାର ଅନମୋଲ୍ ଆସିଲା ନାହିଁ I  ଆକଶ୍ କୁ ବିରକ୍ତ ଲାଗିଲା, କଣ ଭାବୁଚି ସେ ଝିଅ ? ଧନୀଘରର ବୋଲି କଣ ଯାହା ଚାହିଁବ ହେବ? ମୋର ବି ତ କିଛି ଅଛି I  ମୁଁ ଯେଉଁ ସିଚୁଏସନ ରେ ଅଛି, ଏଠି ପ୍ରେମ କ’ଣ, ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିବା ବି ମନା I  ମୁଁ କ’ଣ ଭୁଲ୍ କଲି ? ସେ ଛୁଆଙ୍କ ପରିକା ପଚାରିବ ଆଉ ମୁଁ , ହଁ କରିଦେବି? ମୋତେ ପୁଣି ଭାବିବାକୁ କିଛି ସମୟ ଦର୍କାର୍ କି ନାହିଁ ?

ଦୁଇ ସପ୍ତାହ ପରେ ବି ଅନମୋଲ୍ ଆସିଲା ନାହିଁ I  ଆକାଶ ତ ସାଂଗ ମାନଂକୁ ପଚାରି କି ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲା ଯେ ,ସେ ଠିକ ଠାକ୍ ଅଛି କିନ୍ତୁ କହୁଚି ତା ଦେହ ଖରାପ୍ I  ଅନ୍ୟ କେହି ନଜାଣିଲେ ବି ଆକାଶ ଠିକ ଜାଣିପାରିଲା ଯେ କାରଣ ଟା କ’ଣ?

       ତା’ପର ରବିବାର, ଅନମୋଲ୍ ଆସି ପହଞ୍ଚିଲା ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ସହ ଆଉ ପୁର୍ବ ପରି କାମ କରିବାକୁ ଲାଗିଲା ,ଯେପରି କିଛି ବି ହୋଇନି I   ଅନ୍ୟ ମାନଙ୍କୁ ଜାଣିବାର ସୁଯୋଗ ନଦେଲେବି ଆକାଶ ଜାଣି ପାରୁଥିଲା, ଅନମୋଲ୍ ର ବ୍ୟବହାର କୁ I   ସେ କେମିତି ଟିକେ ଦୁରେଇ ଦୁରେଇ ରହୁଥିଲା ଓ ଆକାଶ ନ ଜାଣିପାରିଲା ପରି ତାକୁ କଣେଇ କଣେଇ ଚାହୁଁଥିଲା I   ଆକାଶ କିଛି ନ କହିଲେ ବି ତାକୁ ଏସବୁ ଭଲ ଲାଗୁନଥିଲା I   ଭାବୁଥିଲା କହିଦେବ ତା ଘର ଆଉ ପରିବାର ବିଷୟରେ କିନତୁ ଏଠିକାର ଧନୀ ପିଲାମାନେ କଣ ବୁଝିବେ ଗରିବ ର ଅସହୟତାକୁ ? କେବଳ ଦୟା ଦେଖାଇବେ I   ସେଥିପାଇଁ ସେ କହିପାରିଲାନି ଓ ଠିକ କଲା ଏ ଜାଗା ଛାଡି ଚାଲିଯିବ I

         କିଛିଦିନର ଅପେକ୍ଷା ପରେ ତାକୁ ଭୁବନେଶ୍ବର୍ ରେ ଗୋଟେ ଭଲ ଚାକିରୀ ମିଳିଗଲା I   ଏଇ କିଛିଦିନ ହେବ ସେ ଆଉ ଆଗ ପରି କାମ କିଛି ବୁଝୁ ନଥିଲା I   କିଛି ପିଲାଙ୍କୁ କାମର ଦାୟିତ୍ବ ଦେଇ ସେ ଇଣ୍ଟରଭିଉ ପାଇଁ ପ୍ରିପ୍ୟାର ହେଉଥିଲା I   ମଝିରେ ମଝିରେ ଖାଲି ଯାହା ଖବର୍ ରଖୁଥିଲା I

      ଚାକିରୀ ପାଇ ସେ ଖୁସି ହେଲେବି ,ପିଲାମାନଙ୍କୁ କାହାକୁ ବି ସେ ଏ ବିଷୟରେ ଜଣାଇ ନଥିଲା I  ଆଉ ଗୋଟେ ଶନିବାର ରାତିରେ ସେ ତା ଜିନିଷ pack କରି ଗାନ୍ଧିନଗର୍ ଛାଡି ଚାଲିଗଲା I  ଗଲାବେଳେ ଘର ମାଲିକକୁ ,ଘର ର ଚାବି ଆଉ ଗୋଟେ ଚିଠି ଦେଲା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଦେଇ ଦେବା ପାଇଁ I  ପରଦିନ ପିଲାମାନେ ଆସି ଦେଖିଲେ ଆକାଶ ଭାଇ ନାହାଁନ୍ତି I  ଚିଠି ପଢିଲେ I  ଚିଠି ରେ ଲେଖାଥିଲା :-

ସ୍ନେହ ର ଭାଇ ଓ ଭଉଣୀ ମାନେ,

  ପ୍ରଥମେ ମୋତେ କ୍ଷମା କରିଦେବ I  ବଡଭାଇ ର ଗୋଟେ ନିର୍ବୋଧତା ବୋଲି ଧରି ନେବ I  ତୁମେମାନେ ଏ ଚିଠି ପଢିଲା ବେଳକୁ ମୁ ଗାନ୍ଧିନଗର ରେ ନଥିବି I  କିଛି ନଜଣାଈ ଚାଲି ଯାଉଛି ବୋଲି ଭୁଲ୍ ବୁଝିବନି I  ଯେତେଦିନ ଯାଏ ପାରିବ ବୁଢା ବୁଢୀ ମାନଙ୍କୁ ଓ ଛୋଟ ପିଲା ମାନଙ୍କୁ ସ୍ନେହ ଦେବ I  ବହି ବାଣ୍ଟୁଥିବ I  ତୁମେମାନେ ମୋ ବିଷୟରେ କିଛି ବି ଜାଣିନ I  ମୁଁ ଜଣେଇବା ପାଇଁ ବି ଚାହୁଁନି I  ମୁଁ ଗାନ୍ଧିନଗର୍ ଛାଡିବା ଜରୁରି ଥିଲା I  ସେଥିପାଇଁ ଚାଲି ଯାଉଛି I  ଘରେ ବହି ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଜିନିଷ ସବୁ ଅଛି I  ଚାବି ଆଣି ଘର ଖୋଲିବ I

                                                                                             ଇତି

                                                                                          ଆକାଶ

ଆକାଶ ଭୁବନେଶ୍ବର୍ ରେ ଆସି ପହଞ୍ଚିଲା ଆଉ ତା ନୁଆ କମ୍ପାନୀ ରେ ଯୋଗ ଦେଲା I  ଏଠାରେ ତାକୁ ବହୁତ୍ ସାଙ୍ଗ ମିଳିଗଲେ I  ଘର ର କାମ ସବୁ ଯେପରିକି ଜମି କିଣିବା, ଘର କରିବା, ଭଉଣୀ ମାନଙ୍କୁ ବାହା ଦେବା ଆଦି କାମ ରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିଲା I  କିନ୍ତୁ କେବେବି ଅନମୋଲ୍ ଆଉ ଅନ୍ୟ ପିଲା ମାନଙ୍କ ସହ ସମ୍ପର୍କ ରଖିବାକୁ ଚାହିଁଲାନୀ I  ସମ୍ପର୍କ ରଖିଲେ କାଳେ ଅନମୋଲ୍ ତା ବିଷୟ ରେ ଜାଣିଯିବ , ସେଥିପାଇଁ  ସେ ମୋବାଇଲ୍ ରୁ ବି ସବୁ ନମ୍ବର୍ ଡିଲିଟ୍ କରିଦେଲା I  ଆଉ ଗାନ୍ଧିନଗର ବିଷୟରେ ଭୁଲିଯିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା ଓ ନିଜକୁ ବ୍ୟସ୍ତ ରଖିଲା I  କିନ୍ତୁ କେବେ କେହି ସମାଜ ସେବା କରିବାକୁ ଡାକିଲେ ସେ କଥାକୁ ଆଡେଇ ଯାଉଥିଲା I

୩୦ ବର୍ଷ ପରେ . . .

ଆକଶ୍ ବାବୁ ଆଜି ରିଟାର୍ଡ଼ କରୁଛନ୍ତି I  ଅଫିସ୍ ରେ ତାଙ୍କର ଶେଷ ଦିନ I  ଅଫିସ୍ ର ଝିନଝଟ ସବୁ ଯେପରିକି ଭାଷଣ ଦେବା, ଖାଇବା ପିଇବା, ସମ୍ବର୍ଦ୍ଧନା ପର୍ବ ଶେଷ କରିବା ପରେ ଆକଶ୍ ଆସି ନିଜ ଘରେ ସୋଫା ରେ ବସି ପଡିଲା I  ଦେଖୁ ଦେଖୁ ୩୦ ବର୍ଷ ବିତିଗଲା ଭୁବନେଶ୍ବର୍ ରେ I  ତା’ର ବିଗତ ଦିନ ର କଥା ସବୁ ମନେ ପଡି ଯାଉଥାଏ I  ଏଠାରେ ଜାଗା କିଣି, ଘର କରି ସାରିଚି I  ଭଉଣୀ ମାନଙ୍କୁ ଭଲ ଘର ଦେଖିକି ବାହା ଦେଇ ସାରିଚି I  ସବୁ କାମ ସରିଲା ବେଳକୁ ତାକୁ ୪୦ ବର୍ଷ I  ମା ଲଗେଇଥିଲା ବାହାଘର ପାଇଁ I ହେଲେ ଆକାଶ ମନା କଲା I ଜୀବନ ର ଦୁଇ ତୃତୀୟାଂଶ ବିତି ଗଲାଣି, ଆଉ ୫ – ୧୦ ଟା ବର୍ଷ ପାଇଁ ବାହାଘର ଭଳି ଝିନ୍ଝଟ୍ ସେ ପସିବାକୁ ଚାହିଁଲାନୀ I  ତେଣୁ ସେ ବାହା ହେଲା ନାହିଁ I  ଏବେ ଘରେ ସେ ଆଉ ତାଙ୍କ ଚାକର, ମକରା  I  ଭଉଣୀ ମାନେ ସବୁ ନିଜ ନିଜ ସଂସାର ରେ ବ୍ୟସ୍ତ I  ମା ଚାଲିଗଲାଣି ୧୨ ବର୍ଷ ହେଲା I  ଏବେ ଜୀବନ କେମିତି କଟିବ ? କ’ଣ କରିବ ସେ ଦିନସାରା ଘରେ ବସି ବସି I

   ହଠାତ୍ ତା’ର ପୁରୁଣା ଦିନ କଥା ମନେ ପଡିଲା I  ଠିକ ଏମିତି ସେଦିନ ସେ ଭାବିଥିଲା ଗାନ୍ଧିନଗର ରେ , ରବିବାରରେ I  ଗାନ୍ଧିନଗର ରେ ବିତେଇ ଥିବା ଦିନ ସବୁ ତା’ର ମାନସ ପଟ୍ଟ ରେ ଭାସି ବୁଲିଲେ I  କଣ କରୁଥିବ ଅନମୋଲ୍ ? ତାକୁ ଭୁଲି ଆଉ କାହାକୁ ବାହା ହୋଇ ଘର ସଂସାର କରୁଥିବ I ବୁଢୀ ହୋଇ ଯିବଣି I ପୁଅ କି ଝିଅ ବାହାଘର କରି ସାରିବଣି I  କ’ଣ ହେଲା ପୁଣି ସେ ସମାଜସେବା ର ? ଚାଲିଥିବ ନା ବନ୍ଦ ହୋଇ ଯାଇଥିବ? କଲେଜ୍ ରେ ଥିବା ବେଳେ ପିଲା ମାନଙ୍କ ର ଯୋଶ୍ ଥାଏ I  ଏବେ ସମସ୍ତେ ଘର ସଂସାର କରିବେଣି I  ନିଜ ନିଜ ସଂସାର ରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିବେ I  ଆଉ କେହି ଏସବୁ କରୁ ନଥିବେ I  କେଜାଣି କାହିଁକି ଆକାଶ ର ମନ ହେଲା ଥରେ ଗାନ୍ଧିନଗର ବୁଲି ଯିବା ପାଇଁ I  ଥରେ ଦେଖି ଆସିବ ସେଠାକାର ପରିସ୍ଥତି I  କିଛି ନହେଲେ ବି ତା ମନର ସଂଶୟ ତ ଦୁର ହୋଇଯିବ I

   ଟ୍ରେନ ରେ ଚଢିଲା ବେଳକୁ ତା ମନ ଥାଏ କେମିତି ଗାନ୍ଧିନଗର ରେ ପହଞ୍ଚିବ I  ସେ ଫ୍ଲାଇଟ୍ ରେ ଯାଇ ପାରିଥାନ୍ତI  କିନ୍ତୁ କିଛି ସମୟ ଗାନ୍ଧିନଗର ବିଷୟରେ ଭାବି ଭାବି ଯିବ ବୋଲି ଟ୍ରେନ ରେ ଟିକେଟ୍ କରିଛି I  ସାଙ୍ଗରେ ମକରା ବି ଆସିଛି I  ମକରା ର ଆଜି ଭାରି ଖୁସି I  ସେ କେବେବି  ଟ୍ରେନ ରେ ବସିନି I  ଆଜି ବାବୁଙ୍କ ଦୟାରୁ ଟ୍ରେନ ରେ ବସିବ I  ପୁଣି ଯିବ ଗୋଟେ ନୁଆ ରାଜ୍ୟ କୁ I  ଯେଉଁଠି ମହାତ୍ମା ଗାନ୍ଧି ଜନ୍ମ ହୋଇଥିଲେ I  ତାଙ୍କ ନାଁ ଅନୁସାରେ ସେଟା ଗାନ୍ଧିନଗର୍ I  ଏମିତି କେତେ କଣ ଭାବି ଚାଲିଥାଏ ସେ I

    ଆକାଶ ଓ ମକରା ନିଜ ନିଜ ଭାବନା ରାଜ୍ୟ ରେ ବିଚରଣ କରୁଥାନ୍ତି I  ଆକାଶ ମନେ ପକଉଥାଏ ଅନମୋଲ୍ ର ଚେହେରା , ତା’ର କଥା କହିବା ଠାଣୀ, ମୁଚୁକୀ ହସ ,ଆଖିନଚା କଥା, ଠାର, ରାଗ, ରୁଷା, ଏମିତି ଅନେକ କିଛି I  ଭାବୁଥାଏ ଯଦି ସେଦିନ ସେ ହଁ କହିଥାନ୍ତା ତେବେ କଣ ହୋଇଥାନ୍ତା I  ଇତ୍ୟାଦି ଇତ୍ୟାଦି ……

   ବାବୁଙ୍କୁ ଏତେ ଚିନ୍ତା ରେ ଥିବା ଦେଖି, ମକରା ବାବୁଙ୍କୁ ପଚାରିଲା ଗାନ୍ଧିନଗର ବିଷୟରେ I  ଟ୍ରେନ ରେ ସମୟ କାଟିବା ଲାଗି ଆକାଶ ବି ମକରା ଆଗରେ ସବୁ କଥା କହି ବସିଲା I  ଆକାଶ ତା ଜୀବନ କାହାଣୀ ଆଉ ଗାନ୍ଧିନଗର ଆସିବାର ଉଦେଶ୍ୟ ବି ମକରା କୁ କହିଲା I

     ଏମିତି ଏମିତି କଟିଗଲା ଟ୍ରେନ ର ରାସ୍ତା I  ସେମାନେ ଆସି ଅହମଦାବାଦ୍ ରେ ପହଞ୍ଚିଲେ I  ସେଠୁ ଗାନ୍ଧିନଗର I  ବାଟରେ ଆସିଲା ବେଳେ ଆକାଶ ଦେଖୁ ଥାଏ ରାସ୍ତା ଘାଟ, ପାର୍କ୍, ଘର, ଦୋକାନ, ସବୁ ବଦଳି ଯାଇଛି I  ଖାଲି ପଡିଆ ଜାଗାରେ ଠିଆ ହୋଇଚି ସୁରମ୍ୟ ଅଟାଳିକା I ହୋଟେଲ୍ ରେ ପହଞ୍ଚି, ଫ୍ରେଶ ହୋଇ ,କ’ଣ ଦି ଟା ଖାଇ ଦେଇ ,ଆକାଶ ଆଉ ମକରା ବାହାରିଲେ ଆକାଶ ୩୦ ବର୍ଷ ତଳେ ରହୁଥିବା ଜାଗା କୁ I

             ଅନମୋଲ୍ ର ଘର ଆସିବା ପୁର୍ବରୁ ଆକଶ୍ ର ହୃଦସ୍ପନ୍ଦନ ବଢି ଯାଇଥାଏ I  ଗୋଟେ କଲେଜ୍ ପିଲା ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ଗୋଟେ ଝିଅ କୁ ପ୍ରପୋଜ କଲା ପରି, ସେ ନର୍ଭସ୍ ଜଣା ପଡୁ ଥାଏ I  ଶୀତଦିନ ରେ ବି ତା ଦେହରୁ ଝାଳ ବାହାରୁ ଥାଏ I  ସେ ବାରମ୍ବାର ରୁମାଲ୍ ରେ ମୁହଁ ପୋଛୁ ଥାଏ I  ହଠାତ୍ ଗୋଟେ ସାଇନ୍ ବୋଡ୍ ଦେଖି ଆକଶ୍ ଚମକି ପଡିଲା I  ଏ କ’ଣ ? ଅନମୋଲ୍ ର ତିନି ମହଲା ଘର ଆଗରେ ଗୋଟେ ବିରାଟ ସାଇନ୍ ବୋଡ୍ I  ଆଉ ସେଥିରେ ଲେଖା ହୋଇଛି “ଆକାଶ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ ” I  କିନ୍ତୁ କାହିଁକି?

            ସେ ଅଟୋ ରଖି ଭିତରକୁ ଗଲା I ଘର ଭିତରେ ଗୋଟେ ବଡ ଫୋଟୋ ଫ୍ରେମ୍ ରେ ତା ନିଜର ଫୋଟୋ ଦେଖି ପୁଣି ଥରେ ଆକଶ୍ ଚମକି ପଡିଲା I ସେ ମନେ ପକାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା, ଏଇ ଫୋଟୋଟା ସେଦିନ ସେ ଅନମୋଲ୍ କୁ ଦେଇଥିଲା ଥାକ ରେ ରଖିଦେବI ପାଇଁ ,ଯେଉଁ ଦିନ ଅନମୋଲ୍ ତାକୁ ପ୍ରପୋଜ କରିଥିଲା ଆଉ ସେ ଚିଡିକି ଗାଳି ଦେଇଥିଲା I  ତେବେ ଅନମୋଲ୍ ସେଦିନ ଏ ଫୋଟୋ ଟା ଥାକ ରେ ନ ରଖି ନେଇ ଯାଇଥିଲା !!!

             ଆକଶ୍ ର ଏ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ ବିଷୟ ରେ ଜାଣିବାକୁ ଆଗ୍ରହ ହେଲା ଆଉ ତା ସହ ଅନମୋଲ୍ କୁ ବି ଦେଖିବାକୁ ବ୍ୟଗ୍ର ହୋଇ ଉଠିଲା I  ଆଟେନ୍ଡାଣଟ କୁ ପଚାରିବାରୁ ଜଣାଗଲା ଯେ ଅନମୋଲ୍ ଏବେ ଗାଂଧିନଗର୍ ରେ ନାହିଁ I  ଆଜି ଆସିବ I ସେ ତିନି ଦିନ ହେଲା କୌଣସି ଗୋଟେ କାମ ରେ ବାହାରକୁ ଯାଇଛି I  ଆକଶ୍ ଏ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ  ବିଷୟରେ ଜାଣିବାକୁ ଚାହିଁଲା, ଆଉ ଯାହା ଶୁଣିଲା, ତା’ ଆଖି ରେ ଲୁହ ଆସିଗଲା I  ଆଟେଣ୍ଡIଣ୍ଟ କହି ଚାଲିଥାଏ I

    ଘଟଣା ଟି ଏହିପରି… ସେଦିନ ଆକଶ୍ ର ଚିଠି ପଢି ସାରିଲା ପରେ ସବୁ ପିଲାଙ୍କ ଭିତରେ ଭାଳେଣି ପଡିଲା, ଏବେ କଣ କରିବା? କାହା ମନରେ ବି ଆଉ ଆଶା ନଥାଏ କି ସେମାନେ କିଛି ବି କରି ପାରିବେ I ଅନମୋଲ୍ ଚିଠି ଟା ଛଡେଇ ନେଇ କହିଲା, ନାଁ ! ଆମେ ୟାକୁ ବଂଦ ହେବାକୁ ଦେବାନାହିଁ I ଆକଶ୍ ନଥିଲେ ନାହିଁ….. ଆମ ଲୋକଙ୍କ ସେବା ଆମେ କରି ପାରିବା I  ତା’ ପରେ ଅନମୋଲ୍ ର ଗାରେଜ ଘରେ ଅଫିସ୍ ତିଆରି ହେଲା I  ନାଁ ରହିଲା “ଆକଶ୍ ହେଲପିଙ୍ଗ ହାଣ୍ଡ” I  ପିଲାମାନେ ସବୁ ସେଇଠାରୁ ପୁର୍ବ ପରି କାମ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ I  ଅନମୋଲ୍ ସବୁ ଗI ଇଡ଼ କରୁ ଥାଏ I  ଅନମୋଲ୍ ପାଇଁ ଯେତେବେଳେ ବାହାଘର ପ୍ରସ୍ତାବ୍ ସବୁ ଆସିଲା ,ସେ ମନା କଲା ବାହା ହେବା ପାଇଁ I  ଆଉ ସେ ଆଜି ଯାଏ ବି ବାହା ହୋଇନି I  ଏବେ ଠୁ ୧୫ ବର୍ଷ ପୁର୍ବରୁ ଅନମୋଲ୍ ର ବାପା,ମା କାର ଦୁର୍ଘଟଣା ରେ ପ୍ରାଣ ହରାଇଲା ପରେ, ଏ ଘର “ଆକଶ୍ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ ” ହୋଇଛି I  ଆଉ ଏହିପରି ଦୁଇଟା ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ , ଗୋଟେ ଶିଶୁ ଭବନ ଓ ଗୋଟିଏ ମୁକ ବଧିର ଶୀକ୍ଷI  କେନ୍ଦ୍ର, ଅନମୋଲ୍ ଖୋଲି ସIରିଛି I  ଅନମୋଲ୍ ତା ନିଜର ସବୁ ସମ୍ପତି “ଆକାଶ Trust ” ନାଁ ରେ କରି ଦେଇଛି I

    ଏତିକି ବେଳେ ଗୋଟେ କାର ଆସି ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ ଆଗରେ ରହିଲା I ବାହାରେ ମକରା କୁ ଦେଖି ଅନମୋଲ୍ ତା ବିଷୟ ରେ ପଚାରିଲା I  ମକରା ଠୁଁ ସବୁ ଶୁଣି ସାରି,  ଅନମୋଲ୍ ର ଆଖି ଓଦା ହୋଇ ଗଲା କିନ୍ତୁ ଆକଶ୍ ବାହା ହୋଇନି ଶୁଣି, ତା ଅଧର ରେ ଗୋଟେ ଛୋଟ ହସ ର ଧାର ଦେଖାଗଲା ଆଉ  ଅନମୋଲ୍ ଏକ ନିସ୍ବାଶ ରେ ଘର ଭିତରକୁ ଧାଇଁ ଗଲା ଆକାଶ କୁ ଦେଖିବା ପାଇଁ I

ଏତେ ଦିନ ପରେ ଦୁହେଁ ଦୁହିଁକୁ ଦେଖିଲେ I  କାହାର କାହାକୁ କିଛି କହିବାର ନଥିଲା I  ଆଖି ଆଖି ଠାରୁ ଅଲଗା ହେବା ପାଇଁ ଚାହୁଁ ନଥିଲେ, ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କୁ କେବଳ ଚାହିଁ ରହିଥିଲେ I  ଆଉ ଦୁହିଁଙ୍କ ଆଖିରେ ଆଜିବି ଦୁହିଁଙ୍କ ପାଇଁ ପ୍ରେମ ଝଟକୁ  ଥିଲା I  ଆଜି ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ କୌଣସି ବାଧା ନଥିଲା, ନା ଥିଲା କୌଣସି ପ୍ରତିବନ୍ଧକ I ସେମାନେ ଦୁହେଁ ଦୁହିଙ୍କ ପାଇଁ ପ୍ରତିସୃତୀବଦ୍ଧ ହେବାର ସମୟ ଆସି ସାରିଥିଲା I

ପ୍ରେମ ର ଆନନ୍ଦ କେବଳ ଯେ ବିବାହ ରେ ଥାଏ ……ଏଇ କଥା ଏମାନେ ଦୁହେଁ ଖଣ୍ଡନ କରୁଥିଲେ I

——xxx——

ସୁବଳ ମହାପାତ୍ର

ଗାନ୍ଧିନଗର, ଗୁଜରାଟ , ୩୮୨୦୦୯

ଦୂରଭାଷ – ୯୩୭୬୦୧୨୫୦୦

ଇମେଲ – subal.mohapatra@gmail.com